“Wat heerlijk he, konden ze maar voor altijd baby blijven!” Een veelgehoorde uitspraak. Vindt iedereen die dat zegt dat ook echt? Ik heb dat namelijk totáál niet. Die slapeloze nachten, de geur van zure melk, overal poep, het gehuil waar je soms echt niks mee kan, die vreselijke moeheid, het kan me werkelijk waar gestolen worden.
Begrijp me niet verkeerd, want de babytijd heeft ook heel veel leuke momenten. Het eerste jaar is namelijk de periode waarin je kindje de meeste (fysieke) ontwikkelingen doormaakt. Ik sta altijd juichend, gillend en klappend als iets nieuws zich voordoet. En dat eerste echte lachje, de eerste keer omrollen, de eerste hapjes, de eerste keer zelfstandig zitten en ga zo maar door. Echt ik hou daar heus van! En als ik een baby zie, dan vind ik dat ook echt wel leuk en schattig. En natúúrlijk kijk ik ook weemoedig terug op zo’n eerste jaar. Want daaaag baby, hallo dreumes! Het is nogal niet wat dat eerste jaar.
Alleen… ik speel en stoei liever. Ik kleur en klei liever. Ik fiets en ren liever. Ik speel liever tikkertje en verstoppertje. Ik wil gesprekjes voeren en écht dingen met mijn kind ondernemen. Met een baby kun je ook spelen en dingen ondernemen, maar toch.. ik vind dat anders. Daarbij slapen onze kinderen véél beter naarmate ze de 1 jarige leeftijd passeren. Misschien heeft dat er ook gewoon mee te maken.
Ik geniet ook intens van de uitspraken van dreumessen en peuters. Kijk met een grote glimlach naar de uitgehaalde capriolen. Verbaas me over de fantasie tijdens het spelen. Vind het heerlijk dat ze je gewoon snappen je en iets vertelt. En andersom ook. Ik smelt bij de woorden: “Ik hou van jou mama”, “het was een leuke dag mama”, “God heeft ook bloemen gemaakt toch?” “ik mis papa vandaag, jij ook?” Fantastisch toch! Echt, daar kan wat mij betreft niks tegenop. Zelfs niet zo’n lieve schattige baby die intens naar je glimlacht als je hem uit bed haalt. Hoe leuk dat ook is he! Ik ben gewoon geen typische babymama. Maar om nou meteen van een dreumes te bevallen is ook zo wat he. Daarbij mis je dan toch al die hele leuke ontwikkelingen in dat eerste jaar.
Maar over het gemeen ben ik gewoon geen babymama.
Ben jij dat wel? Welke leeftijd vind jij het leukste?
Liefs Angela
5 Comments
Leonie
17 april 2018 at 06:23Ik heb een peuter van net 2 en een kleintje van 3 weken oud. Dat hele kleine fragiele is leuk, maar ik kijk er inderdaad naar uit als dat hele kleine er af is. Net 2 vind ik overigens ook geen leuke leeftijd. Continu grenzen verkennen, maar nog niet alles kunnen vertellen of snappen. Kortom, veel strijd. Dus ik ben blij als we straks een half jaar verder zijn 😉
Leonie onlangs geplaatst…Ik weet wat ik ga doen!
Simone
17 april 2018 at 06:30Ik ben zo’n geluksvogel wiens baby al best aardig slaapt en ik denk dat daarmee het belangrijkste babytijd-probleem is opgelost. Ik vind het heerlijk, het babyknuffelen, de borstvoedingmomenten, de lachjes. Ja het klopt het wordt steeds leuker en de interactie met een dreumes of peuter is geweldig, maar onze peuter komt nu vaker uit bed ’s nachts dan ooit haha. Ik vind het echt een soort van moeilijk dat Ruben zo snel groeit. Maar uiteraard moet hij daar lekker mee dooorgaan, zou niet goed zijn anders 😉
Moederschip
17 april 2018 at 10:16Hihi ik zou dit stuk zelf kunnen geschreven hebben! Ik denk er net zo over. In mijn omgeving lijkt iedereen dat eerste jaar maar opnieuw en opnieuw te willen beleven. En ik wil het liever opnieuw en opnieuw overslaan. Als het technisch gezien mogelijk zou zijn om van een tweejarige te bevallen, laat maar komen! Ik vind het verzorgende aspect ook heel zwaar dat eerste jaar, de afhankelijkheid, de gebroken nachten, de tandjestijd, de krampjes, … fast forward please 🙂 Ik communiceer gewoon graag met mijn kind en dat is het eerste jaar nu eenmaal niet zo makkelijk, hoe schattig ze ook mogen zijn.
Marleen
18 april 2018 at 00:16Fijn dat je het schrijft, me too! Een gesprek kunnen voeren: top!
Ontwikkel alsjeblieft kind, groei, leer, heerlijk! Van mij kan dat juist niet snel genoeg gaan. Ik voel me daardoor een buitenbeentje, omdat zoveel mama’s zeggen dat ze het te snel vinden gaan. Ben ik dan weer zo apart en anders, vraag ik me dan af?
Moederschip
18 april 2018 at 05:48Oh ja herkenbaar! Ik voel me daardoor soms zelfs een slechte moeder… iedereen roept bij elke foto of mijlpaal “stop de tijd” terwijl ik net juich als ze wat meer zelfstandig worden.