Ben ik zenuwachtig, bang of kijk ik uit naar de bevalling?

Mijn eerste gedachte is: “Kom maar op met die bevalling!” Dat roep ik al vanaf het eerste moment dat ik zwanger ben. Je zou dus kunnen zeggen dat ik er enorm naar uit kijk. Dat is zeker ook zo maar….

Jawel er is een maar en dat had ik van mezelf eerlijk gezegd niet verwacht. De bevalling van Naomi was er eigenlijk eentje die in de boeken kon. Althans, er waren zeker zaken die ik nu anders zou willen of zelfs helemaal niet meer zou willen. De bevalling is bijvoorbeeld ingeleid met het plaatsen van een ballonkatheter met 37 weken. Die viel snel uit, maar de bevalling startte niet. De volgende dag, na een goede nacht slaap, werd ik aan het infuus gelegd voor weeënopwekkers, kreeg Naomi iets op haar hoofd waardoor ze haar hartslag konden meten én werden mijn vliezen gebroken. Binnen 6 uur kwam Naomi ter wereld. Ja het was zwaar, een weeënstorm is niet tof en het deed ook zeker pijn, maar eerlijk gezegd was het te doen. Ik ben niet vergeten dat het pijn deed overigens, maar ik kan de pijn niet meer terughalen. Stel je stoot je teen tegen een tafelpoot, dan weet je eigenlijk wel hoe dat voelt. Precies dat, weet ik dus niet meer. Fijn dat het zo werkt overigens.

Toch een beetje zenuwachtig
Ik kijk nog steeds uit naar de bevalling, maar ik ben ook zenuwachtig. Zenuwachtig omdat ik niet weet hoe het is als je bevalling start. En daarmee bedoel ik dat je bevalling op een natuurlijke manier start. Dus je vliezen die breken of dat je weeën beginnen. Ik heb wel weeën gehad en ik denk ook dat je precies weet wanneer het start als je ze voelt, dus dat is niet hetgeen waar ik zenuwachtig voor ben. Het is meer dat ik zenuwachtig ben voor het moment waarop de bevalling start. Stel dat ik net bij een vriendin op bezoek ben met Naomi? Of dat ik in de supermarkt sta met mijn boodschappen. Durf ik überhaupt wel weg? Ja een paar km verderop wel, maar naar een vriendin 150 km verderop, dat geloof ik toch niet. Of, of, of. Je begrijpt het al, ik ben bang voor het onbekende. Het klinkt ontzettend stom eigenlijk, want zoveel vrouwen hebben dat op die manier.

Het is gewoon een gedachte die de afgelopen dagen meer in mijn hoofd zit, dus ergens ben ik er toch al wel mee bezig. Het duurt vast nog een week of 8 voordat de kleine man zich aandient. Hij groeit in ieder geval goed, dus ik verwacht geen inleiding op basis van een groeiachterstand zoals bij Naomi. Het kan hooguit een inleiding worden doordat hij zelf niet wil komen, maar dat verwacht ik eerlijk gezegd niet. Hoe dan ook komt hij ter wereld en we gaan zien hoe de bevalling zal verlopen. Ik heb in ieder geval vertrouwen en ben niet bang voor de bevalling zelf en dat is in mijn ogen het allerbelangrijkste. Vol goede moed werk ik langzaam aan naar mijn bevalling toe. Op naar 1 juni of 2 of 3 of…..!

 

Hoe keek jij vooraf naar je bevalling?

Bewaren

Liefs Angela

You Might Also Like

5 Comments

  • Reply
    Rachel
    10 april 2017 at 09:49

    Ik keek vooral uit naar de bevalling, omdat ik het moe zijn zat was en die enorme buik zat me ook in de weg. De weeen begonnen bij mij subtiel overdag. Hierdoor had ik voldoende tijd om iets te doen. Bij de eerste inderdaad nog een boodschapje gedaan. Onderweg kwam ik erachter dat het menes was. Bij de 2e had manlief nog een bespreking waar hij moeilijk onderuit kon komen. Gelukkig was bij beide het begin langzaam. Toch zou ik 150km naareen vriendin rond de uitgerekende datum toch niet doen. Reizen met weeen is geen pretje en hoe sneller je op de plek van bevallen bent hoe beter toch?!
    Rachel onlangs geplaatst…Ik als blogger-tagMy Profile

  • Reply
    Anne
    10 april 2017 at 12:34

    Ik Ik snap je onzekerheid maar wel fijn dat je niet zo tegen de pijn opziet.. als ik heel eerlijk ben? Ik zou heel graag een 2e kindje willen maar ik weet zeker dat ik op het moment dat er een positieve zwangerschapstest is ik naast het geluk ook meteen denk:’ shit, nu moet ik weer bevallen’. Mijn bevalling begon om 1 uur smiddags en ik ben om iets voor 4 en snachts bevallen. Niet extreem lang maar die wee opwekkers. . Ik vond ze vreselijk.. het persen duurde ook ruim 2 uur dus ik vond het laatste stuk ook erg naar..
    Helemaal geen enge of spannende verhaal maar ik vond het zo’n pijn doen.. en dat terwijl ik zelf een hoge pijngrens heb, ik dacht dus ook van tevoren kom maar op, dit doe ik wel ‘even’ … ai daar kwam ik mooi van terug, Haha!
    Anne onlangs geplaatst…NIPT test.My Profile

  • Reply
    Jodi - liefthuis
    10 april 2017 at 21:11

    Deze gedachte heeft iedereen. Of het nu eerste of tweede is. Ook mijn bevalling kan de boeken in en toch vind ik het spannend want wat nu als het ineens veel heftiger is??? Je weet het Meis als het is begonnen, en plas je ineens in je broek??? Dan is het waarschijnlijk vruchtwater
    Jodi – liefthuis onlangs geplaatst…Gender reveal: Een broertje of een zusje….IT’S A……My Profile

  • Reply
    Vlijtig Liesje
    11 april 2017 at 11:15

    Hoe dichter hij bij kwam hoe meer ik het ook wel best vond. De baby moet er toch uit….
    Vlijtig Liesje onlangs geplaatst…Wat draag je naar een uitvaart?My Profile

  • Reply
    Leonie van Mil
    12 april 2017 at 09:41

    Toen ik begon met de pufcursus (8weken voor de bevalling) begon ik op te zien tegen de bevalling. Toen pas begon ik mij te realiseren wat er door het geboortekanaal moest en waar het puffen voor diende. Voor die tijd had ik dat allemaal een beetje weggewuifd en wilde ik het niet horen. Maar ik was wel heel zelfverzekerd. Ik dacht het allemaal wel aan te kunnen.
    Leonie van Mil onlangs geplaatst…Zomerdoelen 2017My Profile

  • Leave a Reply

    CommentLuv badge

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

    error: Deze content is beveiliigd