“Die tweede doe je er gewoon even bij” Is dat eigenlijk wel zo? Heel veel mama’s vertelden mij dat je die tweede er gewoon wel even bij doet. Inmiddels ben ik 6 maanden mama van twee kids en het leek mij wel leuk om te delen hoe ik dat tot nu toe ervaren heb. Eerlijk over de overgang van 1 naar 2 kids dus.
Je bent gewaarschuwd dit is een lang artikel en bevat ook humor!
Toen ik zwanger was vond ik het ergens heel erg spannend om straks mama te zijn van twee kinderen. Ik denk dat iedere mama ergens wel denkt: Kan ik dat wel? Heb ik net zoveel liefde voor hem of haar? Wat doe ik als de oudste huilt? Wat doe ik als de baby huilt? Ook ik had deze gedachten.
Mama van twee is geboren
En toen ineens was Daniël daar! Okee niet ineens, want ik heb er megahard voor moeten werken, iets met bevallen weet je wel. Ik ben om 16:59 uur bevallen en om 19:15 uur waren we thuis. Ik wilde absoluut niet blijven in het ziekenhuis, gewoon lekker naar huis. Ik voelde me goed, dus die nacht met Daniël dat konden we prima. Naomi sliep bij mijn ouders, dus we hadden echt alleen Daniël. En eerlijk is eerlijk, ik kreeg meteen flashbacks naar twee jaar eerder. Die nachten waren toch wel weer pittig hoor! Maar het voelde ook zo natuurlijk, de borstvoeding liep ook goed en ik hoefde dit keer niet te kolven. Dat was zo fijn! So far so good…. Die hele kraamweek was fantastisch en Naomi deed het ook super! We genoten van onze eerste tijd als gezin van vier.
Eerste keer alleen met de kids
En dan is daar het eerste moment dat je alleen bent met twee kinderen. Mijn man moest immers weer gaan werken. HELLUP! Met zijn tweeën is het prima te doen hoor. Ik was er voor Daniël en Stephan voor Naomi. Als je alleen bent moet je dus echt je aandacht verdelen. Manieren zoeken om Naomi bezig te houden, terwijl ik aan het voeden ben. Want ze had al snel door dat ik niet zoveel kon en ging allemaal dingen doen die eigenlijk niet mochten. DUH! Zou ik ook doen 😉 Ze vond het gewoon erg lastig dat ze niet meer de volledige aandacht had. Niet zo gek als je net twee bent en het rijk voor jezelf alleen hebt gehad. Ze vond het wel meteen leuk om te helpen met spuugdoekjes aan mij te geven, luiers te pakken, luierdoekjes te geven et cetera. Ik gaf haar tijdens het voeden dus opdrachtjes en dat werkte heel goed. Na lang zoeken, ontdekten we dat ze het ook leuk vond om naast mij te zitten en haar pop ook eten te geven. Hoe ouder ze werd (ze was twee toen Daniël geboren werd) hoe meer ze het begreep en accepteerde.
Ritme is fijn
Op den duur had ik gewoon een ritme met twee kids. In de ochtend ging ik vaak wat leuks doen met Naomi en Daniël hobbelde gewoon mee. We hebben de geitenboerderij in ons dorp iedere week minstens een keer gezien tijdens mijn verlof. En iedere keer dat we er waren wilde Naomi een taartje eten, dat vond ze zo gezellig en ik natuurlijk ook. Dat ik niet tonnetje rond ben van al die taartjes, dat is mij nog een raadsel. In de middag sliepen de kids vaak tegelijk, dus dan had ik tijd voor mezelf, het huishouden enzovoorts. Toch deed ik het huishouden vaak op de momenten dat Naomi er niet was. Ze ging namelijk gewoon naar het kinderdagverblijf, mijn moeder en mijn schoonmoeder. Ik had zeeën van tijd op die dagen. Echt jongens, ik vond één kind twee jaar geleden zwaar, maar nu draaide ik mijn hand er niet voor om. Oke, ik tel wel even die twee weken waarin het heel zwaar was met Daniël niet mee. De osteopaat heeft toen enorm geholpen, we hadden ineens een ander kind. Naomi vond het heerlijk om daar de volledige aandacht te krijgen en zo zou de overgang naar het moment dat ik weer ga werken, voor haar niet heel anders zijn. Het enige dat anders zou zijn, is dat de oma’s ook de aandacht moesten gaan verdelen tussen Daniël en Naomi. En dat ze ineens een moeder had die moest gaan werken. Want echt, dat was wel een dingetje, of eigenlijk is dat het nog steeds…
Aan het werk
Ik weet die eerste week nog heel erg goed. Pittig is een understatement. Mijn hersenen hadden vijf maanden lang over niks anders nagedacht dan poepluiers, welke borst heeft hij als laatste gedronken, hoe lang is hij ook alweer wakker, heeft Naomi al drinken gehad enzovoorts. Ineens moest de modus van werk weer aan. Nadenken over Marketing & Communicatie in een organisatie die enorm aan het veranderen is. Alleen maar ten goede, begrijp me niet verkeerd, maar ik moest daar ineens weer in mee. Tel daar bij op dat ik in de tweede werkweek een week alleen was, omdat Stephan op taaltraining Engels was. Ik was afgedraaid, ondanks dat het best goed ging in die week. Ik kan wel eerlijk zeggen dat ik ruim een maand heb moeten wennen aan het werk. En nu ben ik ruim 2 maanden aan het werk en vind ik de combinatie met alles daar om heen soms nog steeds wel lastig. Ik weet ook dat die periode overgaat en dat het weer makkelijker wordt, maar dat duurt ook gewoon nog even.
Die tweede doe ik die er even bij?
Daniël is eigenlijk een mega makkelijke baby, komt in de nacht nog voor 1 of 2 voedingen, maar verder hebben we niets te klagen. Je bent alleen constant bezig, echt constant. Er zijn heel weinig momenten dat je even kunt zitten in je eentje. En op het moment dat dat wel kan, lees: de kinderen liggen samen op bed in de middag, dan is er altijd wel was dat gevouwen of gestreken moet worden, Voorbereidingen voor het avondeten die al gedaan kunnen worden. Even snel een stofzuiger of dweil door het huis, want dan is al het speelgoed weg. Stephan en ik houden van een schoon huis. Dat geeft rust in ons hoofd. Om dat zo fijn mogelijk te houden, helpt ook hij daar bij. We vinden het lastig om het huishouden te laten voor wat het is, want zeg eerlijk, dat is toch wel de makkelijkste “bal” om te laten vallen. In plaats daar van willen we alle ballen hoog houden en dat is niet altijd even makkelijk. Ik word er kriegel van als het een rommeltje is in huis. Begrijp me niet verkeerd, de kinderen mogen spelen en rommel maken, maar zodra ze op bed liggen is alles helemaal netjes.
Het gaat me goed af
Ik moet zeggen dat het me redelijk goed af gaat. Ja er zijn momenten dat ik twee kinderen heel pittig vind, maar dat is met name in specifieke situaties. De avondspits is een dingetje, zeker als je dan in je eentje bent. Als Daniël een sprongetje heeft en Naomi ook bedacht heeft dat ze de volledige aandacht wil, dan is dat ook pittig. Maar over het algemeen kan ik wel zeggen dat ik die tweede er wel even bij doe. Daniël ging meteen mee in het ritme van ons gezin. De geboorte van Naomi was compleet nieuw en ons leven werd compleet anders. Dat is nu niet het geval, er komt een kindje bij en dat is het. Daniël is wel een hele makkelijke baby zoals ik al zei. Hij kan zich heel goed alleen vermaken en slaapt ook goed. Is een heel tevreden en vrolijk mannetje en dat maakt het wel een stuk makkelijker allemaal.
Hoe heb jij de overgang van 0 naar 1, van 1 naar 2 of van 2 naar 3 kids ervaren?
Liefs Angela
No Comments