Ode aan Naomi’s opa’s en oma’s

We staan soms te weinig stil bij wat onze ouders voor ons doen. We zien het absoluut niet als vanzelfsprekendheid dat ze oppassen. Ze doen het toch maar wel mooi voor ons. Vandaag een ode, want vorige week hebben zij ons enorm uit de brand geholpen.

“Kun je misschien morgen oppassen in plaats van volgende week?
Kun jij misschien je werkdag omruilen zodat ik dan kan werken?
Ben ik weer, kun jij morgenmiddag even oppassen, want ik was vergeten dat ik een afspraak had?
En nog een keer, kun jij misschien vanavond even 2 uurtjes oppassen, want Stephan en ik hebben afspraak.”

Zomaar wat vragen die ik de afgelopen maand heb gesteld aan mijn (schoon)moeder. Onze moeders passen beide een dag op Naomi, heel erg fijn. Maar het is eigenlijk bizar hoe vaak ze nog bijspringen.

Allebei ziek
Zo ook vorige week inclusief de opa’s. Stephan en ik werden zondag 30 oktober beide geveld door de buikgriep. Ik begon in de ochtend en hij in de middag. Dankbaar dat mijn schoonvader Naomi op kwam halen, want ze had echt niets aan ons. Dat voelt als falen, ook al konden we er echt niets aan doen. We hielden niets binnen, dus het toilet en de emmer waren onze grootste vriend, inclusief ons bed.

De zondag hadden mijn schoonouders hoogstwaarschijnlijk ook anders voor zich gezien. Heerlijk met zijn tweeën, genieten van de rust. In plaats daarvan kwam Naomi en ze bleef nog slapen ook. Maandag moesten ze haar ook nog naar het kinderdagverblijf brengen. Mijn ouders kwamen haar daar weer ophalen, Naomi sliep daar en bracht de dinsdag daar door zoals ze gewoonlijk ook zou doen. Het verschil was alleen dat Stephan en ik niet aan het werk waren, maar ziek op bed lagen. Die avond sloten wij Naomi weer in onze armen, we voelden ons iets beter, maar we waren nog lang niet de oude. Het ergste leek achter de rug te zijn, dus we konden voor haar zorgen.

Dankbaarheid uiten
Woorden schieten te kort om ze te bedanken. Een klein stukje van onze dankbaarheid laten zien, dat is toch het minste wat we kunnen doen. Niet alleen als we ziek zijn en ons dat het meeste realiseren, maar juist ook op andere momenten. Zo ook op je werk als een collega voor je in de bres springt, omdat je het anders niet redt. Of als je veel hulp hebt gehad van een vriend of vriendin. Het is niet vanzelfsprekend als mensen iets voor je doen, wat het ook is. Het is bijzonder dat we op elkaar terug kunnen vallen. Dat we hulp mogen krijgen van elkaar in een wereld die enorm verrot is soms. Een klein bedankje door een oprecht telefoontje, een chocoladereep of een bloemetje. Kleine gebaren, daar gaat het om in het leven. Een dankbaar mens ziet zoveel meer. Laat je dankbaarheid vandaag zien!

Wie zou jij graag willen bedanken?

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Liefs Angela