Zwangerschapsupdate #1: Zwaar misselijk & overgevend de eerste 8 weken door

Hier is ie dan, de update waar jullie natuurlijk met smart op zitten te wachten. Aangezien de eerste termijn 13 weken duurt, deel ik hem op in tweeën. Vandaag de eerste 8 weken, die ik misselijk doorbracht en niet zo’n beetje ook. Hoe ik de updates ga doen weet ik niet, die vraag stel ik jullie aan het eind nog! Er komt sowieso iedere vier weken een blog online inclusief buikfoto.

Al langer stond bij mij het idee om mijn buik een aantal keer vast te laten leggen door een fotograaf. Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik dit zelf gedaan en soms een foto laten maken door Stephan, mijn moeder of broertje. Het is een prachtig overzicht, omdat je de groei ziet, maar het is niet een geheel en dat wil ik graag.

Helemaal anders
Deze keer wil ik het anders doen, namelijk in hetzelfde shirt, met dezelfde achtergrond en iedere vier weken. Pinterest stond er vol mee en ook bij Marjon van Mama to the Max, zag ik dat zij iedere vier weken een foto liet maken van haar buik. Na lang zoeken, het moet natuurlijk wel een goede fotograaf zijn, vond ik haar: Angelique van Doorn Fotografie. Ik stelde haar de vraag en ze vond het meteen een tof idee.

Het veter strikken was nog niet eens onder de knie, maar hoe ik de camera van mijn ouders moest gebruiken was voor mij al snel duidelijk! Fotografie! Wat is het toch prachtig! Angelique van Doorn, fotografe

Ik ben al één keer bij haar geweest met 8 weken zwangerschap, zoals je hierboven op de foto kunt zien. Ik heb nog meer foto’s, maar die gebruik ik voor mijn overzicht aan het eind van mijn zwangerschap. De volgende foto’s worden gemaakt met week 12 (vandaag), 16, 20, 24, 28, 32, 36, 38, 40 en nog eentje na de bevalling. De laatste drie foto’s wil ik graag met Stephan en Naomi erbij. Bekijk ook haar Facebookpagina voor een indruk en lees de recensies eens.

De afgelopen weken heb ik een dagboek bijgehouden. Ik neem jullie mee in de eerste 8 weken, uiteraard in een beknopte versie, want anders ben je morgen nog aan het lezen.

Een tweede zwangerschap voelt anders
Het is opnieuw ontzettend spannend en bijzonder. Ik sta er niet meer onbevangen in, doordat de laatste weken van de zwangerschap van Naomi best emotioneel en heftig waren. Nu weet je wat er in je buik groeit, wat een bevalling met je doet en hoe dat voelt (auw!). Je weet wat het ouderschap inhoudt, hoe zwaar de nachten zijn en dat het hard werken is. Dat is allemaal niet meer nieuw. Ik ben er nu veel meer mee bezig of het allemaal wel goed zit in mijn buik. Iets dat ik in mijn vorige zwangerschap eigenlijk niet had die eerste periode. Vertrouwen is er wel en ik bid tot God of hij ook deze zwangerschap zegent en ons sterkt. (week 5)

Misselijk en moe
Ken je die films, waarbij die vrouwen vaak zo misselijk zijn en zo overdreven moeten overgeven. That’s me! Bij Naomi was ik ook wel wat misselijk in de ochtend, gaf ik over in de avond rond avondeten, lustte ik geen kip meer en kon ik de lucht van avondeten tijdens koken niet waarderen en ik gaf in de avond ook over. Verre van fijn, maar ik zou er voor tekenen als ik dat deze zwangerschap weer zou hebben. In plaats daarvan geef ik 6-12 keer over op een dag. Wat ik ook at in de meest kleine porties, het kwam er gewoon uit. Daarnaast was ik ook wel moe, maar dat was niet zo’n ramp. In de middag ging ik gewoon slapen als Naomi naar bed ging en lekker op tijd naar bed in de avond, dat scheelde al een hoop. Daarnaast werk ik niet fulltime, maar 24 uur in de week, dus op die dagen kan ik rustig aan doen. Als Naomi slaapt, slaap ik ook.  (week 7)

Troostende handen en hulp
Naomi merkt dat er wat aan de hand is, dat er iets gebeurd in ons gezin. Ze is aanhankelijk en wil alleen maar kroelen en op mijn buik liggen. Eerst denk ik nog dat ze ziekjes wordt, maar nee dat is het niet. Als ik vraag: waar is de baby? Wijst ze naar mijn buik en doet mijn shirt omhoog. Enorm schattig. Als ik moet overgeven, voel ik mij trouwens dubbel zo slecht. Naomi loopt achter mij aan, terwijl ik buk om over te geven in de wc. Haar handjes wrijven over mijn rug en ze kijkt mij aan. De tranen rollen over mijn wangen, omdat dit toch echt de omgekeerde wereld is. Een dreumes van nog geen anderhalf jaar die haar troostende handjes over mijn rug laat glijden. Trots ben ik op haar, dat ze zo goed aanvoelt wat ik nodig heb. Een werelddochter!

Stephan is naast fulltime werkende man, ook ineens veel meer een huisman. Ik kan door de misselijkheid en het overgeven niet heel veel doen in huis. Heb er ook gewoon geen energie voor. Hij helpt mij enorm bij van alles en nog wat. Mijn brood wordt klaargemaakt in de ochtend met de bijbehorende vitaminepillen en een glas water. Ook in de ochtend helpt hij met Naomi, zodat ik wat meer rust heb om naar mijn werk te gaan. Dankbaar dat hij zo goed voor ons zorgt. Een wereldman! (Week 8)

Eerste afspraak en echo
Opnieuw kies ik voor Verloskundigenpraktijk Een Nieuw Begin, waarom ik kies voor een praktijk die niet in het ziekenhuis zit, deel ik later. Het zijn drie fantastische meiden, waar ik het volste vertrouwen in heb. Tof om hen aan de lijn te hebben en te horen dat ze blij zijn dat we weer opnieuw voor hen kiezen. Met 7,5 week zwangerschap hebben we het intakegesprek. Gelukkig wordt er meteen een echo gemaakt en daarna doen we de intake. Een kloppend hart en al kleine bewegingen van onze uk, prachtig om te zien. De tranen rollen over mijn wangen, op de een of andere manier voelt het nu pas echt. De intake stelt weinig voor, omdat alles al in mijn dossier staat. We nemen deze door, maar er zijn geen veranderingen. Vragen hebben we ook niet, we weten precies hoe het gaat. Heel gek en fijn dat het zo natuurlijk voelt. Twee jaar geleden zaten we daar immers ook, maar een stuk zenuwachtiger, onbevangen en ik heel erg lichtelijk naïef. (Week 8)

De eerste weken waren dus best pittig. Toen het op een gegeven moment zo erg werd met overgeven, besloot ik te bellen naar de verloskundige. Ik trok dit niet meer. Werken was niet te doen, ik moest meerdere keren rennen naar de wc op het werk. Een aantal keren thuisgewerkt en mijn directe collega’s al snel ingelicht over de zwangerschap. Ik kreeg pillen waar ik enorm dankbaar voor ben. De misselijkheid verdween naar de achtergrond en ik hoefde niet meer over te geven. Wat een uitkomst. Tot ook dat op een gegeven moment niet meer werkte en ik terug bij af was, maar daarover in de volgende update meer.

Er komen natuurlijk meer zwangerschapsupdates aan.  Wat vinden jullie leuk? Iedere week een update, om de week een update of gewoon om de vier weken met de buikfoto gemaakt door de fotografe?

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Liefs Angela