Mama vertelt: Birgit, mama van Sem en Demi

Andere mama’s (to be) dan ik zelf vertellen in de rubriek Mama vertelt over het mama zijn, de weg naar het mama worden, het zwanger zijn, hun bevalling of iets totaal anders rondom het moederschap dat ze willen delen. Brigit vulde de vragen in.

Hoi, ik ben Birgit. Ik ben 31 jaar oud (ik geef de voorkeur aan jong) en ben moeder van een prachtige zoon van 8 jaar, Sem en een dochter van 6 jaar, Demi. Ook ben ik vriendin van René. Ik ben op dit moment een thuisblijfmoeder. Iets wat zowel ik als de kinderen heerlijk vinden en wat ook wel praktisch is, want mijn vriend is Internationaal vrachtwagenchauffeur en is vaak 2 weken van huis. Daarnaast ben ik hartstikke druk met mijn eigen blog op www.vrolijkestorm.nl en schrijf ik daar over eigenlijk alles wat met het ouderschap en het dagelijks leven te maken heeft, maar ook over de aandoening ADHD en Autisme, aangezien mijn zoon hiermee gediagnosticeerd is.

Een prachtige foto, van een vrolijk gezin!

Heb jij lang moeten wachten op je kindje?
Door mijn lange cyclus (35 dagen), heb ik 1,5 jaar moeten wachten op Sem. Toen ik eindelijk zwanger was, kreeg ik met 6 weken een miskraam. Mijn lichaam loste dit vanzelf op, maar het duurde wel erg lang voor ik weer ongesteld werd. Na een poos toch maar een test gedaan en toen bleek ik al 11 weken zwanger te zijn. Ik dacht dat mijn lichaam weer regelmaat moest krijgen, maar blijkbaar was het direct na de miskraam meteen raak. Bij Sem ben ik precies 42 weken zwanger geweest. Heel erg vond ik dat niet, want ik was op 1 januari uitgerekend en dat vond ik niet echt een geweldige datum en hij blijkbaar ook niet, want op 15 januari 2008 werd hij na een spoedkeizersnede geboren.

Toen we besloten dat we graag een tweede kindje wilde, heeft het maar 3 maanden geduurd voor ik zwanger was van Demi. Dit was geen makkelijke zwangerschap tot het einde. Ik had extreme last van mijn rug en nek en moest in het ziekenhuis bevallen, omdat ik de vorige keer dus een keizersnede had. Toen ik 40+5 was ben ik ingeleid, omdat mijn pijnklachten niet meer te houden waren. Toen mijn vliezen gebroken werden, had ik nog geen ontsluiting, het was dus de vraag of het wel zou lukken. Nog geen 3,5 uur later had ik mijn dochter in mijn armen.

Wat dacht je toen je jouw kindje voor het eerst in je armen had?
Bij Sem was ik meteen verliefd, maar ik verbaasde me ook over hoe dik hij was (bijna 9 pond). Echt veel kon ik natuurlijk nog niet, omdat ik nog op de operatietafel lag. Hij werd weggebracht en zijn vader ging met hem mee. Door wisseling van dienst en zeer slechte communicatie kreek ik 3 uur lang geen informatie over hem en wist ik niet of het goed ging. Uiteindelijk werd ik, na aandringen van mijzelf, naar hem toe gereden en hield ik meteen van hem.

Bij Demi had ik een natuurlijke bevalling en ik vond haar meteen zo mooi! Er zat een donker randje om de geboorte van Demi heen, omdat mijn oma op dat moment op sterven lag, dus het eerste was ik dacht was: “Ik moet oma bellen en vertellen dat ze een achterkleindochter heeft en naar haar vernoemd is.”

Hoe vond je het om de eerste nacht ‘alleen’ te zijn met je kindje?
Bij Sem heb ik 3 nachten in het ziekenhuis moeten doorbrengen. Gelukkig mocht Sem bij mij blijven, maar ik kon altijd aan de bel trekken als ik onzeker was of iets wilde weten. Dit maakte de eerste nacht thuis niet minder spannend, want het is allemaal nieuw. Ik was nogal onzeker of ik het allemaal wel goed zou doen.

Bij Demi was het een stuk relaxter, omdat ik al wist hoe het allemaal ging en ik veel meer vertrouwen had in mijn eigen doen en kunnen.

Was de geboorte van je kind life changing of zoals je verwacht had?
Heel raar misschien, maar nee. Ik was er echt aan toe om moeder te worden. Het enige wat wel echt veranderde was mijn gevoel. Dat je zomaar van iemand onvoorwaardelijk kan houden zonder dat je eigenlijk weet hoe hij of zij is, dat je niet weet waar ‘ie van houdt, wat de hobby’s en karakter is, het is zo puur en eerlijk. Daar verbaasde ik me echt over. En ondanks dat ik de eerste was in de vriendengroep met een kind, de contacten bleven en ik kon de kinderen ook altijd heel makkelijk meenemen. Ze pasten zich altijd volledig aan. Hele makkelijke kinderen dus.

Wat is je mooiste herinnering uit je eigen jeugd?
Mijn eigen jeugd is niet heel geweldig geweest om eerlijk te zijn. Maar als ik dan moet kiezen dan is het mijn jonge jaren met mijn opa en oma. Daar kwam ik regelmatig met mijn moeder en werd ik overspoeld met liefde.

Wat neem je mee uit je eigen opvoeding?
Van mijn vaders kant wordt liefde getoond in cadeaus en spullen, vanuit mijn moeders kant word liefde getoond in woorden en daden en dat is iets wat ik de kinderen ook wil meegeven. Zeggen dat ik van ze hou, dat ik trots ben op ze en lekker knuffelen. Natuurlijk krijgen ze wel eens een cadeau, maar niet als plaatsvervanger van mijn gevoel voor hun.

Rust, reinheid en regelmaat. Waarheid voor jou of onzin?
Absolute waarheid. Met een autistische zoon is dit ook echt een must. Hebben wij geen rust en regelmaat, dan heb ik een hele ongelukkige zoon die volledig in de knoop zit.

Jij als mama: dezelfde als wie je was of toch een beetje anders?
Mezelf, net zo gek en in voor leuke dingen, maar altijd met de kinderen op de eerste plaats.

Als je moet kiezen: Joggingpak of strak in de kleren?
Strak in de kleren. Ik hou totaal niet van het verslonsde, maar als ik ’s avonds met mijn vriend op de bank zit en een filmpje opgezet word met wat lekkers op tafel, dan trek ik ook echt gerust wat makkelijks aan, maar nooit als ik de deur uit moet.

Wat is er veranderd in je leven sinds je moeder bent?
Ik ben me bewuster geworden van alles om me heen. Ik snap mijn eigen moeder ook veel beter en betrap mezelf er ook regelmatig op dat ik net als haar klink. Ook ben ik natuurlijk veel verantwoordelijker geworden. Niet alleen richting de kinderen, maar ook richting mezelf, want als ik er niet ben voor hun, wie dan wel?

Welke dag in je leven zou je nog eens over willen doen?
Mijn huwelijk, maar dan vooral om deze af te zeggen 😉 haha. Nee, ik zou de bevallingen van de kinderen zo over doen. Ondanks dat de eerste niet ging zoals gepland en even vrij stressvol was, waren mijn bevallingen heel makkelijk en het overweldigende gevoel wat je krijgt als je de kleintjes dan ziet, is werkelijk onbeschrijfelijk.

Als je moet kiezen: newbornshoot of cakesmash fotoshoot?
Ik heb geen van beide gedaan, maar als ik moet kiezen dan toch voor de newbornshoot. Gewoon omdat de kinderen er dan altijd zo mooi puur op staan. De cakesmash kan ik (misschien) zelf ook wel doen.

Wat is de mooiste herinnering aan je eigen moeder?
Deze is lastig. Ik heb echt een superlieve moeder, maar na mijn 14^e is het met haar bergafwaarts gegaan en is ze verslaafd geraakt aan drugs. Heel heftig en het heeft onze verstandshouding ook even flink in de war geschopt. Nu gaat het heel goed met haar en is ze ook een enorme lieve oma en moeder, maar de periode tot mijn 14^e is toch wel het beste, en dan met name dat ze altijd vol trots was op mij en mijn broertje en zusjes.

Hoe wil je dat jouw kindje je als moeder zal herinneren?
Als een lieve moeder die altijd voor ze op komt en hartstikke trots is op ze. Maar wel één die grenzen heeft en duidelijk is, maar waarvan ze later zullen snappen dat dit alles is om hun goed te begeleiden naar een volwassen en zelfstandig leven.

Wat is volgens jou het geheim van een goede moeder zijn?
Voor mij is dat overduidelijk liefde tonen. Aan je kind laten merken dan ongeacht wat er gebeurd, je er bent voor je kind en achter zijn keuzes staat, ondanks dat dit misschien niet jouw keuzes zijn. Iedereen maakt fouten en niemand is perfect, maar zolang jij het beste wil voor je kind en alles doet om dit te bereiken, dan ben je denk ik een goede moeder.

Wat is voor jou het meest ideale leeftijdsverschil tussen kindjes?
Dat is heel verschillend, ik dacht eerst zo’n 2 jaar, maar wij hebben ze 2 jaar na elkaar gekregen en ze kunnen totaal niet met elkaar. Het is denk ik ook echt afhankelijk van je kinderen.

In welke “dit zal ik nooit doen” valkuil ben jij al gestapt?
In welke niet? :p De kinderen achter de tv zetten om even van het ‘gezeur’ af te zijn #loedermoeder

Wat is jouw motto als moeder?
Heel cliche, maar kinderen groeien ontzettend snel op, dus geniet van elke dag en van alle momenten, al zijn ze nog zo klein.

Birgit, dankjewel voor het invullen van de vragen. Leuk om antwoorden te lezen van een moeder met twee oudere kindjes! Bijzonder dat je je dochter naar je oma vernoemd hebt. Veel geluk met je website en het delen van jouw verhalen.

Ik ben nog steeds op zoek naar mensen voor mijn rubriek. Wil jij ook jouw verhaal delen of de vragen invullen die Brigit invulde? Stuur dan een e-mail naar mamametpassie@gmail.com. Psst… je verhaal delen mag ook anoniem 😉

Liefs Angela