Mijn kind is nog niet zindelijk (vervolg)

In november deelde lieve Marielle haar verhaal rondom de zindelijkheid van haar zoontje. Ze deelt nu het vervolg, want dit verhaal kreeg inderdaad een vervolg. Ik vind het heel mooi dat ik haar verhaal met jullie mag delen, omdat zindelijkheid niet vanzelfsprekend is voor iedereen.

Ik heb de laatste weken veel vragen gekregen rondom de zindelijkheid van Daniel toen hij 2,5 jaar was. Ik heb daar nog geen blog over geschreven, komt er nog wel aan. De blogs die ik eerder schreef met tips kun je hier vinden.

Dat dit dus ook anders kan zijn vertelt Marielle in dit vervolg:
“In september startte we met het plashorloge, dat horloge, die na twee dagen al een nieuw bandje moest. We kregen het advies om een plashorloge te gaan gebruiken. Deze gaat iedere 1,5 uur af (trilalarm), zodat ons mannetje dan zelf naar de wc kon gaan. Dit zou hopelijk een hoop strijd voorkomen. Helaas had onze wijze kleuter al na een paar dagen in de gaten hoe het alarm uit moest en voordat de juf door had dat het tijd was om te plassen, was het alarm al uitgezet. Kortom de juf bleef op de klok leven en stuurde hem iedere 1,5 uur naar de wc. Soms hadden we goede dagen, soms hadden we hele slechte dagen (lees: 6 natte broeken op een dag). Ook het poepen bleef een ding.

Van plashorloge naar drankje
Een maand later zaten we weer bij de bekkenfysio, dit keer kregen we medicatie voorgeschreven voor zijn blaas. Een drankje wat hij 3 keer per dag moest. Dit zou ervoor zorgen dat zijn blaaswand zwakker zou worden en zo kon hij makkelijker zijn plas ophouden. Kleine kanttekening, hij kon last krijgen van obstipatie met dit middel.

Vol goede moed gingen we naar de huisarts en na wat overtuiging mochten we starten met deze medicatie. 
De eerste week ging het hier top mee, wat een verademing. Maar daarna gingen we langzaam weer bergafwaarts. Ook de poepongelukken werden weer erger.

2 maanden verder
En dus, zaten we weer een maand later (inmiddels november) teleurgesteld en verdrietig weer bij de bekkenfysio, geen idee hoe we dit avontuur ooit moeten overleven. Ons mannetje bleek last te hebben van een behoorlijke verstopping en overloopdiarree. Ik ging er niet vanuit dat hij last had van obstipatie, hij poepte zes keer op een dag kleine beetjes in zijn broek. Weer wat geleerd, dat blijkt dus ontlasting te zijn die langs de verstopping lekt.

Meteen voelde ik me als moeder weer schuldig, want hier kan hij dus niets aan doen. 
We gingen naar huis met een verwijzing voor Forlax, medicatie voor zijn darmen. Zo zaten we een paar maanden later dus aan medicatie voor zijn blaas én voor zijn darmen. Werd ik hier blij van als moeder? Nee, maar je moet toch wat. Het was zoeken naar de juiste dosering, we kregen een volwassen dosering en moesten het eerste weekend een dubbele dosering geven om de boel leeg te krijgen. Daarna 1 zakje per keer. Dit bleek teveel, maar een half zakje was weer te weinig. Na wat uitproberen leek ene dag een hele en andere dag een half zakje, de oplossing.

Uitzoeken en proberen
De maand erop bleven we rommelen, soms hadden we goede dagen en soms hadden we slechte dagen, maar iedere dag hadden we wel een vieze of natte broek (of veel meer). Naar de wc gaan bleef een strijd, het gevoel van onvermogen, falen, frustratie, alles bleef voorbij komen. Wat werd ik als moeder (en wij als ouders) op de proef gesteld. Uiteindelijk zaten we opnieuw bij de bekkenfysio, geen idee meer wat we nu nog konden doen om ons mannetje te helpen.

Gedragsmatig
Er werd een echo gemaakt en alles zag er nu goed uit, lichamelijk moet hij zindelijk kunnen zijn, maar gedragsmatig zet hij de knop niet om. Gedragsmatig… daar heb je dus geen invloed op. We kregen het advies hem op andere vlakken meer verantwoordelijkheid te geven, door bijvoorbeeld zelf zijn tas leeg te maken, spulletjes in de vaatwasser te zetten etc. Kleine dingen die hij makkelijk kan, zodat hij vertrouwen krijgt en met een omweg dan ook verantwoordelijkheid gaat nemen voor zijn zindelijkheid. Klinkt leuk he?! En best logisch! Wil het niet, dat dit geen verschil maakte en zo gingen we tobbend het jaar uit, maar verder er niets mee opgeschoten. Ja een hoop medicatie in zijn lichaam.

Start van een nieuw jaar
Het nieuwe jaar gingen we verder waar we gebleven waren en kwam zelfs de dag dat de juf opbelde omdat er een groot poepongeluk geweest was en er even een douche aan te pas moest komen, natuurlijk op mijn werkdag. Gelukkig kon manlief heen en weer rijden, maar het zet je acuut op scherp en mijn lijf weer vol met stress. Een week later gebeurde dit nog een keer tijdens de overblijf, gelukkig had de overblijf hem op school gewassen en kreeg ik in de avond zijn kleding gewassen en wel terug. Zo lief! Maar zo kon het niet langer. Dus maakten we opnieuw een afspraak bij de bekkenfysio om aan te geven dat we maanden later, niets zijn opgeschoten en dat we willen kijken of we een andere weg in kunnen slaan.

En nu?
De bekkenfysio besluit dat we kunnen stoppen met de medicatie voor zijn blaas, want na 3 maanden geeft dit niet het resultaat wat we wilden. Dat gaan we dus afbouwen. De bekkenfysio geeft aan dat we lichamelijk niets kunnen doen en dat hij zelf zijn verantwoordelijkheid moet gaan nemen. Ze geeft aan dat we ons voor nu alleen gaan richten op het poepen en we bespreken een poeptraining. Drie keer op een dag moet hij naar de wc en 10 minuten gaan zitten tot hij gepoept heeft. Komt er niets, dan proberen we het de volgende keer we. Als het poepen beter gaat, gaat het plassen waarschijnlijk vanzelf. Met een dubbel gevoel gaan we de deur uit, wat als het nog maanden duurt? Hebben we die energie nog als ouders? Maar anderzijds, hebben we een keuze?

Een intens half jaar
Zo zijn we ineens een half jaar verder, een half jaar waarin we van alles geprobeerd hebben, maar eigenlijk niets bereikt hebben. Een half jaar met telkens nieuwe moed, met telkens weer telleurstellingen, voor ons, maar ook voor onze inmiddels 4,5 jarige. Een half jaar waarin de wasmachine overuren draaide, we nooit zonder schone broek(en) de deur uit gingen, een half jaar waarin we regelmatig tot tien telde, nieuwe beloningssystemen bedachten en wederom tot de conclusie kwamen dat je zindelijkheid niet kunt afdwingen..
 Een paar weken terug kwam ik met ons mannetje bij de osteopaat, waar we zo’n 2/3 keer per jaar komen. Hij heeft ons doorverwezen naar een kinderfysiotherapeut gespecialiseerd in integrale reflextherapie. Volgens zijn theorie ligt daar het probleem, dat zijn primaire reflexen zijn niet goed geïntegreerd. Osteopathie en ook reflextherapie wordt als ‘alternatief’ gezien en hoewel we enorme fan zijn van de osteopaat, had ik dit nog niet bedacht voor ons zindelijkheidsprobleem. 
Een half jaar later beginnen we dus aan een nieuw hoofdstuk, vol goede moed, want ooit moet het goed komen.

Ik houd jullie op de hoogte. Liefs Marielle.

Ik vind het zo mooi hoe je schrijft. Je proeft de liefde voor je kind en tegelijkertijd de onmacht van jullie als ouders. Ik hoop dat dit mag werken voor hem <3 Dank je wel nogmaals dat je dit verhaal op mijn website wil delen. Dat dit tot veel steun mag zijn voor andere ouders.

Liefs Angela