Vriendinnen, ondanks dat je elkaar nooit echt gezien hebt

Je bent zwanger en dat wil je met iedereen delen! Bij wijze van spreke zelfs met de bakker op de hoek van de straat en de slager die je verder niet kent. Bij een zwangerschap hoort ook onzekerheid, zeker als het je eerste is en je niet weet wat je kunt verwachten. Alles staat vanaf dat moment in het teken van zwanger zijn en dat is ook een ontzettend leuke tijd! Ik deelde dat natuurlijk met Stephan! Daarnaast met mijn vriendinnen en familie. Je deelt niet A L L E S met hen (met mijn moeder dan weer wel 😉 ) en dat is ook logisch. Mijn vriendin die drie weken later was uitgerekend dan mij, was in die tijd mijn steun en toeverlaat. We hebben het over van alles en nog wat gehad, ieder kwaaltje kwam langs en zonder schaamte deelden wij dit met elkaar. Zo fijn om deze periode met elkaar door te maken. Zij snapte precies hoe ik me voelde en andersom! Ik kwam overigens pas later in mijn zwangerschap in contact met haar, zo rond december vorig jaar. We hadden elkaar al jaren niet gesproken en nu we een gemeenschappelijke deler hadden, onze zwangerschap, werden we hechter dan ooit. Dit hadden we beide jaren geleden nooit gedacht, we zijn nu echt vriendinnen. Zij was echter niet de enige met wie ik van alles deelde: Ontmoet mijn forumvriendinnen.

Ik had altijd een hekel aan forums, vond het maar raar dat mensen bij een forum schreven. Hilarisch om te lezen, maar nooit gedacht er zelf ook te gaan schrijven. Ik ben iemand die veel praat (mensen die mij kennen zullen dat beamen) en ik ben een gevoelsmens. Ik kon alles aan Stephan vertellen hoor, maar een man beleeft een zwangerschap nu eenmaal anders dan een vrouw. Voor ons wat het een win-win situatie, zo hoefde Stephan niet keer op keer hetzelfde van mij aan te horen, maar kon ik dat elders kwijt 😉

Als een zwangere vriendin aan mij zou vragen of het een goed idee is om bij een forum te gaan, dan zou ik dat zeker aanraden! Waarom zul je denken? Deze brief aan mijn forumvriendinnen maakt dat wellicht duidelijk. Niet iedereen zal dit beamen, maar ik wil het vooroordeel over forums een beetje uit de wereld helpen.

Lieve forumvriendinnen,

We kennen elkaar nu ruim een jaar. Een jaar waarin we van alles met elkaar hebben gedeeld. Zo fijn om met elkaar te ‘praten’ over onze zwangerschappen. We leefden intens met elkaar mee en doen dat nog. Geen vraag was te gek, geen antwoord te raar. Alles vertelden we elkaar. Ik heb laatst weer eens wat berichten terug zitten lezen op ons forum. Bijzonder hoe open we naar elkaar waren, maar dat is ook best makkelijk als je anoniem bent. We vertelden elkaar over de eerste afspraken bij de verloskundige, de eerste echo’s, de eerste kloppende hartjes, de eerste bewegingen van onze kindjes, de vervelende kwaaltjes en we gaven elkaar honderden tips. Daarnaast dachten we met elkaar mee over van alles en nog wat. Denk aan geboortekaartjes, teksten voor de kaartjes, voor- en nadelen van een kraamfeest enzovoorts.

Toen wilde we weleens zien wie er achter die ‘nepnamen’ zaten. Zo ontstond er een geheime Facebookgroep. Spannend! Stel je voor dat je iemand toch kent! Niemand in onze uitgerekend-in-juni- groep konden elkaar. En zoals we spraken met elkaar op het forum, zo gingen we hier verder. Het werd nog persoonlijker doordat we foto’s met elkaar deelden van onze buiken, nieuwe huizen die gebouwd werden, vakanties die gevierd werden. Eigenlijk alles. En toen was het moment daar dat we met verlof gingen. Konden we nog meer praten, want nu hadden we nog meer tijd! Foto’s van babykamers en nog meer buikfoto’s volgden. Ik besefte pas echt hoeveel ik met jullie meeleefde, toen de eerste onverwacht veel eerder beviel. Net met verlof en daar was de bevalling al. Met spanning lazen we met haar mee. Bijzonder om dit toch van vrij dicht bij mee te maken, net als de andere bevallingen.

Ik vond jullie steun fijn toen Stephan en ik met Naomi de medische molen in gingen. Toen ik de draaipoging had, nadat één van jullie dit al had meegemaakt, wist ik ongeveer wat ik kon verwachten. En ook fijn dat jullie zo met mij meeleefden toen ik onverwachts werd ingeleid. Toen begon het eigenlijk pas echt. Ik was moeder, onzeker en vond het spannend. Nachtenlang was Facebook ons favoriet. Als we het even niet meer wisten, vroegen we tips aan elkaar. En wat is een ervaringsdeskundige in het midden dan fijn. Het meest fijne vond ik de herkenning. Stephan en ik waren dus echt niet de enige die onzeker waren, het soms zwaar vonden en vooral als we het even niet meer wisten. En nu 6,5 maand na mijn bevalling, vind ik het nog steeds fijn en heb ik veel aan jullie tips.

Lieve meiden, bedankt voor de afgelopen tijd! Ik hoop dat het gaat lukken om een datum te prikken en we elkaar en onze baby’s voor het eerst in ‘het echt’ kunnen ontmoeten. Jullie zijn stuk voor stuk fantastische vrouwen, prachtige moeders en houden ontzettend veel van jullie kindjes. Wie weet wat deze vriendschap ons nog meer gaat brengen!

Liefs Angela

Hebben jullie ook meegeschreven met een forum toen je zwanger was? En wat is jouw ervaring daar bij?

Liefs Angela