Column | Opa, zou je trots op mij zijn?

Vandaag is het 11 september. Achttien jaar geleden was dit een zwarte dag voor Amerika en de rest van de wereld was in shock. Zes jaar geleden haalde ik mijn trouwjurk op. Vorig jaar overleed jij. Een jaar geleden alweer opa.

Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik een appje kreeg van mijn moeder. “Angela, we zijn opgeroepen. Ik moet naar opa. Je broertje komt hier naar toe om de kids op te vangen. Je vader is onderweg naar huis, want Pascal moet gaan werken.” Ik had een afscheidsbijeenkomst van het lid Raad van Bestuur bij Zuidwester. Ineens ging mijn telefoon. Mijn vader belde en ik wist dat dit niet goed was. Ik liep snel de ruimte uit en toen kwam het: “Opa is overleden.” Ik brak volledig. Kon bijna niet ademhalen en wist niet waar ik het moest zoeken. Onverwachts was het niet, want een paar dagen eerder had ik nog met je gepraat. Naomi wilde je ook graag zien en ik zag je ogen stralen die zondagochtend. Door alles wat je zei en wat we ook niet zeiden wist ik dat dit een afscheid was.

Ik vond het toen al zwaar, maar dat telefoontje was het ergste. Hoe moest ik dit Naomi vertellen? Kinderen voelen en weten meer dan je denkt. Dat was in dit geval dus ook zo. “Mama en oma zijn verdrietig, want opa is niet meer.” Dat waren haar letterlijke woorden. Weet je wat ik nog het zwaarste vond? Dat oma na bijna 63 jaar huwelijk geen maatje meer heeft. Dat ze jou los moest laten. Jullie deelden alles met elkaar, lief en leed. Haar te zien zitten aan dat bed waar jij lag. Slechts je lichaam nog, wrijvend over je hand met de woorden: “waarom moet dit nou? Ik wil dit niet? Ik kan niet zonder je.” Ik brak alweer. Ik voelde gewoon haar intense verdriet om wat er niet meer was.

Een week vol met herinneringen, verdriet en lachen volgde. Een mooi en waardig afscheid een week later. Dankbaar voor de woorden die ik mocht spreken. En dan, dan gaat het leven weer door opa. Zo gek. Die week stond de wereld stil.

Opa, er is zoveel gebeurd en je was er niet bij. Ik had zoveel aan je willen vragen. Je vol trots willen zeggen dat ik ontslag heb genomen en de stap zet om echt voor mezelf te beginnen. Zou je trots zijn? Zou je mij tips geven? Je hebt namelijk zelf een succesvol bouwbedrijf gehad met je broers. Stroomt er toch ondernemersbloed door mijn aderen. Opa, wat had ik graag nog met je willen praten over het ondernemerschap. Het is zo nieuw, ik moet nog zoveel leren, maar ik kom er wel.

Ik had je ook zo graag verteld dat ik voor de tweede keer tante ben geworden. Of over de eerste schooldag van Naomi. De promotie van Stephan als eindverantwoordelijk accountant. Eigenlijk had ik gewoon nog graag met je gepraat over alles en nog wat. Over vroeger, nu en ooit.

Opa, zou je trots op mij zijn? Ik vraag dat mij weleens af. Ik had het je graag horen zeggen. Gewoon nog een keertje, zoals je die allerlaatste keer ook tegen mij sprak.

Ooit lieve opa, dan zien we elkaar op een dag weer.

Liefs Angela