Kindertuigje; Ja of nee?

Over deze vraag heb ik écht nagedacht afgelopen zomer. Daniël is namelijk een lief en ondernemend mannetje. Wil op onderzoek uit. Vindt alles wat hij ziet reuze interessant. Bekijkt zaken op zijn gemak en soms vliegt hij ergens naartoe zonder daar bij na te denken. Het is af en toe gewoon een ongeleid projectiel. Dat is helemaal prima, daar hij is ook dreumes voor. Maar ja… wat als je op een camping zit en je eigenlijk buiten leeft. Dit hadden we ook met onze dochter twee jaar geleden, maar zij was totaal anders op die leeftijd. 

Zielig?
Ik heb het een aantal keren gezien toen Naomi nog klein was en Daniël er dus nog niet was. Mijn eerste gedachte was: “dat doe je toch niet”. Gevolgd door: “dat is zielig”. Maar sinds de camping in Frankrijk, begrijp ik die ouders eigenlijk wel. Als jouw kindje overal op onderzoek uitgaat. Niet zomaar een keer, maar de hele dag. Dat je overal ogen moet hebben en je hem of haar dus geen seconde uit het oog kan verliezen. Ja, dan snap ik het dus!

Veiligheid
Ik zou die keuze maken, puur en alleen uit veiligheid. Ik vond het best eng dat Daniël daar rondliep op de camping. Na een paar dagen kon ik het loslaten. Hij bleef voornamelijk rondom het sanitairgebouw hangen. De kinderen bekijken die aan het spelen waren daar omheen. Hij liep niet zomaar de weg op. Dat was wel anders toen mijn schoonouders er waren. Hij wist namelijk ook hoe hij daar heen moest lopen. Een enkele keer deed hij dat dus ook, maar ik kon hem op tijd van de weg plukken. Een dreumes van net 15 maanden denkt niet na als hij daar op de camping loopt. Een auto vindt hij alleen maar interessant, dus daar gaat hij niet voor aan de kant.

Toch maar niet
We hebben het tuigje overigens niet gekocht en dus ook niet gebruikt. Ik zag er voor de camping toch niet echt het nu van in. Dan zou ik het uiteinde van dat touwtje vast moeten binden aan een stoel, zodat hij niet weg kon. Dat voelde aan alle kanten verkeerd. We hebben hem dus gewoon gelaten. Onderling afgesproken wie hem dan op dat moment wat meer in de gaten hield. Dat ging goed! En lang leve de camping mensen, want iedereen ziet naar elkaar om. Niet dat je daar vanuit moet gaan, maar als ik dan eens riep: “Daniël waar ben je?”, dan kreeg ik vaak al antwoord!

En toch he, als je ergens loopt in een drukke stad met je kindje, dan kan het best handig zijn. Wij zetten Daniël gewoon in de buggy, dat vonden wij net zo makkelijk. En als hij wel liep, dan liep een van ons er vlak naast. Voor ons dus geen tuigje, maar ik begrijp andere ouders wel wat beter met een ondernemend mannetje, zoals die van ons!

Wat vind jij van een tuigje?

De foto bovenaan dit artikel komt van Shutterstock: Little girl climbing the stairs in the forest van Purino. 

Liefs Angela