Het derde trimester, maand 7,8 en 9, wordt voor velen weer wat zwaarder, met name de laatste weken. Voor mij ook, maar dan niet zozeer lichamelijk. Die buik werd inderdaad groter en slapen ging minder (lang leve het voedingskussen trouwens!) doordat ik veel moest plassen en de moeheid kwam langzaam ook weer terug, maar het werd vooral zwaarder doordat we langzaam aan de ziekenhuismolen in gingen en toch wel wat zorgen hadden. Al vanaf 20 weken zwangerschap lag de baby in een stuitligging, dus met de beentjes naar beneden. Er was voldoende tijd om nog te draaien, maar bij iedere afspraak bij de verloskundige kreeg ik wat anders te horen. De ene keer lag ze goed en de andere keer weer niet en dat wist ik zelf ook wel, want er vonden hele volksverhuizingen plaats. En geloof me, dat was niet altijd even prettig, de tranen stonden vaak genoeg in mijn ogen van de pijn!
Op 27 maart 2015 kregen we weer een echo en daar keek ik naar uit! Helaas werd bevestigd wat ik al dacht, nog steeds in stuitligging. Inmiddels was ik bijna 30 weken zwanger, dus de kans werd steeds kleiner. We hadden zin in de echo en het zag er goed uit volgens de echoscopiste. Ze zei verder niets over de bipariëtale diameter, de breedte van de schedel. Toen ik later via mijn verloskundige te horen kreeg dat ze een gynaecoloog naar mijn laatste echo hadden laten kijken, schrokken we wel even. Hij wilde dat ik binnen een week voor een nieuwe echo kwam in verband met die bipariëtale diameter. Volgens de verloskundige moesten we ons geen zorgen maken, want je hebt baby’s met een breed hoofd en baby’s met een smal hoofd en aangezien Stephan en ik ook geen enorm hoofd hebben, kon het genetisch bepaald zijn. Het ziekenhuis wilde het zekere voor het onzekere nemen, dus prima dan weer een echo. Op 15 april konden we terecht en het hoofdje was nog steeds aan de kleine kant, maar de echoscopiste zei dat het inderdaad genetisch bepaald kon zijn en het is ook bot, dus je kunt er weinig aan doen. Hoezo daar kun je weinig aan doen? Waarom werden we dan in de gaten gehouden? Terechte vragen die wij ons afvroegen, maar goed ze wilden ons toch in de gaten houden. Dit was niet wat we wilden horen, maar het was niet ernstig, zolang het buikje maar goed groeide, dat was volgens hen het belangrijkste. Twee weken later moesten we weer terug, maar eerst ons allerlaatste weekendje samen weg. Een heerlijke babymoon volgde! Het was lekker weer en hebben het erg naar ons zin gehad! En mijn buik was wederom flink gegroeid, inmiddels bijna 33 weken zwanger!
Koningsdag!
Op 29 april hadden we weer een echo. De uitslag was niet wat we verwachten. De groeicurve van het buikje was zichtbaar gedaald ten opzichte van de 20-wekenecho, waar ze nog prima op het gemiddelde groeide. Haar hoofdje was nog steeds aan de kleine kant, maar groeide prima in het eigen lijntje, dus daar waren ze blij mee. Het geschatte gewicht echter was met 34 weken zwangerschap net 2 kilo, maar daar kon ik niets aan doen. De doorbloeding van de navelstreng was namelijk perfect, dus daar lag het niet aan. “Wanneer ga je met verlof”, vroeg ze. “Morgen is mijn laatste werkdag” antwoordde ik. “Dat is mooi, want ik raad aan dat je zoveel mogelijk rust houdt. We zien vaak bij vrouwen dat als ze rustiger aan doen, de baby een groeispurt in gewicht maakt”. De tranen rolden over mijn wangen, dit is niet wat we verwacht hadden, je wil gewoon horen dat alles goed is, maar meer dan rust houden kon ik niet doen… We werden nog niet overgedragen naar het ziekenhuis, maar we moesten twee weken later weer terugkomen. Als de baby dan nog in stuit zou liggen, moesten we ook een besluit maken of we een draaipoging wilden, een stuitbevalling of een keizersnede. Veel stof tot nadenken en ondanks alles genoten we tussen alle spannende afspraken door, nog steeds van mijn zwangerschap, want stress was ook niet goed voor de baby.
Lees hier de laatste blog in de reeks.
Liefs Angela
No Comments