Mama vertelt: Als zwanger worden niet lukt

Vandaag een bijzonder verhaal van een mama to be. Papa en mama worden is de wens van dit stel, maar tot op heden mag het nog niet zo zijn. Met de rubriek Mama vertelt geef ik andere mama’s (to be) het woord. Of je nu al wel of niet zwanger bent doet er niet toe, ook de weg er naar toe mag hier een plek krijgen. Zo ook voor Deborah die haar verhaal deelt via instagram op haar account genaamd: “Beschuitzondermuisjes”.

Wil je in het kort iets over jezelf vertellen?
Mijn naam is Deborah, ik ben 24 jaar jong en beheer het Instagram account genaamd ‘Beschuitzondermuisjes’. Ik ben sinds mei 2013 getrouwd met de liefde van mijn leven. Wij zijn sinds oktober 2007 samen en willen graag een gezinnetje stichten. Helaas gaat dit niet zonder slag of stoot en bewandelen wij momenteel een vrij heftig traject.

Wanneer besloten jullie de anticonceptie de deur uit te doen?
In 2014 besloten wij om er voor te gaan, compleet onverwachts. Omdat mijn kinderwens al vrij snel aanwezig was, hadden wij samen besloten om in mei 2016 (op mijn 25^e verjaardag) te stoppen met de anticonceptie. Totdat manlief besloot dat hij eigenlijk twee jaar eerder er al klaar voor was. Wij waren helemaal in de wolken en vonden het reuze spannend! Vanaf dat moment zijn we er voor de volle 10000% voor gegaan en dit doen wij nog steeds.

Wanneer besloot je om naar de dokter te stappen?
Toen ik mijn pilstrip in de prullenbak gooide, was het wachten op mijn menstruatie. Dagen gingen voorbij… weken… maanden… Na 3,5 maand vond ik het wel prima en besloot ik naar de huisarts te gaan. Ik had mij ondertussen aangemeld op een forum, zij gaven mij al weinig kans dat ze me zo vroeg al zouden helpen. Over het algemeen staan er een aantal maanden voor, voordat alle hormonen van de pil uit je lijf zijn en je eigen cyclus op gang komt. Maar nee heb ik, ja kan ik krijgen, dacht ik.

Mijn moeder heeft ook altijd rare cyclussen gehad. Voor mijn geboorte was ze nog nooit gaan menstrueren. Hoe ze zwanger is geraakt van mij? Medisch wonder, haha. Ik was al wel een keer ongesteld geworden voordat ik begon met de pil. Dit was zo uit de hand gelopen dat ik maanden op bed heb gelegen met bloedarmoede en ijzer tekort. Ik menstrueerde weken achter elkaar waardoor ik heel veel bloed verloor en bijna werd opgenomen in het ziekenhuis. Daardoor heeft de huisarts toen besloten dat het beter was dat mijn cyclus werd ‘gepland’ met de pil en dit is altijd goed gegaan. Ik vond stoppen dus ook reuze spannend, omdat ik geen idee had of mijn menstruatie weer zo heftig zou zijn.. Maar dat hij helemaal niet zou komen, daar heb ik geen moment aan gedacht.

Na een gesprekje met de huisarts en nadat ze deze informatie wist, heeft ze geen moment getwijfeld en een verwijsbrief gemaakt voor de gynaecoloog. Dat was het moment dat het balletje ging rollen.

Wanneer dacht je, wat nu als we niet zwanger kunnen worden? Of dacht je daar helemaal niet aan.
In het begin dacht ik hier helemaal niet aan. Ik kreeg medicatie om mijn menstruatie op te wekken en alles werd gecheckt met een inwendige echo en ik moest bloedprikken. We hoopten dat mijn lichaam even een duwtje in de goede richting zou krijgen door de medicatie. Maar helaas. Ik werd wel ongesteld, maar daarna begon het wachten weer opnieuw. Na twee keer deze medicatie te hebben gehad besloot de gynaecoloog dat we mochten starten met hormonen, dit was in januari 2015. Vanaf dat moment vond ik het allemaal wel erg spannend worden, maar had ik er nog steeds vertrouwen in dat ik hiermee zwanger zou gaan raken!

Het lijkt mij erg heftig om erachter te komen dat het op de natuurlijk manier niet lukt, wat waren jullie eerste gedachten?
Op het moment dat we daar achter kwamen besefte we het totaal niet. We zaten voor ons gevoel in een sneltrein en hebben alles achter elkaar doorgepakt. Eerst alleen hormonen, daarna 7 IUI behandelingen en nu hebben we een kleine pauze wat ons eigenlijk pas laat beseffen wat we allemaal hebben gedaan de afgelopen twee jaar. Het zwanger worden leek zo mooi en romantisch, maar voor ons is dit helaas niet weggelegd. Ik durf te zeggen dat we beide schuldgevoelens hebben naar elkaar en dat we beide echt enorm verdrietig zijn hierom.

Heb je het meteen aan je omgeving vertelt of juist niet?
Vanaf het moment dat wij stopte met de pil hebben wij dit vertelt aan onze ouders en mijn beste vriendinnetjes. Het liefst schreeuwde ik het van de daken! Toen wij startten in het ziekenhuis en ik aan de hormonen ging zijn wij meteen open boek gaan spelen. Veel familie, vrienden, kennissen en collega’s weten ons verhaal en dat vinden wij enorm prettig.

Is er veel onbegrip?
Ja zeker! Het vertellen heeft voor- en nadelen. Het voordeel is dat je je verhaal kwijt kan en ook kan aangeven wanneer je je niet zo fijn voelt. Het nadeel hiervan is dat mensen vaak (goedbedoelde) adviezen willen geven. Ik heb het gevoel dat er niet zo zeer onbegrip is over het feit dat wij deze weg afleggen voor een wondertje, maar wel over het feit wat het emotioneel (en lichamelijk voor mij) met ons doet.

Wat vind je het vervelendste dat mensen tegen jullie zeggen?
De goedbedoelde adviezen! Wat wij de afgelopen twee jaar hebben gehoord, ik denk dat ik er een boek over kan gaan schrijven. Maar de vervelendste zijn toch wel;

• Jullie zijn nog zo jong! Geniet van elkaar!
• Je moet er niet teveel mee bezig zijn.
• Ga lekker op vakantie, dan wordt je vast zwanger.
• Je kan altijd nog adopteren of IVF doen.
• Waar blijven de kindjes? Misschien moet je beter je best doen.
• Zullen wij het potje voor jullie vullen? Misschien raak je dan wel zwanger!
• Baby’s zijn duur en het is zwaar, ik zou er nog even goed over nadenken.
• Zullen wij even langskomen om te laten zien hoe het moet?
• De succesverhalen over een kennis van een neef van een zus die wel zwanger zijn geraakt.

Ik kan nog wel even doorgaan haha!

Welke bemoedigingswoorden kun je wel gebruiken? Ik heb dit nog niet van dichtbij meegemaakt, maar ik vind het zelf ook lastig wat je kunt zeggen of doen.
Vooral luisteren! Ik vind bemoedigingswoorden lastig. Mocht je mensen hebben in je omgeving luister vooral naar hun verhaal, vraag soms even hoe het met ze gaat en hoe ze zich voelen. En wat wij vooral prettig vinden is dat mensen alles aan ons vragen. Wij snappen dat mensen niet thuis zijn in de termen als IUI, ICSI, IVF etc. en vinden het alleen maar fijn als er interesse wordt getoond. Wij krijgen regelmatig kaartjes thuis gestuurd van mensen die met ons mee leven en dat is zooo ontzettend fijn!

Wat is voor jullie het sleutelwoord om hier mee om te gaan?
Genieten! Het klinkt echt heel gek, maar geniet van de dingen die je wel hebt. De leuke dingen samen en de lieve mensen om je heen. Tenminste dat probeer ik. Ik merk dat er dagen zijn dat ik dit enorm lastig vind en dat ik heel down ben. Maar er zijn ook zeker momenten die ik koester en waarvan ik enorm van kan genieten en even alles kan vergeten.

In hoeverre beheerst het jullie leven?
Sowieso dagelijks. Er gaat geen dag voorbij waarbij wij er niet aan denken. De leuke en minder leuke gedachtes, de ziekenhuisbezoekjes, alle hormonen en teleurstellingen. De onzekerheid die vreselijk is. Zwangere vrouwen die je ziet lopen over straat of een gelukkig stelletje met een kinderwagen. Zwangerschapsaankondigingen op social media, geboorte nieuwtjes of trotse ouders die hun mooie wondertje vol trots showen.

Je hebt veel volgers op Instagram, heel mooi om te zien dat mensen zo meeleven. Hoe ervaar je dit zelf?
Ik vind het bizar! In een jaar tijd zit ik bijna op de 400 volgers. De dagelijkse berichtjes die ik ontvang zijn te lief! Dat zoveel mensen met ons meeleven vinden wij super bijzonder. Manlief heeft niet veel met social media, maar ik haal er enorm veel kracht en energie uit. Ik probeer dat ook over te brengen naar mijn volgers, volgens mij weten ze half niet hoe belangrijk dat account is geworden voor mij.

Heb je er nooit aan gedacht om een blog te beginnen? Ik denk dat veel mensen veel aan jullie verhaal zullen hebben en dan kun je nog meer van je afschrijven dan je nu doet.
Ja zeker! Vorig jaar heb ik heel erg getwijfeld of ik een blog zou openen, maar uiteindelijk heb ik voor Instagram gekozen. Ik wist niet dat mijn verhaal zoveel mensen zou aantrekken en zelfs tot op de dag van vandaag twijfel ik of ik een blog zou willen beginnen. Het voordeel van Instagram vind ik dat ik overal waar ik ben een foto kan plaatsen met een update en lekker kort en krachtig, want zoals je ziet wil ik altijd veel te veel vertellen hihi. Ik vind het schrijven superfijn en manlief zou er niet eens raar van opkijken als ik een blog zou openen. Sinds het moment dat wij samen zijn zegt hij al dat ik een bijzondere schrijfstijl heb en mijzelf hier ook echt in kwijt kan. Maar wie weet wat de toekomst ons brengt.

Wat voor tips heb je voor anderen die in hetzelfde schuitje zitten?
Dat vind ik een lastige vraag.. Want iedereen doet het op zijn/haar eigen manier. Maar doe vooral waar je je prettig bij voelt. Wij vinden het prettig dat wij het aan iedereen kunnen vertellen. Al sta ik bij de kassa bij de supermarkt, zal ik nog eerlijk antwoord geven op de vraag of wij een kinderwens hebben. Schaam je niet als je het niet alleen kan en schakel hulp in als je merkt dat het je niet in de koude kleren gaat zitten. Het is niet niets wat je mee maakt!

Is er verder nog iets dat je wilt delen?
Ik wil jou enorm bedanken dat ik dit mocht doen voor jouw blog. Zoals ik al eerder zei vind ik het een enorme eer en ben ik blij dat ik mijn verhaal mag delen met anderen. Wat ook een beetje mijn instelling is bij ‘Beschuitzondermuisjes’, om wat meer openheid over dit onderwerp te geven en ik denk dat je ons een hele mooie kans hebt gegeven! Bedankt daarvoor!

Ik ken Deborah persoonlijk niet, maar kwam haar via Instagram tegen. Ik vind het zo bijzonder dat ze haar verhaal deelt via haar account “Beschuitzondermuisjes”. Ze heeft ontzettend veel mensen die met haar meeleven. Iedereen hoopt vurig dat ze snel een positieve test in handen mogen hebben en ik natuurlijk ook. Een zwangerschap gun je iedereen die een kinderwens heeft. Lieve Deborah, jij juist bedankt voor dit interview, voor jullie verhaal. Ik blijf heel hard voor je duimen en zodra je die positieve test hebt, kom je het in deze rubriek maar vertellen 😉

Wil jij ook mee doen met deze rubriek? Dat mag ook anoniem! Stuur dan een e-mail naar mamametpassie@gmail.com.