Eerste week als kersverse ouders

Ik vertel in een notendop hoe wij de kraamtijd hebben ervaren. Het begin van een nieuw leven als ouders en daar kun je alle hulp bij gebruiken!

Negen maanden lang hebben we uitgekeken naar ons kindje en daar was Naomi dan, drie weekjes eerder dan verwacht. Ik voelde me prima na de bevalling en was niet eens heel erg moe. Met douchen was ik een beetje slapjes, maar lopen en staan gingen vrij goed moet ik zeggen. En toen kwam hetgeen waar ik eerder voor vreesde…. Mijn vriendin, die op dat moment nog zwanger was van haar zoontje, had enkele weken daarvoor een gesprek met haar moeder. Zij vertelde dat het kraamverband wat in je pakket zit perfect past in een netonderbroek. Ja een netonderbroek, niet te verwarren met netpanty’s. Een netje waar van die gigantisch grote verbanden in passen, leken wel luiers. Toen konden we niet geloven dat we dat zouden dragen en voor mij was het zover. Daar lag de netonderbroek…. De verpleegster had hem netjes voor me klaargelegd in de douche. En ik weet niet wat er erger is, dat ik hem aan moest trekken of dat ik er eigenlijk stiekem heel blij mee was, ik denk het laatste. Afijn!

We mochten meteen naar huis als we wilden, maar we besloten samen dat we het fijner vonden om nog een nachtje te blijven en dat adviseerden ze ons eigenlijk ook. De kraamzorg kwam toch alleen maar opstarten en dan waren we een nacht alleen en dat zagen we nog niet zitten. Het was erg fijn dat onze ouders, broers en schoonzussen langskwamen na het avondeten, zij wilden Naomi natuurlijk dolgraag zien! Koffie, thee en natuurlijk beschuit met roze muisjes stonden klaar in de kraamsuite. Met trots stelden we onze dochter aan hen voor, het nieuwste lid van de familie, het eerste kleinkind voor onze ouders en het eerste nichtje!

De eerste nacht in het ziekenhuis ging erg goed met Naomi en we hadden eigenlijk heel goed geslapen! Ik wist overigens niet dat je zo’n spierpijn zou hebben van de bevalling. Ik had serieus pijn op plekken, waarvan ik niet eens wist dat er spieren zaten! Maar hallo, mijn lijf had een topprestatie geleverd. Bevallen is echt topsport!

Voordat we vertrokken naar huis kwam de lactatiekundige van het ziekenhuis nog langs en had een borstvoedingsplan geschreven voor mij dat ik aan de kraamverzorgster moest geven. En ze gaf als tip om alvast de kolf te huren en dat deden we ook. Het duurde allemaal vrij lang voor we naar huis konden en ik was wel een beetje klaar met dat ziekenhuis, ik wilde gewoon met mijn gezin naar huis. Eind van de ochtend waren we thuis en was het wachten op de kraamverzorgster. Gek hoor een vreemd iemand in je huis die in je kastjes gaat zitten, dat was mijn eerste gedachte… Maar wat was ik blij met haar komst! Zo’n ontzettend lieve kraamverzorgster!

Naomi
De dagen gingen snel! Naomi deed het goed, ze was op dag 2 ongeveer 7% afgevallen, maar door het kolven en dat bij te voeden groeide ze iedere dag steeds meer. De temperatuur schommelde nog wel en dus nog steeds druk in de weer met kruiken en het kraamdossier bijhouden. Naomi ging om de dag in bad en heel kort, omdat ze haar energie beter kon gebruiken om te groeien. Dat was ook de reden dat ze 2x 10 minuten bij mij mocht drinken en daarna werd afgekolfde melk gegeven door middel van fingerfeeding. En als Naomi aangaf meer te willen drinken, dan deden we dat. Oftewel voeden op verzoek. En huid-op-huidcontact ook met papa, was erg belangrijk. Na een paar dagen volgde de hoortest en het hielprikje, dit deed ze fantastisch! Op de laatste dag woog Naomi 2675 gram, 5 gram meer dan het geboortegewicht!

Stephan en ik
Naomi wilde laat in de avond lang aan de borst, alsof ze onverzadigbaar was. Soms waren we van 22:30 – 1:00 bezig, dat was best pittig. Ik pakte voldoende rust overdag en Stephan sliep ook vaak met mij mee, toen hij nog niet ging werken. Tussendoor kwamen wat familie en vrienden langs en die hielpen ons ook links en rechts met boodschappen, koken e.d. De verloskundige kwam in totaal drie keer langs en controleerde mijn vier hechtingen, na een paar dagen mochten ze er uit, wat een verlichting. Ze was verbaasd dat ik geen last had van naweeën, omdat de bevalling zo snel was gegaan, ik wist niet waar ze het over had, maar dat schijnt niet fijn te zijn 😉 Ik viel wel snel af, na twee dagen was ik al 6,5 kilo kwijt, dus bij iedere voeding moest ik op advies van hen wat eten. Na een paar dagen had Stephan zelfs zere kuiten van het vele traplopen. Hij verzorgde, zodra de kraamverzorgster weg was, iedere voeding de kruiken (lang leve de Quooker), schreef op wat de temperatuur van Naomi was en of ze urine en ontlasting had. We waren echt een goed team! En de bekende kraamtranen, waarbij je om alles eigenlijk wel kunt huilen, die heb ik tot mijn verbazing niet gehad. Dat betekent niet dat ik helemaal niet heb gehuild, want dat heb ik wel gedaan, toen Naomi zo onverzadigbaar leek bijvoorbeeld.

De kraamverzorgster
Wat een fantastische vrouw! Zij was er voornamelijk om voor Naomi en mij te zorgen. Uiteraard vergeet ze Stephan daarbij niet, maar als het inhoudt dat ze wat meer tijd nodig had om mij te helpen met de borstvoeding, dan kan het zijn dat ze de was bijvoorbeeld nog niet had opgeruimd en dat Stephan dat dan moest doen. Natuurlijk heb je hier alle begrip voor, want het is fijn dat ze dat ook doet, maar dat is het minste belangrijke. Toch maakte dat onze kraamweek wel extra fijn. Ze werkte iedere dag de was weg en ze streek zelfs de hydrofiel luiers (ik doe dat nog steeds niet, maar wat was dat fijn!). Ze vroeg wat we die avond aten en of ze al wat klaar kon zetten. De eerste avond maakte ze biefstuk klaar met aardappelen en boontjes, heerlijk! Ze stofzuigde het huis iedere dag, net als het schoonmaken van het toilet en de badkamer. Dit allemaal in de uren dat ik in de middag sliep. Als een wervelwind ging ze door ons huis heen. En ze had zelfs tijd om iedere dag een fruitcreatie te maken, niet alleen voor mij, maar ook voor Stephan. Ze leerden ons hoe we Naomi in het badje moesten doen, eigenlijk alles wat we moesten weten, zodat als zij weg was, we het samen aankonden. Daarbij konden we gezellig kletsen en daar hou ik van! Toen ze vroeg of we het een probleem vonden dat we op tweede pinksterdag een andere kraamverzorgster zouden krijgen voor een paar uurtjes, zeiden we uiteraard dat we dat geen probleem vonden. En zo lief als ze was zei ze dat we dat eerlijk moesten zeggen, want dan zou ze zelf komen, maar dat hoefde echt niet. En ook die kraamverzorgster was een topper! Op dag 8 was het dan echt zo ver, onze steun en toeverlaat in die week ging weg. We hadden een cadeautje voor haar gekocht en gaven het geboortekaartje mee, de foto zouden we nasturen. Ze houdt namelijk een plakboek bij met alle kindjes waar ze gekraamd heeft in combinatie met het geboortekaartje. Hoe leuk is dat!?

Een ode aan de kraamverzorgsters, dat verdienen ze allemaal! Ze liet ons achter met een goed gevoel en wij keken met een goed gevoel terug op de kraamtijd. Mochten we in de toekomst nog een kindje krijgen, dan hoop ik dat zij weer bij ons gezin komt of dat we het net zo treffen als bij Naomi.

In mijn volgende blog tips rondom de kraamweek!

Liefs Angela