Mama vertelt: Anne verloor haar moeder door een medische fout

De rubriek Mama vertelt is weer terug van weggeweest. Vandaag een aangrijpend verhaal van Anne.
“Op 18 december 2008 werd mijn moeder geopereerd aan een hernia. In de wetenschap dat iedere operatie een risico met zich meebrengt, maar het wel een veelvoorkomende operatie is, ging ik met een gerust hart naar mijn stage. Een uur of 5 later stond mijn wereld op zijn kop. Er was tijdens de incisie een slagader geraakt en dit hebben ze veel te laat ontdekt. Met als gevolg een hartstilstand, zuurstoftekort en schade aan de organen.

Opnieuw een fout
Ze werd in slaap gehouden omdat er in haar hersenen epileptische activiteit aanwezig was door middel van het zuurstoftekort. Een verdrietige, spannende en emotionele tijd brak aan. Op 1 januari moest ze opnieuw geopereerd worden, dit keer aan haar darmen omdat deze een ‘klap’ hadden gekregen van de gevolgen van de eerste operatie. Er werd verkeerd bloed gegeven, opnieuw een fout. Op 13 januari is ze, zonder wakker te zijn geweest, overleden. Dit zijn feiten uit de heftigste periode van mijn leven.

Zo jong
Ik was 18 jaar toen ik mijn moeder verloor. In de bloei van mijn leven werden ineens alle zekerheden onzeker. Van een zorgeloos leven naar een leven vol zorgen. Naast mijn vader en twee broers heb ik ook nog een jonger zusje met het label MCG (meervoudig complex gehandicapt). Met alle liefde dragen we met elkaar zorg voor haar, maar die zorg is wel zwaar, 24 uur per dag, zeven dagen in de week.

Mijlpalen missen
Alle belangrijke momenten zoals het behalen van mijn diploma’s, het kopen van ons huis en het trouwen met de liefde van mijn leven moest ik zonder haar doen. Het voelde zo overduidelijk niet compleet. Op mijn trouwdag stond ik in mijn witte jurk aan haar graf. Ik wilde een moment aan haar denken en bloemen leggen, maar het contrast kon niet groter.

Gemis
Vorig jaar kwam een grote wens van René ( mijn man) en mij uit. We waren in verwachting van een wondertje. Dankbaar en ongelooflijk blij waren we, maar naast die immense blijdschap voelde ik ook het gemis van mijn moeder keihard binnen komen denderen. Hoe mooi zou het geweest zijn als ze mee kon naar een echo, we samen konden shoppen voor de baby en ze mij kon vertellen wat zij voelde tijdens haar zwangerschappen en hoe ze met haar kwaaltjes omging. Het voelde soms oneerlijk dat vriendinnen dit soort dingen wel konden delen met hun moeder.

In een cocon
Aan het einde van de zwangerschap ging ik langzaam mijn coconnetje in. Ergens was ik bang voor wat ik ging voelen en dan doel ik niet op de bevalling maar op emotioneel vlak. Kon ik dit aan? Ben ik hier sterk genoeg voor? Ik zou echt niet de eerste zijn die het emotioneel niet aan zou kunnen. Toen de bevalling begon voelde ik dat ik dit kon. Mijn gevoel schakelde min of meer uit en mijn lijf kon zich 100% concentreren op de geboorte. Op 19 september is midden in de nacht onze prachtige dochter Nore Maria geboren. Vernoemd naar mijn moeder, Ria. Maria vonden we een mooie naam, 1 van mijn namen is ook Maria en daarnaast Ma-Ria, mama Ria. Nore was een prachtig meisje om te zien en het was zo duidelijk dat ze bij ons hoorde. Wat voelde ze vertrouwd. ’s Morgens vroeg mochten de opa’s en oma’s komen ( mijn vader is inmiddels getrouwd met een hele lieve vrouw ) ‘Wat had ma dit gaaf gevonden he’ zei mijn vader. Slik..Nou en of.. wat had ze het mooi gevonden om oma te mogen worden.

Onzeker
Naast het genieten van ons kleine meisje voelde ik me soms ook erg onzeker. Alles was nieuw en hoewel ik genoeg mensen om mij heen had aan wie ik dingen kon vragen, je doet dat toch het liefst bij je moeder. Inmiddels is Nore bijna jarig en een heerlijk lief en ondernemend meisje. Ik ben trots dat zij ook mijn moeders DNA draagt. Als Nore groter is ga ik haar alles vertellen over de lieve oma die zij nooit heeft gekend en ik hoop een beetje in de buurt te komen van de fijne opvoeding die ik heb gehad. Mijn moeder was een aanpakster, kon multi-tasken als de beste en zij en mijn vader hebben ervoor gezorgd dat wij een hele fijne jeugd hebben gehad ondanks hun zorgen om mijn zusje.

Mijn moeder, ik zal haar blijven herinneren als de mooie, jonge vrouw van 47 van wie ik zoveel heb geleerd.

Door de geboorte van Nore kan ik oprecht zeggen dat ik weer gelukkig ben. De leegte om het gemis van mijn moeder vult zij niet op,  maar Nore heeft mijn hart wel min of meer gelijmd. Zij maakt dat ik weer kan genieten van dingen en maakt de dagen dat ik soms verdrietig ben draagbaar.

Op justanotherdaybyanne schrijf ik over hoe ik omga met het gemis maar je vind er ook lekkere receptjes en je vind er natuurlijk het wel en wee van het leven als moeder 😉 Voel je welkom.”

Lieve Anne, ik volg je blogs met plezier en soms met tranen. Weer greep het verhaal van je moeder mij aan. De tranen rolden opnieuw over mijn wangen. Je omschrijft precies wat andere dochters met hun moeder bespreken, wat ik met mijn moeder besproken heb en bespreek. Ik zie dat je gelukkig bent door de foto’s die je deelt op Instagram. Ik zie een sterke vrouw met een prachtige dochter die intens van ieder moment geniet. Dank voor het delen van je verhaal op mijn website. Liefs Angela

Ik ben nog steeds op zoek naar mensen voor mijn rubriek. Wil jij ook jouw verhaal delen of de vragen invullen? Stuur dan een e-mail naar mamametpassie@gmail.com. Psst… je verhaal delen mag ook anoniem 😉

Liefs Angela