De twee meest bijzondere ontmoetingen in mijn leven

Er zijn ontmoetingen in je leven die je bijblijven. Momenten die op je netvlies staan. Als je je ogen sluit, beleef je het opnieuw. De eerste ontmoeting met mijn man (toen vriendje) bijvoorbeeld. Maar de ontmoetingen die 8 en 10 jaar daarna plaatsvonden waren zoveel mooier en intenser. Ik keek foto’s terug. Tranen over mijn wangen, uiteraard van geluk. En misschien ook wel een soort weemoed naar toen. Het zijn de twee meest bijzondere ontmoetingen in mijn leven. Ik deel mijn gevoelens en gedachten net voor het moment dat ik hen ontmoette. Wellicht kun je al raden om wie het gaan. 

Die eerste bijzondere ontmoeting
Puffend, hijgend en zwetend zie ik mezelf halfnaakt staan in de kraamsuite. Letterlijk, want ik kan liggend mijn weeën niet opvangen. Het is er bloedje heet. Het lijkt wel of iemand de kachel op 40+ graden heeft gezet. Na 5,5 uur is het moment daar dat ik mag persen. Nog maar héél even en dan ontmoeten we ons eerste kindje. Er schieten allerlei gedachten door mijn hoofd en tegelijkertijd kan ik maar aan één ding denken, ons kindje dat zo ter wereld komt. Krijgen we een zoon of een dochter? Lijkt hij of zij op mij of op mijn man? Hoe zal het zijn als ik hem of haar vasthoud? Ben ik meteen verliefd?  Ik vond het stiekem allemaal best spannend. Mijn eerste zwangerschap was prachtig, maar ook intens en in de laatste weken onzeker (klik om hier meer over te lezen). Uit het niets kwamen de woorden:”Pak je baby”, roept de verloskundige. Dat was zo’n gaaf en bijzonder moment. Een huilende baby, een huilend meisje. Een dochter, we hebben een dochter! Ik gooi mijn hoofd van opluchting naar achteren. Een golf van emoties komt over mij heen. Het is zo onwerkelijk, niet uit te leggen. Stephan geeft mij een kus op mijn voorhoofd. WE DID IT! Of nou ja, I DID IT, maar hij heeft me geholpen! Zonder hem had ik het niet kunnen doorstaan. Het is liefde op het eerste gezicht. Wil haar meteen voor de rest van mijn leven beschermen, in mijn armen houden en nooit meer loslaten. Haar een vertrouwd gevoel geven. Een oermoeder komt er naar boven, een echte tijgerin of leeuwin. Niets of niemand kan mij iets maken. Ik mag gewoon moeder zijn! “Hoi Naomi, ik ben je mama. Ik hou van je en laat je nooit meer los.” Wat een rijkdom, wat een zegen! We zijn God zo ontzettend dankbaar dat we ouders mogen zijn van dit kleine meisje. En ergens diep van binnen voel ik; dit wil ik nog een keer meemaken.

LEES OOK: Mijn bevalling van Naomi

Die tweede bijzondere ontmoeting
Twee jaar later mag ik dat weer meemaken. En hoe gek het misschien ook klinkt. Deze keer vond ik het eigenlijk een stuk spannender. Wanneer zou het gaan beginnen? Als je bent ingeleid bij je eerste, heb je echt geen idee. Doemscenario’s van brekende vliezen in de supermarkt ontbraken bij mij niet bijvoorbeeld. Het startte thuis en ging verder in het ziekenhuis. Ook hier halfnaakt puffend en wederom staand aan het ziekenhuisbed. Dat ik nu vrij kon lopen was een verademing. In bad en onder de douche wanneer ik wilde. Geen toeters en bellen aan mijn lichaam, zoals een infuus. Fijn! Toch vond ik deze bevalling zwaarder dan mijn eerste. Ik kon op een gegeven moment niet meer. Mijn benen waren zwaar, mijn weeën stopte. Ik wil ermee kappen, maar ja dat gaat natuurlijk niet. En toen was het moment daar…. ik mocht persen YES! Echt die persfase vind ik fantastisch. Misschien ook omdat die bij Naomi zo kort duurde, namelijk 24 minuten. Na 12 minuten persen pak ik ook Daniël zelf aan. Dat was een van mijn wensen in mijn bevalplan. Wauw, een gevoel van liefde stroomt er door mijn hele lichaam. Onze lieve zoon Daniël. Welkom bij papa, mama en je grote zus Naomi. Tranen met tuiten. Ook hier gooi ik mijn hoofd van opluchting achterover en krijg ik een kus van Stephan (foto hierboven). We hebben het gewoon weer geflikt. Hij was mijn steun en toeverlaat. Blij dat we dit weer samen konden doen. Ik vertel Daniël: “Je bent zo zo zo welkom lief klein mannetje. Ik hou zielsveel van je. Wil je alles geven wat in mijn vermogen ligt. Ik ben je mama en ik hou nu al net zoveel van jou als van je zus”. Bizar en bijzonder; mijn hart is groot genoeg voor twee kids. Hoe heb ik daar ooit aan durven twijfelen?!

LEES OOK: Mijn bevallingsverhaal van Daniël

Zo mooi
Deze twee bijzondere ontmoetingen in mijn leven staan op mijn netvlies gebrand. Ik sluit mijn ogen zo af en toe eens een keer. Bekijk dan ook de foto’s, zoals ik laatst deed. En zo ontstond deze blog. Wat een rijkdom en een zegen. Dankbaar dat wij twee prachtige kinderen op de wereld mochten zetten. Hen mogen opvoeden tot een prachtige vrouw en man. Het is fantastisch en ik zou het voor geen goud willen missen.

Liefs Angela

You Might Also Like

No Comments

Leave a Reply

CommentLuv badge

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Deze content is beveiliigd