Ik deed vrijwilligerswerk in Tanzania (1)

Echt? Wanneer? Met wie? Hoe was dat? Allemaal vragen die de titel waarschijnlijk in jullie oproept. Ik kan er een boekwerk over schrijven. Wees niet bang, dat ga ik niet doen, maar hij komt wel in delen online. Het is inmiddels ruim acht jaar geleden dat dit avontuur begon.

Geld inzamelen
We organiseerden een kerstmarkt in 2010, het jaar daarop een potgrondactie, een praise in de kerk, we verkochten paaskransen etc. Ik spreek over wij, omdat ik niet alleen was. Samen met nog vijf andere jongeren uit Goeree-Overflakkee zamelden we geld in voor de reis naar Tanzania. We hadden zo’n € 17.000 nodig. Een stukje van het geld was voor het vliegticket, maar de rest van het geld voor de materialen van het bouwen en dergelijke. We gingen met World Servants.

World Servants gelooft dat Jezus ons heeft geleerd om te dienen. Omdat het geloof in Hem het fundament is van ons werk, willen wij zoveel mogelijk mensen laten ervaren dat iedereen kan dienen, ieder met zijn of haar eigen mogelijkheden.

World Servants doet dat door het uitsturen van teams die bouwprojecten realiseren in ontwikkelingslanden: Scholen, klinieken, huizen en schoonwatervoorzieningen. Deze bouwprojecten zijn onderdeel van programma’s van lokale partnerorganisaties en dragen bij aan het blijvend verbeteren van de levensomstandigheden van een hele gemeenschap. Zowel het bouwen als het overige programma, waarin thema’s als armoede, praktisch geloven en omgaan met cultuurverschillen een rol spelen, vinden plaats in nauwe samenwerking met de plaatselijke bevolking. Deelnemers hebben zo de kans om daadwerkelijk te ervaren wat dienstbaarheid inhoudt.

Elkaar leren kennen
In totaal waren we met een groep van 30 personen in de leeftijd van 16 – 24 jaar. Ik was zelf op dat moment 20 jaar. Uiteraard was er ook leiding mee en wat waren zij tof! Een gezellige groep was mijn conclusie toen we een weekend bij elkaar kwamen. Alle groepen die in de zomer van 2011 vertrokken, waren daar aanwezig, zo leer je elkaar alvast kennen. Het voelde alsof je op schoolkamp was. Het was erg gezellig met veel teamopdrachten en een gezamenlijke kerkdienst. Ook nodigden wij iedereen uit om een weekend onze kant op te komen. Ook daar hadden we het erg gezellig met elkaar.

De reis naar Tanzania met TA111

De dag van vertrek was spannend. Drie weken lang naar Tanzania zonder telefoon. Geen contact met de achterban. Zij konden zo af en toe een dagverhaal online lezen en berichtjes voor ons achterlaten. Iedere week werden deze uitgeprint, zodat we konden lezen hoe het hen verging. Ouderwets zul je misschien denken? Dat dacht ik eerst ook, maar toen ik daar was had ik dat niet. Je bent totaal niet bezig met Nederland. En als iedereen maar met zijn telefoon bezig is, gaan er ook verschillende verhalen richting Nederland. Verhalen die niet goed overkomen, dus het was een goede regel. De reis duurde lang. Eerst naar Ethiopië en daarna in het vliegtuig naar Tanzania. Vanaf daar vertrokken we met busjes naar onze slaapplaats. Een mooie plek waar we nog lekker konden douchen en gewoon naar de wc konden gaan. De volgende dag hadden we een lange busreis voor de boeg, namelijk zo’n 8 uur te gaan tot de eindbestemming: Handeni.

Wat zijn wij enorm rijk

Schrijnend om midden in Tanzania te ontdekken dat dingen die voor ons normaal zijn, ze daar niet eens kennen. Met mijn neus werd ik op de feiten gedrukt. Natuurlijk weet je wel dat we rijk zijn in deze Westerse wereld, maar dat het zó zou zijn, dat wist ik niet. Onze eerste ontmoeting met de mensen daar weet ik nog als de dag van gisteren. In groepjes gingen we uiteen, de cultuur ontdekken, de bouwomgeving ontdekken enzovoorts. De kinderen waren nieuwsgierig, maar hun ouders (lees hun moeders) hielden hen even bij ons weg. Althans, ze keken de kat uit de boom. Zijn deze ‘blanken’ wel te vertrouwen, wat komen ze doen et cetera. Logisch, toch ontdooien ze snel. Ze gingen voor ons dansen en zingen. Een meisje in de groep mocht zelfs een baby vasthouden en ze wilden graag dat ze haar meenamen. Nogmaals schrijnend… Een droge warme omgeving, magere geiten, koeien en plaggenhutten. Totaal iets anders dan Nederland. Ik was blij dat ik er was, dat ik iets voor ze kon betekenen. We konden niet iedereen voorzien van een huis, maar in drie dorpen werden huizen gebouwd door ons. In totaal 14 woningen.

Onze leefomgeving daar
Onze compount, omgeven door hekken, een school en een kerk. Daar sliepen wij in stapelbedden. Meisjes gescheiden van de jongens uiteraard. Er werd ontbijt voor ons gemaakt door de vrouwen daar en ook het avondeten verzorgden zij voor ons. Hoewel niet iedere dag even lekker was, hebben we erg goed gegeten daar. En het zoete beleg, dat namen we mee uit Nederland. Aan pindakaas, pasta en hagelslag geen gebrek.

Iedere zondag bezochten we de kerkdienst. En iedere morgen hadden we in een vast groepje goedemorgen gesprekjes. Onderwerpen waar we gezamenlijk over in gesprek gingen. Dingen die ons bezighielden, jezelf beter leren kennen. Ik vond die momenten heel erg waardevol. Ik ben mezelf daar tegengekomen, maar echt keihard. Dat is best zwaar, maar ik zou Angela niet zijn als ik daar niet naar toe zou zijn geweest.

Het volgende deel komt snel online. Dan lees je hoe het ging met bouwen? Vermaakten we de kinderen ook nog? Kortom hoe zagen onze dagen er nu uit? 

 

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Liefs Angela