Als je in mijn onvruchtbare schoenen stond

De tranen rolden over mijn wangen toen ik deze brief kreeg. Een hele dappere vrouw stuurde mij deze brief per e-mail. Ze voelde zo de behoefte om van haar af te schrijven. Ik vind het knap dat ze zich zo kwetsbaar opstelt. Ik vind het een eer dat ze aan mijn website dacht. Met liefde deel ik deze brief met jullie. Ze wil graag anoniem blijven en vanzelfsprekend respecteer ik dat.

“Als klein meisje had ik poppen, wel tien! Ik verzorgde ze stuk voor stuk. Aan de borst, zoals ik dat mijn moeder zag doen. Soms deed ik dat met een flesje. Ik liep rond met mijn poppenwagen en mijn moeder zei dan altijd; “lief kind, jij wordt een fantastische moeder later”. Be carefull what you wish for.

Wat is het toch met deze maatschappij? Iedereen gaat er maar vanuit, kijk maar naar mijn moeder, dat kinderen krijgen vanzelfsprekend is. Hoewel iedereen roept dat het dat zeker niet is, handelt men daar niet naar. Neem alleen al de vragen die je krijgt als je een aantal jaar samenwoont of, in ons geval, getrouwd bent. “Is het niet al tijd voor kinderen?” “Lukt het niet om kinderen te krijgen?” “Voor je 30e he, want die biologische klok tikt’. Ik vind deze uitspraken harteloos. Ik vind ze ronduit asociaal. Maar bovenal doen deze uitspraken pijn. Heel erg veel pijn. Iedere keer als iemand iets zei, huilde ik thuis mijn oogballen uit mijn kop. Waarom zeg je zoiets? Ze moesten eens weten…

Ik weet ook wel dat men deze vragen niet stelt om mij bewust pijn te doen. Maar wat ze vergeten is dat het wel pijn kan doen. Je weet niet of iemand bezig is. Maar dan komen we weer terug bij het eerste stukje; de maatschappij gaat er toch wel vanuit dat het gewoon lukt dat hele zwanger worden. Ook mijn man kreeg vanuit zijn omgeving nare reacties. “Zal ik het even voordoen bij je vrouw?” “Heb je geen snelle zwemmers maat?” en zo door. Hoewel mannen niet veel hun verdriet laten zien. Ik zag het wel. Hij had verdriet en huilde. Hij wil zo graag vader worden. Wij willen zo graag ouders worden. Het is niet voor ons weggelegd.

We hadden 5 jaar geleden nooit gedacht dat we nu nog kinderloos zouden zijn. Want hee, waarom zouden we?  Heel ons leven was voorspoedig voorlopen. We waren 27 en 29 toen we trouwden en een zegen over ons huwelijk vroegen in de kerk.  We dankten God voor elkaar en in ons gebed spraken we de woorden uit:
“Vader in de hemel, dank u wel dat u ons aan elkaar gegeven hebt. Dat wij samen tot eer van uw naam goede dingen mogen doen. U kent ons, u heeft een plan met ons en we kijken daar vol nieuwsgierigheid naar uit. Ons kinderwens is groot, wilt u deze zegenen. Amen.

In het begin gingen we enthousiast aan de slag. Vrijen voor het ‘echie’ zoals we dat noemden. We lieten het op zijn beloop en na 6 maanden gebruikten we ovulatietesten. Toen het jaar naderde vond ik de negatieve testen steeds moeilijker worden. Mijn altijd zo positieve ik, ebte langzaam aan weg. Na een jaar zaten we bij de dokter. We waren positief, want het zag er goed uit. Er was namelijk hoop, de artsen hadden hoop. Ik heb gehuild omdat het niet op de natuurlijke manier lukt, maar God heeft ons deze technieken gegeven om gebruik van te maken. Helaas, alles wat werd teruggeplaatst mislukte. En toen… stortte ik compleet in. De moed zakte mij in de schoenen. Angst, boosheid, verdriet en pijn. Een donkere periode volgde, waar ik nog altijd niet over wil praten. Veel dingen kan ik me ook niet eens meer goed herinneren. Alsof ik het heb weggestopt.

En daar staan we dan… vijf jaar later nog steeds in onze onvruchtbare schoenen. We zijn gezond, drinken en roken niet, maar dat zegt niks. We zijn nog steeds kinderloos. Op andere punten hebben we een heel voorspoedig leven. Maar hoe fijn mijn baan ook is, hoe lief mijn vriendinnen ook zijn en hoe mooi onze reizen de afgelopen jaren waren. Dat hadden we echt nodig tussen de behandelingen door. Niks kan de leegte in mijn hart opvullen of in het hart van mijn man. We geloven nog steeds, maar hebben het moeilijk. Het beïnvloedt namelijk alles in ons leven. Je baan, omdat je constant heen en weer moet naar het ziekenhuis. Dat is een ware crime. Dat zou niemand moeten meemaken. Het is zwaar en eigenlijk dekt dit woord de lading niet eens. Zelfs als je aan het reizen bent, ben je er mee bezig. Je ziet waar je ook bent altijd kinderen en zwangere vrouwen. Iets met; denk niet aan een roze olifant…. Waar denk jij nu aan? Exact.

Iedere dag denk ik wel; waarom is een kindje niet voor ons weggelegd? God geeft ons daar geen antwoord op. Traject in, traject uit, honderden spuiten verder…. Mijn moederschoot blijft leeg…. Maar niet bij anderen…De ene na de andere zwangerschapsaankondiging komt voorbij. Sommige vriendinnen hebben al twee kinderen, terwijl ze later begonnen dan wij. Dat doet pijn, hoewel ik het hen absoluut gun. Ik geniet van de kids van mijn beste vriendinnen die ons omringen. Ik ga het niet uit de weg, zelfs naar babyshowers ga ik. Want… zij kunnen er niet aan doen dat het bij hen lukt. Dat hun moederschoot gezegend is met kinderen. Maar als ik dan mijn man zie spelen met een van die dochtertjes of zoontjes, dan branden de tranen achter mijn ogen. Ik wil zo graag dat hij dit met zijn eigen zoon of dochter kan doen.

Stoeien, strikjes in de haren maken, op de fiets naar het bos, samen winkelen, thee drinken, de eerste schooldag, diploma-uitreikingen, de leugentjes-om-bestwil, klussen in het toekomstige huis van een van de kinderen. Mijn man en ik oud in een verzorgingstehuis wachtend op onze kinderen met de Kerst. Ik zag het allemaal voor me. Maar dit wordt nooit werkelijkheid. Het blijft een droom. Een onvervulde droom. Eentje die heel pijnlijk is en waar ik mijn ogen niet voor kan sluiten. Ik wil zo graag een kindje, maar het gaat niet gebeuren. Wonderen bestaan horen we in de kerk, maar bij ons niet. God heeft dus een ander plan, maar dat is niet mijn plan. Het is niet ons plan. En hoe moeilijk dat ook is, ik moet er mee leren leven. Maar hoe? Dat weet ik niet. Ik ben dankbaar voor mijn man. Dat we samen zijn en goed kunnen praten. Want praten…. dat is zo belangrijk. We zijn beide anders, maar we respecteren elkaar hoe we omgaan met het verdriet. Een kindje van onszelf, het is gewoon niet voor ons weggelegd….En mijn man zegt: wonderen bestaan, dus we blijven bidden.”

Lieve dappere vrouw. Ik ben een prater, maar kan geen woorden vinden. Ik wil je begrijpen, maar dat kan alleen als je zelf weet hoe dit is. Ik vind je dapper en heb bewondering voor je. Hoe open je bent in deze brief. Dat je ondanks je grootste verlangen kunt genieten van de kids van vriendinnen. Knap dat je het niet uit de weg gaat. Kan niet anders dan dat de mensen in jullie omgeving dat waarderen. Een dikke virtuele knuffel, al zou ik hem liever in het echt geven. Je vertellen dat wat je ook voelt, dat het er mag zijn. Ik bid dat jullie rust en vrede mogen vinden. En ten diepste hoop en bid ik, net als je man, dat jullie grootste verlangen werkelijkheid wordt♡

Foto bovenaan dit artikel komt van Shutterstock.

Liefs Angela

You Might Also Like

2 Comments

  • Reply
    Ilse Visscher
    23 juni 2018 at 01:16

    Respect hoe je deze brief hebt gescheven. Ik vind het verschrikkelijk dat jullie dit mee moeten maken, maar wat knap dat jullie zo sterk zijn samen. Respect. Praten is inderdaad heel belangrijk! En een kindje is niet vanzelfsprekend. Ik vind daf dat beeld eens zou moeten veranderen..

    Ik gun jullie alle geluk en zal voor jullie bidden. Bidden dat jullie rust kunnen vinden, maar ook bid ik dat jullie wens toch uit mag komen. X

  • Reply
    Petra
    24 juni 2018 at 10:19

  • Leave a Reply

    CommentLuv badge

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

    error: Deze content is beveiliigd