Dit vind ik moeilijk aan het moederschap

Er zijn weleens van die momenten dat ik een hulplijn in wil roepen. Iemand die dan meteen antwoord hoe ik met een bepaalde situatie om moet gaan. Gelukkig heb ik een aantal vriendinnen die ook moeder zijn. Die vrij snel reageren als ik iets vraag. Ik zou oprecht niet weten wat ik zonder ze zou moeten. Die eerste tijd hadden we het voornamelijk over de slapeloze nachten, die stomme krampjes en hoeveel tijd er tussen de slaapjes moest zitten. Dat was nog makkelijk als ik daaraan terugdenk. Opvoeden was er toen nog niet bij. Dat begint pas vanaf het moment dat je kind zich kan verplaatsen. Inmiddels zijn we wat jaren verder en is mijn eerste baby al bijna een kleuter. Er is één ding dat ik lastig vind aan het ouderschap.

Blijven praten

Hoewel het soms lijkt alsof je prima met een peuter kunt praten, kan dat op dit gebied niet. Althans, Naomi weet heel goed wat ze wil. Ze heeft een karakter die ze niet van een vreemde heeft. Stiekem ben ik daar ook dol op, maar in dit soort situaties niet. Ze is het meest lieve meisje dat ik mij kon wensen, maar met een karakter dat lijkt op die van mijzelf. Als ze eenmaal haar zinnen ergens op heeft gezet, kun je haar daar moeilijk vanaf krijgen. En dat is dus ook op het moment dat ze de grenzen opzoekt. Het hoort bij de leeftijd vertellen andere moeders mij en ook de leidsters van het kinderdagverblijf geven dat aan. Dat is een fijn gevoel, maar ik moet consequent blijven. En hoe makkelijk ik dat zeg, zo moeilijk vind ik de uitvoering daarvan.

Nee is nee toch?!
Ik ben gewoon niet altijd even consequent. Daar baal ik van, want dat betekent dat het niet duidelijk is voor haar. Ze zoekt de grenzen enorm op en ze gaat er de laatste weken ook vaak overheen. Mijn geduld wordt dus meer dan ooit op de proef gesteld. Dat vind ik eerlijk gezegd best pittig. Tel daar bij op dat je moe bent na een dag werken of een slapeloze nacht. Allemaal ingrediënten voor een gevalletje geduld verliezen. Ik werk er hard aan, maar soms faal ik dus als een baksteen. Kinderen hebben grenzen nodig en er is maar één manier hoe ze dat kunnen leren. Dat doen ze door er overheen te gaan. Te bekijken hoe ver ze kunnen gaan. En ik als ouder moet die grens bepalen. Zorgen dat die grens duidelijk is en ja dat mislukt dus weleens….

Het ligt aan mij

Naomi kan er niets aan doen. Zij zit in die fase van grenzen opzoeken. Ik ben de persoon die haar leert tot hoever ze kan gaan. Het is een beetje een geval van door schade en schande wordt men wijs. Er zijn dagen tussen waarbij ik het beter had kunnen doen. Want nee, ik ben echt niet iedere dag de beste moeder die ik kan zijn. Ik neem mijzelf namelijk altijd voor dat ik de dag daarna een betere moeder ben. Daar bid ik ook voor, omdat ik het ook gewoon niet alleen kan. Ik ben niet de enige die het lastig vindt, ook Naomi vindt het lastig. Dat zie ik gewoon aan haar en ergens doet het mij denken aan toen ik aan het puberen was. Dit is inderdaad letterlijk peuter puberen.

Open zijn

Na zo’n moment praten we erover. Zeggen we sorry, geven we elkaar een knuffel en een kus en dan gaan we weer door. Ik vind het belangrijk dat ook ik sorry zeg als ik niet goed reageerde op dat moment. Dus dan gaat het puur over mijn reactie. Want dat ze de grens niet over mag, dat blijft uiteraard hetzelfde. Alleen breng ik dat niet altijd even tactisch en dan is een excuus wel op zijn plaats. Voor het slapengaan nemen we de dag nog even door en soms wil ze het er dan nog over hebben. Dan bidden we samen en dat is heel fijn. Al deze situaties zijn nodig voor haar ontwikkeling, maar een tandje minder mag ook wel hoor 😉

Grenzen vormen je
Ik ben ervan overtuigd dat kinderen grenzen nodig hebben. Door het opzoeken van die grenzen word je gevormd. Zo leer je wat wel en niet kan. Tot hoever je dus wel en niet kunt gaan. Dat geldt niet alleen voor deze peuterfase, maar straks ook als ze écht gaat puberen. Daarom vind ik het zo belangrijk om consequent te zijn. Als ik dat nu al niet ben, dan hoef ik ook niets te verwachten als ze over tien jaar aan de puberfase begint. Dus meer dan ooit doe ik mijn best om consequent te zijn. Zelfs om de dingen die onbenullig lijken, maar dat niet zijn als ze haar zin probeert te krijgen. Ik probeer echt consequent te zijn. Daarvoor heb je ook geduld nodig en daar bid ik ook voor. Was het maar waar dat je geduld zo aangereikt kreeg. Niets is minder waar, ik krijg situaties waarin ik geduldiger leer te zijn. Dat doe ik dus ook met vallen en opstaan.

Vind jij dit ook zo lastig of vind jij iets anders lastig? 

Liefs Angela