Wenmomenten voor de baby? De ouders bedoel je!

Je weet dat het eraan zit te komen. Die allereerste keer dat je je kindje moet wegbrengen. Tijdens je zwangerschap denk je er nuchter over, maar nu het erop aan komt schreeuwt je gevoel: Doe het niet! Herkenbaar?

Toen ik zwanger was heb ik een rondleiding gekregen en voelde het goed om ons kindje daar te brengen. Alles was er goed geregeld en de kindjes die ik zag hadden het reuze naar hun zin. Ze vertelde dat er altijd “wenmomenten” zijn waar je gebruik van kunt maken. Op dat moment zag ik dat wel zitten, leek me goed dat ons kindje dan al een beetje kon wennen aan de herrie en aan de leidsters. Wist ik veel hoe het echt zat…..

Het is maandag 24 augustus 2015 als Stephan en ik met Naomi naar het kinderdagverblijf gaan. Naomi gaat de eerste keer vier uurtjes wennen. We gaan lopend met de kinderwagen, verzorgingstas mee en natuurlijk ook een flesje en melk. We stappen binnen, vertellen hoe laat Naomi voor het laatst gedronken heeft en dat ze haar pas geven als ze dat zelf aangeeft, wij voeden namelijk op verzoek. Na een kort praatje, laten we Naomi achter en gaan we onze eigen weg. Stephan gaat naar huis en ik ga naar de sportschool. Heerlijk even sporten, de eerste 2 uur vliegen om. Maar toch klopt het niet. Ik mis Naomi. Dan ga ik even wat boodschapjes halen en terug naar huis. Inmiddels is het lunchtijd. Daar zitten we dan met zijn tweeën. Het is stil. We praten wat, kijken op de klok en zijn blij als we haar weer kunnen halen. We hadden haar zo gemist. Echt wat voelt dit raar. En Naomi? Die lag heerlijk te slapen en had haar flesje netjes opgedronken. Het was goed gegaan. Fijn. De week erop gaat Naomi weer, dan breng ik haar weg, omdat Stephan in Frankrijk zit met familie om de Mont Ventoux te fietsen. Ik zag het niet zitten om mee te gaan, dus je bleven thuis. Dit keer gaat ze wat langer, namelijk van 9:00 – 15:00 uur. Ook die keer ging het goed en wederom was ik dolblij dat ik haar op kon halen!

Zo nuchter als ik rondliep toen met mijn dikke buik, liep ik daar nu niet. Je weet dat het eraan zit te komen en dat het moet. Het gaat uiteindelijk voor ons ‘maar’ om één dag in de week.

En nu snap ik die “wenmomenten”, ze zijn er niet zozeer voor de kindjes, maar dus voor de ouders!

Hoe heb jij het ervaren dat je kindje voor het eerst naar de opvang ging? Waren er ook van die “wenmomenten”?

Liefs Angela