Nooit meer borstvoeding geven

Al dagen werk ik aan deze blog. Voor het eerst krijg ik de woorden niet op het digitale papier. Ik ben te emotioneel, wil het op een goede manier vertellen en het lukt maar niet. Al 100 keer heb ik op de delete knop gedrukt, maar nu staat hij dan toch echt online.   Recht vanuit mijn hart geschreven. 

Dag borstvoeding
Er zijn van die momenten in je leven die je nooit meer vergeet. Borstvoeding geven hoort daar voor mij helemaal bij. Naomi voedde ik 14 maanden en Daniël maar liefst 21,5 maand. Ik wilde zo graag de WHO norm halen. Zij adviseren namelijk om je kindje twee jaar borstvoeding te geven. Eerder schreef ik nog dat ik niet wist of ik na die twee jaar door zou gaan met voeden. Ik heb de twee jaar nu niet eens gehaald. Het gaat niet eens zozeer om die twee jaar, maar gewoon om het feit dat ik nooit meer een kindje zal voeden. Hoe gek dat misschien ook klinkt voor iemand die geen wens heeft voor een derde kindje.

Het is klaar
De pijn, het verdriet en de afwijzing is er. Dat had ik bij Naomi en dat voel ik nu dus weer. Ons momentje voor het slapengaan is er niet meer. Althans niet meer in deze vorm en ik mis het zo erg. Een week geleden voedde ik hem voor het laatst, maar dat wist ik niet. Dat was ons laatste momentje samen. Zo intiem, zo veilig, zo fijn. Het is nu klaar. Ik heb gehuild en niet zo’n beetje ook. Terwijl ik dit schrijf huil ik weer. Best ironisch als je bedenkt dat ik vier jaar geleden riep nooit borstvoeding te willen geven. Ik sluit een hele bijzondere periode af. Een prachtig, machtig en waanzinnig mooi avontuur. Ik heb ervan genoten en ik heb er ook van gebaald. Want hoewel het geweldig is geweest, ik heb ook mijn moeilijke momenten gehad. Ik ben trots op mijn lichaam dat ik mijn kinderen de eerste 6 maanden exclusief borstvoeding heb gegeven. Dat ik een jaar mocht kolven bij beide kids. En ik ben trots op mijn kids dat zij de keuze maakten om te stoppen. Hoe moeilijk ik dat ook vind, het is goed zo.

Lieve Daniël
Mijn kleine, knappe vent. Ik weet nog zo goed dat je op zoek ging naar mijn borst. Je lag nog maar net bij me en hapte meteen aan. Je dronk alsof je nooit anders had gedaan. De tranen rolden toen over mijn wangen. Ik wilde je zo graag zelf voeden en dat lukte gewoon weer. Waar het bij je zus zo onwennig was en ik moest kolven en je vader moest bijvoeden, was het bij jou zo relaxed. Ik hoefde je alleen maar aan te leggen en meer niet. Ik genoot van ieder moment, van mijn tweede kleine natuurtalent. Vanaf dag één waren wij een team en gelukkig was er ook Purelan. In de nacht, volledige stilte, was er alleen jij en ik. Jouw kleine handje op mijn borst en die heerlijke zachte geluidjes. Ik krijg een grote glimlach op mijn gezicht bij die gedachte. En zo volgden er nog vele maanden. Het eerste half jaar ging voorbij, het tweede half jaar ook en toen was je een dreumes. Het kolven stopte en daar was ik totaal niet verdrietig om. Met plezier bracht ik mijn kolf naar de zolder. Je vond het nog zo fijn om bij mij te drinken en ik vond dat ook. Van stoppen was geen sprake, maar ik voedde je nog twee à drie keer op een dag. De laatste 8 maanden alleen nog maar de avond. Zo schattig zoals je de laatste tijd zei: “Mama, drinken, borst”. Ik smolt iedere keer als je dat zei. Je genoot er net zoveel van als ik. Jouw oogjes als je mij aankeek en de glimlach die je mij toonde, zo bijzonder. Zo keek je ook vorige week maandag, niet wetende dat dit jouw laatste keer was. Ik heb je nog een paar keer aangelegd, maar je wilde echt niet. Mama is verdrietig, maar ook zo trots. Trots op jou, omdat je een grote jongen wordt. Je bent nog zo klein, maar toch al zo groot. Je kiest ervoor om niet meer bij mij te drinken en dat is echt goed zo. Met een traan en een lach kijk ik terug. Lieve kleine man, dankjewel dat we zo lang samen konden genieten. Ik had dit niet willen missen!

Wanneer stopte jouw kindje met drinken?