Wow! Mijn eerste jaar als mama is voorbij

Geweldig, intens, prachtig, emotioneel, zwaar, bijzonder, ongelofelijk, geweldig, waanzinnig, pittig en het mooiste dat er is. Dat is voor mij het moederschap in een notendop.

Wow, wat een jaar was dit. Ik kan het bijna niet in woorden omschrijven hoe bijzonder dit eerste jaar was. Ik ga het toch van mij afschrijven, want de afgelopen dagen waren voor mij erg emotioneel. Alles kwam terug. De hele bevalling en wat daaraan vooraf ging. Donderdagavond was ik alleen en het overviel mij gewoon. De tranen rolden over mijn wangen. Ik ben gewoon MOEDER en mijn dochter is 1 jaar! Overweldigend. Mijn moeder betekent zo ontzettend veel voor mij (mijn vader ook hoor!) en ineens kwam het besef dat ik (hopelijk) voor Naomi net zoveel beteken. Dat zij hetzelfde voelt als wat ik voel voor mijn moeder als zij later groot is.

Het moederschap is intens! Het is echt fantastisch om moeder te zijn. Een mensje dat helemaal van Stephan en mij is. Met karaktereigenschappen van ons allebei. Ze heeft echt mijn neus en Stephan zijn ogen, oren en kin. En het pittige karakter heeft ze van ons allebei hoor. Thuiskomen was nog nooit zo leuk. Een lachend gezichtje zien met armpjes die uitsteken. Voor de eerste keer mama horen, de tranen rolden over mijn wangen. Zo trots toen ze voor het eerst omrolde, voor het eerst zat, voor het eerst ging staan. Met name de eerste keer dat ik haar vasthield. Ik mocht haar zelf pakken toen ze geboren werd. Wow! Een aanrader, zet het in je bevalplan, doe ik ook bij een tweede kindje. Ik ben de verloskundige dankbaar dat ze zei: “pak haar zelf maar”. De eerste keer dat ze uit mijn borst dronk. De eerste keer wegen op het consultatiebureau en constateren dat ze in 4 weken tijd ruim 1 kilo gegroeid was. Puur en alleen op mijn melk! Echt alle eerste keren zijn zo bijzonder en die gaan er nog veel meer komen.

Wat is het intens genieten van zo’n klein meisje dat eerst zo afhankelijk is en nu een jaar later al een hele eigen wil heeft. En wat moeten we ook veel lachen. Als ze ons weer eens uitdaagt, als ze snel wegkruipt als wij achter haar aan komen om haar te pakken. Als ze na een pittige nacht, de volgende ochtend met een big smile ons begroet. SMELT! Het moederschap is zoveel meer dan ik woorden kan uitdrukken. Mijn hart stroomt over van liefde voor haar.

Het moederschap brengt ook veel onzekerheden met zich mee. Ik weet niet hoe dat is als je een tweede, derde of vierde kindje krijgt, maar kan mij ergens voorstellen dat het makkelijker is. In de zin van dat je weet wat er ongeveer gaat komen. Maar wat ik wel weet is dat er genoeg momenten geweest zijn dat ik het echt niet wist. Dat ik huilend op de bank zat en vurig hoopte dat Stephan haar rustig wist te krijgen. Of dat ik mijn moeder opbelde voor tips. En ook de meiden, ze weten zelf wie het zijn, die ik midden in de nacht een berichtje kon sturen via Facebook of Whatsapp. Wat moest ik zonder jullie!? Momenten die je snel ‘vergeet’ maar er zeker wel waren en er soms ook nog zijn. Ben ik de enige? Waarschijnlijk niet, maar je hoort vaak alleen de ‘leuke’ verhalen. Het moederschap is nu eenmaal niet altijd leuk. Mensen die zeggen van wel, die houden de schijn op. Het bestaat gewoon niet! Je hebt allemaal onzekere, moeilijke en pittige momenten.

Ik had trouwens niet gedacht dat ik nog meer van Stephan zou gaan houden. Ons huwelijk heeft zo’n diepere laag gekregen door de komst van Naomi. We zijn nog dichter naar elkaar toe gegroeid voor mijn gevoel. We doen het echt samen. Ik ben moeder, hij is vader. Samen zijn wij Naomi’s ouders. Er zijn geen momenten dat ik er alleen voor sta en dat is zo fijn. Ik vind het geweldig om Stephan als vader te zien. Een natuurtalent. Hij is zo dol en trots op haar. Naomi is ook dol op hem, echt vier handen op één buik. Iemand vroeg mij laatst of ik daar niet jaloers op ben. Jaloers? Nee absoluut niet. Ik vind het prachtig om te zien dat zij zo dol zijn op elkaar. Ik heb dat ook met mijn eigen vader en hou net zoveel van mijn moeder, maar de vader-dochterband is gewoon anders.

Ik ontdekte ook meer over mezelf. Ik ben rustiger geworden. Niet dat ik nu niet meer veel praat haha, maar ik ben wel relaxter. Tenminste zo voelt dat. Mijn gezin staat op één en de rest komt daarna wel. Andere dingen zijn gewoon minder belangrijk ofzo, trek mij niets aan van anderen. Althans dat probeer ik, want soms is dat niet makkelijk. Niet dat anderen dingen er niet meer toe doen, maar het is anders. Mijn dagen draaien om Naomi. Altijd? Eigenlijk wel. Met alles wat je doet, hou je toch rekening met haar. Kan iets niet? Dan niet. Lukt het wel, maar een beetje anders? Dan doe ik dat. Ik ben nu wel iets relaxter met op stap gaan met Naomi, dan in het begin qua slapen. Zij is ook groter natuurlijk. En ik had nooit verwacht dat ik zo’n doorzetter zou zijn met het geven van borstvoeding. Ondanks dat het soms ook echt wel even tegenzat of dat ik het zat was omdat het kolven drama was, heb ik het toch maar mooi voor elkaar gekregen om een jaar te voeden. En ik stop nog niet! Ik kijk uit naar het volgende jaar van Naomi en wat het ons gaat brengen!

Bizar toch, één jaar moeder alweer. Een intens jaar. Een jaar om nooit te vergeten en er gaan er nog velen volgen.

Hoe vond jij jouw eerste jaar als moeder of vader?

Liefs Angela