Een droom werd een sterke wens. De wens werd een gebedspunt en mijn gebed kwam uit. Ik werd moeder van Naomi en Daniël. Soms kan ik het amper geloven dat ik moeder ben van deze prachtige kids. Dat God ons hen heeft toevertrouwd is soms onwerkelijk. Ik voel mij enorm gezegend!
Ik krijg de laatste tijd veel berichten dat het altijd zo goed gaat met ons. Dat ons leven er eentje is om jaloers op te zijn. Of dat ons nooit slechte dingen overkomen. Ik hoop dat ik absoluut niet zo overkom, want dan mist mijn blog en mijn socialmedia-kanalen echt hun doel. Maar sommige dingen zijn ook gewoon privé en dat snap je vast wel.
Je hoeft niet alles te weten
Je ziet niet alles, maar ik deel wel veel. Ook de struggles die ik ervaar in het opvoeden van mijn kinderen. Dat het gewoon niet altijd leuk is. De stap naar het opzeggen van mijn baan en voor mezelf te beginnen zonder enige financiële zekerheid, heb ik ook gedeeld. Berichten als: “Jij kunt makkelijk voor jezelf beginnen, want dat geld is niet nodig, je bent getrouwd met een accountant”, is een vooroordeel. Wie zegt dat mijn salaris niet nodig is? Je ziet maar zo’n klein deel van ons leven, want ik deel heel veel niet. Dus een leven die perfect is en om jaloers op te zijn? Doe maar niet, want ook al maken wij zelf in persoon tot op heden geen moeilijke dingen mee, indirect toch zeker wel.
Bepaald bij het leven
Soms word je bepaald bij het leven, ook wij. Omdat mijn eigen vader in het ziekenhuis ligt en ik echt denk dat ik hem verlies. Je zelf zwanger bent van een tweede kindje en je zwager en schoonzus hun eerste dochter met 20 weken zwangerschap verliezen. En dat hun tweede zwangerschap een vroeggeboorte met 31 weken is en ons nichtje Bo zo’n dappere en sterke dame is, net als haar vader en moeder. We genieten intens van haar. Of omdat ik begin dit jaar voor onderzoeken naar het ziekenhuis ging, omdat ik iets voelde in mijn borst. Of omdat het slecht gaat met een zeer dierbaar familielid en je niet weet of je hem gaat verliezen. Mijn opa die overlijdt nadat ik de Mont Ventoux onder andere voor hem heb gereden. Of een vriendin die een wolk van een babymeisje heeft gekregen, maar haar eigen herstel dat alles behalve is en je haar iets anders had gegund. Of een man die je kent en dagelijks door je straat fietst op bepaalde tijden en je dat nu al een tijdje niet meer ziet, omdat hij er ineens niet meer is. Letterlijk uit het leven gerukt. Ik word verdrietig en stil van al die gebeurtenissen.
Ook al raakt niet alles je direct, omdat je als het ware niet het onderwerp bent, neemt niet weg dat het soms heel veel pijn doet. Volgens mij kunnen we wel stellen dat niemands leven echt perfect is. We maken allemaal moeilijke dingen mee en soms zijn deze heftiger dan anderen.
Niet maakbaar
Het leven is ook oneerlijk, omdat dingen niet zo mogen zijn of anders lopen dan we verwachten. We hopen en bidden zo vaak anders. En ook ik vind het lastig om daarmee om te gaan als het dichtbij komt. Als je iemand kent, waar je al een hele tijd voor bid, die eindelijk zwanger wordt, maar dat eindigt in een miskraam. En zo zijn er nog ontelbaar veel dingen te noemen waar ik voor bid, maar die gebeden zijn nog niet beantwoord. Gelukkig veel gebeden ook wel.
Het leven is niet maakbaar. Er zijn geen gradaties in wat iemand verdriet doet. Iedereen maakt zijn eigen moeilijkheden mee.
Dankbaar
Dit artikel is niet bedoeld om je de put in te praten of om je stil te laten staan bij alle verdrietige dingen. Integendeel, ik merkte gewoon dat ik van mij af moest schrijven, na het zoveelste berichtje over ons ‘perfecte leven’. Ik ben dankbaar voor het leven die ik leid. Dat ik iedere dag mag opstaan en mag zorgen voor die twee kleine bengeltjes. Dat ik een liefdevolle man heb die naast mij staat en mij steunt in alles wat ik doe. Wij vormen een team, een hecht front en doen ons best om ons leven te leiden zoals het hoort. Zoals God wil dat wij het leiden en nee dat is niet altijd makkelijk en ik doe ook absoluut dingen niet goed. En soms kunnen dingen ook beter, maar het is goed zoals het is, omdat ik weet dat we het niet alleen doen. Hij is erbij en dat vind ik zo fijn.
Grootste les
Ik heb zoveel geleerd als moeder, maar vooral ook als mens. Dat het leven niet maakbaar is, maar dat het komt zoals het komt. Dat je van de kleinste dingen moet genieten, omdat dat is waar het om draait. Het gaat om wat je hebt met elkaar en de dromen die je hebt voor de toekomst. Maar ook dat je soms niet teveel moet dromen, maar vooral moet doen. We weten niet hoe onze toekomst eruit ziet en dat is maar goed ook. Ik weet alleen dat je dingen moet veranderen als je ergens niet blij van wordt. En dan heb ik het over dingen die je kunt veranderen. Niet meer naar je zin bij je baan? Nieuwe baan zoeken dan! Een maand reizen naar Amerika? Doen!
Als ik iets heb geleerd dan is het wel dat het geen zin heeft om dingen uit te stellen voor later. Want wanneer is later?
Waarom wachten als het nu al kan?
Liefs Angela
3 Comments
Conny
30 juli 2019 at 16:55Ik sta er even van te kijken dat jij/ jullie echt die berichten krijgen maar anderzijds merk ik dat ook bij ons.. zo jullie bedrijf gaat goed he!, zo alweer verbouwen? Waar komt dat geld vandaan? Tja dat we op andere dingen besparen zoals uit eten met elkaar en even jiet perse met vakantie. Tja dat vergeten ze.
En nee niet alle privé zaken zet je online, ii vind trouwens dat je echt veel deelt waaruit blijkt dat je juist dankbaar ben voor de kleine dingen.
De afgelopen maanden in ons “ondernemerschap” heb ik gemerkt dat als je het hoofd boven het maaiveld uitsteekt en zichtbaarder wordt dat je ook makkelijker beoordeelt wordt.
Zo jij bent druk bezig, klopt maar dat ik dat vaak doe als de meiden op bed liggen dat zien ze niet.
Dat we deze week in spanning zaten omdat ons meisje (ex kankerpatiënt ) vreselijke pijnen had en opgenomen werdt..
dar voel re als ouders en naaste alleen
Gelukkig was het maar een fikse buikgriep met ernstige uitdroging maar jij weer dat dat voor ons wel even heftig was (want je weet de geschiedenis☺️)
Het is altijd zo makkelijk om alleen de leuke dingen te zien van iemands leven of te oordelen over.. Ik hoop dat je het hoe lastig soms ook, even naast je neer kunt leggen.. want jullie weten beter
Naomi
30 juli 2019 at 17:09Wow, ik ben er een beetje stil van hoe mooi je dit hebt verwoord. Natuurlijk deel je niet alles online en als het over anderen gaat, vind ik dat ook heel respectvol. Voor jezelf is er uiteraard ook een grens en ik vind dat anderen die te respecteren hebben. Maar wat mooi ook wat je schrijft over de maakbaarheid van het leven. Ik zie zó vaak dingen die ik anders zou willen zien en dingen waar inderdaad door heel veel mensen al heel vaak om gebeden is. Toch loopt het dan niet zoals we zouden hopen. Moeilijk, maar ook een les om te blijven vertrouwen…
Erna
30 juli 2019 at 20:46Reacties die je krijgt, geven mensen vanuit een stukje pijn bij zichzelf. Er is een keuze om met die pijn om te gaan. Of ze zoeken het bij de ander, of ze zien de gedachten die ze zelf hebben bij jouw account als een leermoment. Onderzoeken wat maakt dat ze die gedachten hebben, welke behoefte daar achter zit. Ik schreef daar eens een blog over, oa ook over jaloezie. Niet iedereen is zich bewust van die keuze. Dat ons gedrag en gedachten iets zegt over onszelf ipv over de ander. Stel dat je geen pijn meemaakte, hoe tof zou dat zijn, dat zouden we een ander toch gunnen, een pijnloos leven? Maar niet als ik zelf het niet heb? Ik verlang er naar dat mensen de kennis krijgen over gedachten, gevoelens, behoeften. Het zou veel pijn genezen en nieuwe pijn voorkomen.