“Het ouderschap tekent je niet alleen, maar verandert je ook voor de rest van je leven.” Een zin die mij aan het denken zette nadat ik op instagram foto’s voorbij zag komen van mensen die zichzelf vergeleken met een foto van vijf jaar eerder. Ik besloot een oude foto van mezelf op te zoeken. Terug te gaan naar die tijd en herinneringen naar boven te halen. Op te schrijven hoe ik daar in het leven stond, waar was ik mee bezig en wat vond ik belangrijk. En hoe is dat eigenlijk nu? Wellicht is het een beetje sentimenteel geneuzel geworden. Maar als ik eenmaal mijn hersenspinsels deel, dan is er bijna geen stoppen meer aan. Je bent gewaarschuwd 😉
Augustus 2012. Ik zie een meisje dat mega verliefd is. Ik ben nog maar net ten huwelijk gevraagd, geniet op het strand met vrienden en mijn aanstaande van het leven. Ik ben net afgestudeerd, droom over mijn huwelijk in september 2013, hoop op een baan in de communicatie en ben druk met het nadenken over de inrichting van ons huis dat in aanbouw is. De weekenden zijn volgepropt met Stephan, gezelligheid met vrienden, een drankje doen in de plaatselijke snackbar en af en toe eens een dansje in een club. Ik woon thuis, heb een fijne slaapkamer op zolder, werk met plezier bij Drogisterij.net, want het solliciteren gaat nog niet zo makkelijk. Het ene weekend zijn we bij mij thuis en het andere weekend bij Stephan. Ik neem het leven zoals het komt en heb totaal geen zorgen. Alles, oke behalve het solliciteren, gaat ons letterlijk voor de wind op dat moment. Ik ben daar 21, echt nog een meisje dus. Zo voelde ik dat destijds overigens niet hoor, maar als ik nu naar die foto kijk, die herinneringen weer naar boven haal, dan denk ik: meisje, wat was je jong en onbezonnen. Had dat dan anders moeten zijn? Zeker niet, volgens mij is dat exact hoe het hoort te zijn. Wat een mooie en bijzondere tijd!
Het besef dat dit bijna 5,5 jaar geleden is vind ik ergens heel gek. Ik denk dat het goed is om zo nu en dan terug te kijken. Zijn de dromen en doelen die je voor jezelf had en waar je voor gebeden hebt, ook uitgekomen? Ja, kan ik volmondig zeggen, en soms nog eerder dan ik had durven hopen. Maar met het uitkomen van die dromen is er ook veel veranderd. Iets wat ik op dat moment nog niet besefte.
Terwijl ik dit schrijf liggen mijn kinderen boven te slapen en is mijn man aan het zaalvoetballen. Ik kijk om mij heen en besef me dat ik een ontzettend gezegend mens ben. Dat het leven dat ik 5,5 jaar geleden had, echt niet meer terug komt. Die tijd is geweest en dat vind ik prima. Vriendschappen zijn veranderd en sommige vriendschappen zijn er zelfs niet meer. Ik realiseer me dat ik nog heel veel dierbare vriendschappen heb, sommigen gaan wel 14 jaar terug, én ik heb er nieuwe bij gekregen. Ik ben niet meer het meisje van toen, maar een vrouw. Alle mensen om mij heen hebben bijgedragen aan de persoon die ik op dit moment ben. Het leven vormt je op allerlei vlakken, in tijden die moeilijk zijn, maar ook in tijden die prachtig zijn.
Ik realiseer mij dat die twee kleine bengels van ons, mij wellicht nog wel het meest hebben veranderd. Het ouderschap heeft mij voor altijd veranderd. Hoeveel bladen en boeken je ook leest, je kunt je naar mijn mening niet voorbereiden op het ouderschap. Je kunt je absoluut geen voorstelling maken van hoe het is. Je kunt het proberen, erover fantaseren en dat is heerlijk. Maar hoe je je voelt als je voor het eerst moeder wordt, dat is niet te beschrijven. Sinds mei 2015 ben ik voor altijd kwetsbaar. Zo kwetsbaar ben ik in de 24 jaar daarvoor nooit geweest.
November 2017. Ik zie een vrouw zitten op de bank, genietend in hun nieuwe huis. Een woning waarvan ze nooit gedacht had daar nu al te wonen. Ik zie geen meisje meer, maar een moeder die onvoorwaardelijk van haar kinderen houdt. Hard werkt voor haar carrière, maar nooit ten koste van haar gezin. Samen met haar man haar stinkende best doet om alles draaiende te houden en elkaar niet te vergeten. Naomi en Daniël staan op één, de rest is een stuk minder belangrijk. De nachten zijn onderbroken en soms ook zwaar, de weekenden zijn heerlijk rustig en genieten we als gezin van vier. Het leven is druk, drukker dan het ooit is geweest, maar ook zoveel mooier. Stephan en ik zijn overigens wel blij als we samen op de bank kunnen ploffen voor Wie is de Mol of een goed gesprek. Rust in het drukke gezinsleven, een moment voor elkaar. We zijn ouder, hebben wat rimpeltjes meer en iets meer wallen, maar zijn zo gelukkig. Er is, hoewel het ook pittig is, voor mij niets mooiers op deze wereld dan moeder zijn.
Tegelijkertijd voel ik mij dus enorm kwetsbaar. Stiekem erg confronterend. De komst van kinderen is prachtig, maar brengt meteen een enorme verantwoordelijkheid met zich mee; Naomi en Daniël leren hoe het leven in elkaar steekt. Wat wel en niet mag. Hoe je een ander behandelt en omgaat met teleurstellingen in het leven. En ergens stopt die verantwoordelijkheid ook niet. Het verandert wel, want kinderen worden ouder en maken hun eigen keuzes. Want hoewel ik getrouwd ben, zelf kinderen heb, ben ik ook nog steeds de dochter van mijn ouders. En als het stormt, dan sturen ze mij ook berichtjes of ik toch wel voorzichtig doe. Als we met vakantie gaan, idem dito. De kwetsbaarheid die je als ouders voelt rondom je kinderen, dat verdwijnt niet.
Die gedachte vind ik eerlijk gezegd soms best eng. Mijn moeder zegt dan: daar groei je naar toe. En ze heeft gelijk, want de afgelopen 2 jaar en 8 maanden ben ik enorm gegroeid als vrouw, maar zeker ook als moeder. Ook dat stopt niet. Stukje bij beetje leer je jezelf kennen. Soms val ik keihard, maar ik sta altijd weer op. Ik ben gelukkiger dan ik ooit ben geweest, voel me completer dan ik mij ooit heb gevoeld. Mijn man is er één uit duizenden, onze kids idem dito. En ik steek absoluut niet onder stoelen of banken dat ik het ouderschap soms pittig vind. Dat vind ik namelijk ook echt, maar het is gewoon de allermooiste taak die ik heb en die ik ooit vervullen zal.
Is jouw leven voor altijd veranderd? Hoe kijk jij daar tegenaan?
Liefs Angela
No Comments