De laatste tijd zijn er heel veel babyspullen weggegaan. Een heel groot deel hebben we aan mijn zwager en schoonzus gegeven. De wipstoel van Stokke lenen zij. Een andere vriendin leent de wieg. Mijn kolf van Medela ligt nog op zolder en de kinderwagen van Mutsy ook. Dat is het. Van die dingen kan ik simpelweg nog geen afscheid nemen.
Toch moeilijk
Eigenlijk snap ik dat van mezelf niet. De wens voor een derde kindje is er niet. Maar door het allemaal weg te doen, wordt het ineens definitief. En dat vind ik ergens toch moeilijk. Ik vroeg mezelf daarom oprecht iets af. Heb ik dan toch die wens niet? Want anders zou het toch niet zo moeilijk moeten zijn? Ergens ben ik wel nieuwsgierig naar een derde kindje. Hoe zou dat dan zijn? Lijkt hij of zij dan ook zo op Naomi en Daniël of een heel ander snoetje? Zouden we een zoon of nog een dochter krijgen? Maar hoe meer ik erover nadacht en met Stephan sprak, hoe duidelijker het werd. Het is voor ons geen hartenwens.
Een proces
Waarom het ergens dan toch moeilijk is? Het is een periode dat ik langzaam aan afsluit. Alles wat we meemaken met Daniël is de laatste keer in ons gezin. Zo heb ik mijn zwangerschap, bevalling en het eerste jaar ook beleefd. Dat doe ik nu ook bewust met de borstvoedingsperiode. Het is echt een proces die ik aan het doorlopen ben. Het is namelijk zo bijzonder om een kind op de wereld te mogen zetten. Om ze te zien opgroeien van hulpeloze baby, naar eigenwijze dreumes, peuter en zo verder. Dat wij ouders mogen zijn van twee kids is voor ons een geschenk van God. Maar er komt geen broertje of zusje voor Naomi en Daniël.
Het is goed zo
Iedere vezel in mijn lijf roept dat het goed is zo. Dat was een paar maanden geleden nog niet zo sterk aanwezig. Maar nu kan ik dat volmondig zeggen. We hebben twee prachtige kinderen, voldoende tijd voor ze en meer dan genoeg liefde om te geven. Dat naast onze eigen ambities, want dat vind ik ook belangrijk. Als ik een baby zie, vind ik het heerlijk om te knuffelen. Dan denk ik echt wel terug aan toen mijn kids baby waren. Als ik zwangere vrouwen zie dan is dat precies zo. Dat is in mijn ogen ook volkomen normaal, juist omdat het zo bijzonder was en dat zal het ook blijven. Het is een prachtige herinnering die ik voor altijd koester. Er hebben zeker wat tranen gevloeid, maar deze periode sluiten we af. Het is goed zo, we zijn compleet.
Wanneer voelde jij dat je gezin compleet was?
Foto gemaakt door Corine de Vries.
Liefs Angela
2 Comments
,,,
26 november 2018 at 09:05Wow deze komt binnen.
Wij hebben een tweede kindje gekregen zonder afscheid te nemen van een zwangerschap, babytijd etc. We wilden graag namelijk nog een derde. Toen het maar niet lukte, hebben wij allerlei onderzoeken in het ziekenhuis ondergaan en pas gekregen we te horen dat de kans zeer klein is dat ik nog spontaan zwanger zal worden. Nu staan we voor de keuze of we via inseminatie zwanger willen worden als dat mocht lukken, of dat we dolgelukkig, blij en God onwijs dankbaar zijn met de 2 kinderen die we hebben en dat het zo ook goed is. Ik sta momenteel op een weegschaal die de ene keer naar links en de andere keer naar rechts overslaat.
We hebben nog een maand de tijd om een beslissing te nemen. Hopelijk lukt het ons om in die een beslissing te nemen die hoe dan ook goed voelt en dat God ons duidelijk zal maken wat de juiste keuze is. En ik denk dat jouw blog niet voor niets op dit moment is geplaatst …
Jennifer
26 november 2018 at 20:40Het is ook niet niks, het is inderdaad echt een periode die je afsluit. Ik kan het nog niet hoor, alle babyspullen liggen hier op zolder . Hier en daar doe ik weleens iets weg, maar dat valt meer in de categorie ‘opruimen’.
Ik hou ook meer de mogelijkheid open, en daar heb ik een reden voor.