Mijn hart huilt om die stomme wet…

Ik heb veel berichten gelezen van ouders wiens kindje levenloos geboren is, maar volgens de wet niet bestaat. Hoe krom is dat? Ik wist dat echt niet. Het is maandagavond nu ik deze blog schrijf. Naomi slaapt heerlijk in haar bedje. Stephan vraagt wat er aan de hand is, want de tranen rollen letterlijk over mijn wangen. Ik kan niet stoppen met huilen. Ik heb dit nog nooit meegemaakt, maar iemand heel dicht bij mij heeft een broertje dat levenloos ter wereld is gekomen. En ook al is dat lang geleden het blijft voor altijd een gemis. En die ouders hebben vier kinderen, maar volgens de wet dus drie. Het feit dat je moet bevallen van een kindje dat levenloos ter wereld komt is al verschrikkelijk. Maar dat je baby dan volgens de wet ook niet eens bestaat….Krommer kan het niet zijn….

Wat ontzettend zwaar moet het zijn om niet met je kindje te kunnen knuffelen. Je hebt het voelen schoppen, voelen draaien, iedere beweging heb je gevoeld. Je hebt gedroomd van een leven met je kindje. Hoe zal hij of zij er uit zien? Lijkt hij op mij of op mijn partner? Je hebt de babykamer ingericht, een kinderstoel, een kinderwagen en allerlei andere spulletjes gekocht. Je hebt al nagedacht over een naam voor je kindje. En dan krijg je het verschrikkelijke nieuws te horen dat je kindje niet meer leeft in je buik. Dat je moet bevallen van een levenloos kindje. In het ziekenhuis hoor je andere baby’s huilen. Jij hoort je kindje niet huilen, een geluid dat iedere ouder zo graag hoort na een bevalling. Een teken van leven. Je gaat naar huis met lege handen, een hart vol pijn. Je hebt naweeën, stuwing, want je borstvoeding komt op gang, alles wat andere moeders ook hebben. Trotse papa’s gaan hun kindje aangeven bij de gemeente, maar dat kan niet. Het enige dat je krijgt is een akte. Dat alleen maar zegt dat je kindje volgens de stomme wet niet bestaat. Terwijl het wel heeft bestaan in jouw veilige buik, waar het kon groeien en kon bewegen. Nergens staat geregistreerd dat jullie zoon of dochter in een officieel register. Ik hoop dat de wet verandert, dat je alsnog erkenning krijgt dat je kindje wel bestaan heeft. Dat het bij de gemeente wel zichtbaar is dat je een kindje hebt gekregen.

“Een baby die na 24 weken zwangerschap dood ter wereld komt, valt onder de Wet op de Lijkbezorging. Je krijgt als ouder dan hoe dan ook een ‘akte van een levenloos geboren kind’. Als je kind vóór 24 weken zwangerschap ter wereld komt, kun je ervoor kiezen of je zo’n akte wil. Overigens heeft de akte nauwelijks betekenis en zegt het niet veel meer dan dat een kind door ter wereld is gekomen en volgens de wet nooit heeft bestaan. Het kindje komt in de Basisregistratie Personen niet voor. Dat is wat ouders willen en daarvoor is er een landelijke Petitie voor registreren van doodgeboren kinderen in registratiesystemen van de overheid.

De gemeente Amsterdam geeft sinds kort wel een overlijdensakte af. Geboorte- en overlijdensdatum vallen op dezelfde dag. Dat is al een stukje erkenning voor ouders.”

Ik hoop dat de petitie er voor zorgt dat deze kindjes voor de wet wel bestaan. Het is een lange adem voor zo’n wetswijziging er door is. Ouders krijgen hun kindje er niet mee terug, maar wel erkenning dat hij of zij bestaan heeft en dat kan ik mij heel goed voorstellen. Je bent gewoon papa en mama geworden. Ik heb de petitie om die reden ook getekend! Jij tekent toch ook hier?

Heb jij de petitie ook getekend? En wat vind jij van deze wet?