Ontzwangeren | Wanneer ben ik weer mezelf?

Het is ondertussen ruim negen maanden geleden dat ik een topprestatie leverde. Ik zette een prachtige zoon op de wereld. De kwaaltjes die ik had tijdens mijn zwangerschap verdwenen daarmee als sneeuw voor de zon. Echter kwamen er andere kwaaltjes voor terug. De welbekende je-gaat-nu-ontzwangeren-de-komende-maanden perikelen waren aangebroken. 

Ontzwangeren: de tijd die je lichaam en je psyche nodig hebben om te herstellen van zwangerschap en geboorte.

Ik blijf het een raar woord vinden. Het is nu eenmaal een begrip. De een vindt het onzin, terwijl de ander na ruim een jaar nog steeds aan het ontzwangeren is. Welke naam je er ook aan geeft, je lichaam heeft tijd nodig om weer de oude te worden. In hoeverre ben ik alweer de oude? Tijd om de balans op te maken.

Dit vind je misschien ook leuk om te lezen: Negen maanden op, negen maanden af.

Emotioneel
Ik ben nog emotioneler. Ik wist niet dat het kon. Voordat ik mama werd was ik al behoorlijk emotioneel. Na mijn zwangerschap van Naomi werd dat nog een tikkeltje erger. En nu…. nu lijk ik wel een kraan die constant openstaat. Oké, dat is wel enorm uitvergroot, want ik huil niet constant. Toch huil ik wel degelijk meer en raken dingen mij nog meer dan voorheen.  Krijg ik bijvoorbeeld echt de kriebels als ik eraan denk dat Stephan er bijvoorbeeld niet meer is, of ik zelf. De berichten van (jonge) mama’s met kanker vliegen me om de oren, wat dan ook weer lang blijft hangen. En echt uit het niets kan ik soms zo raar reageren, vraag maar aan mijn man. Heel irritant, ben er ook wel een beetje klaar mee. Maar ja wat doe je eraan?

Lichamelijk
Er is opnieuw wat veranderd. En eerlijk gezegd niet ten goede. De kilo’s bleven na mijn bevalling plakken. Ik was zo zo zo blij, met dank ook aan de kraamverzorgster. Vanaf het moment dat ik ging werken begon ik weer af te vallen. Al ging het op dat moment heel geleidelijk en had ik dat niet door. tot mijn man ineens zei: schat, je buikje is echt helemaal weg. Hij had gelijk, weer zo plat (wel slap) als een dubbeltje. Vanaf december (zelfde periode als bij Naomi) viel ik meer af. Ik kan er gewoon niet tegen op boxen op de een of andere manier. Gelukkig heb ik het weten te kantelen en val ik niet verder af. Ik ben zelfs weer een kilo aangekomen met dank aan de tips die ik twee jaar geleden kreeg van een voedingskundige. Als je meeleest, thanks Fenna!

En opnieuw kunnen mensen het niet geloven dat ik een kind heb gebaard. Jawel mensen, twee keer maar liefst. En hoewel niemand dat verder ziet, is de stand van mijn heupen wel degelijk veranderd. Verder sport ik lekker thuis met gewichten en wordt alles weer wat strakker. Fijn, want dat maakt dat ik ook lekkerder in mijn vel zit. Sneller dan verwacht werd ik toch weer ongesteld, balen! Van mij mag het heel lang wegblijven namelijk. Ik ben het wel ontzettend onregelmatig. Na de eerste keer zat er drie maanden tussen en nu ook alweer bijna twee maanden.

Hormoonhuishouding op zijn kop
Als je zwanger bent zit je vol met hormonen. Als de placenta geboren is, dan vallen in één klap al die hormonen weg, aldus gynaecologen. Maar de kwaaltjes dus niet, die komen dan pas. Hormonen hebben nou eenmaal invloed op je (geestelijke) gesteldheid. Zie hier de kwaaltjes die bij het ontzwangeren horen. Waar heb ik last van gehad en nog last van?

• Moeheid. Jep. Ik ben moe, meer dan moe. Maar ja dat is niet zo gek als je niet door kunt slapen. ik blijf mijn vitamines gewoon slikken. In het kader van baadt het niet, dan schaadt het niet.
• Slaapproblemen (ondanks dat je moe bent). Nee daar heb ik dan weer geen last van. Zodra mijn hoofd het kussen raakt, slaap ik.
• Gestresst en gespannen zijn. Dit hoort er dus blijkbaar ook bij. Verbaasde ik mij de vorige keer al over. Het lijkt mij ook niet zo gek; twee kids, een man, het huishouden, werken en ergens nong een sociaal leven onderhouden. Soort van zeg maar.
• Moeilijkere stoelgang.  Niet herkenbaar.
• Opvliegers die leiden tot duizeligheid en hoofdpijn. Herkenbaar! Heel naar is dat, want ik word dan ontzettend licht in mijn hoofd.
• Haaruitval. Check, check, dubbelcheck. Haar valt (bijna) niet uit tijdens je zwangerschap, dus daarna wel. Oh my! Wat vreselijk was dat. Met de nadruk op was, dat is nu sinds een week of 3 gestopt. Dat merk ik ook, want mijn haar is een stuk dunner geworden.
• Vergeetachtigheid. Check! Ik ben echt vergeetachtig en het lijkt erger te zijn dan na mijn zwangerschap van Naomi. En volgens mij is die vergeetachtigheid nooit meer weggegaan bedenk ik me nu. Lang leve de lijstjes en mijn Succesplanner.
• Concentratie problemen. Check. Ik denk dat ik deze kwaal het ergste vind. Het duurt lang, heel lang, te lang voordat dit weer goed zit. Zeker toen ik net aan het werk was, had ik daar echt moeite mee. De kolfmomentjes die ik had, hielpen mij om weer op te laden.
• Conditie. Tja, die is niet zo best, maar dat komt verandering in. Ik ga weer starten met mountainbiken! Binnenkort op mijn eigen mountainbike, zin in!
• Depressie. Niet herkenbaar, maar voor velen wel. Het hoeft niet altijd een ‘roze wolk’ te zijn, en schaam je niet om hulp in te schakelen.
• Schildklier. Is bij mij ook gecheckt, maar deze was bij mij keurig. Deze wordt vaak verward met depressie omdat klachten erg overeen komen. Dus nog een reden om met een arts te overleggen als je denkt dat je depressief bent!

Wanneer ben ik weer mezelf?
Ik weet dat het bij Naomi heel lang heeft geduurd. Op een dag in september 2016 keek ik in de spiegel en toen zag ik voor het eerst mezelf weer. Lastig uit te leggen, maar in dit artikel deed ik een poging: Ik ben weer mezelf

Ik zag de Angela weer die ik heel lang niet gezien had. Ik was op dat moment ruim een maand gestopt met borstvoeding. Ze zeggen dat het ook langer kan duren als je borstvoeding geeft. Bij mij was dat dus ook zo en dat zal deze keer niet anders zijn.

En van welke kwaaltjes heb jij last (gehad ) tijdens het ontzwangeren?

Liefs Angela