“Waarom vertelde niemand dit over het moederschap?”

Ik zou willen dat iemand tegen mij gezegd had dat alle moeders maar gewoon wat doen. Ja we zoeken werkelijk van alles op internet, we lezen tijdschriften en we kopen boeken om baby’s in een ritme te krijgen. Alles om maar grip te krijgen op een situatie die volkomen nieuw is. Als ik iets geleerd heb in de afgelopen 2,5 jaar van het moederschap en inmiddels ook van een tweede zwangerschap en bevalling, dan is het wel dat die eerste periode heel intens is. Intens mooi, maar soms ook intens zwaar. Ik heb vriendinnen genoeg met kids en ze zijn inmiddels ook allemaal bevallen of zwanger van een tweede. Ook daar passeert weer van alles de revue, eigenlijk niet anders dan bij een eerste kindje. Wat minder onzeker, maar voor de rest is het toch vaak ook weer zoeken. Kinderen zijn allemaal anders, dus wat bij je eerste werkte, werkt nu misschien wel helemaal niet.

NOOT: Ook al zit er voor 99% een kern van waarheid in, niet verder lezen als je niet tegen een klein beetje humor en eerlijkheid kan. Het is niet bedoelt om je af te schrikken, in tegendeel. Ik hoop dat je hierna beseft dat je het gewoon allemaal fantastisch doet.

Het is gewoon niet niks hoor, dat hele moederschap. Dat begint al als je zwanger bent. Een zwangerschap is prachtig, mooi en bizar tegelijk. Er groeit gewoon een mensje van jou en je partner in jouw buik. Meerdere malen tijdens mijn zwangerschap heb ik dat een onwerkelijk gevoel gevonden. Dat je je kindje dan op den duur voelt bewegen en schoppen is fantastisch, echt leven in je buik! En dat je dat dan kunt delen met je partner maakt je intens gelukkig. De voorbereidingen op de komst van je kleine telg is geweldig. Nadenken over het kamertje, de keuze voor een kinderwagen, autostoel enzovoorts. Het kopen van de kleertjes, hydrofiele doeken, lakentjes, wiegje enzovoorts. Het fantaseren over hoe hij of zij eruit ziet en hoe het leven gaat zijn. Dat is pas genieten!

Een zwangerschap kan ook een andere kant hebben. Zo had onze dochter een groeiachterstand, althans dat was het vermoeden. Dat waren zeven spannende weken van 30-37 weken zwangerschap. En Daniël die had een extra slag in zijn hartje, waar hij gelukkig overheen groeide in mijn buik. Vergeet die vreemde kwaaltjes niet. De vrouw die nog nooit een van de volgende woorden heeft gegoogeld tijdens haar eerste zwangerschap, die wil ik ontmoeten: Overgeven, aambeien, bekkenpijn, steken in baarmoeder, steken in lies, waterige afscheiding, bloedverlies, melk uit tepels, lage bloeddruk, hoge bloeddruk, inleiding, pijnbestrijding…

Kortom, er komt veel op je af, echt heel veel. En vergeet die vervelende hormonen niet he! Oei, daar had ik tijdens mijn tweede zwangerschap last van. Of eigenlijk, mijn man… Jawel, ik was een heks, echt een heks.

En dan…. ervaar je iets, dat ik je niet kan uitleggen. Alleen vrouwen die het hebben meegemaakt, die begrijpen wat je bedoelt. En partners die hun vrouw hebben bijgestaan natuurlijk. Het heet: BEVALLEN. Ik heb inmiddels twee bevallingen achter de rug. Twee totaal verschillende bevallingen wel te verstaan. Ik ga niet eens een poging doen om uit te leggen hoe het is om te bevallen. Het is het namelijk meest bizarre en tegelijkertijd prachtige dat je mag mee maken. Ervan uitgaande dat je een huilend kindje op de wereld zet. Dikke knuffel voor alle vrouwen die een stil kindje in hun armen hielden, bij welke termijn zwangerschap dat ook is geweest. Dat je als vrouw zoveel kracht krijgt om je kind op de wereld te zetten, dat is machtig mooi. De volgende dag voelt het alsof je een marathon hebt gelopen en er tegelijkertijd een vrachtwagen over je is heen gereden, je hebt spierpijn op plekken waarvan je niet eens wist dat je spieren had, met een beetje geluk heb je maar een paar hechtingen en kun je goed zitten én dan ben je ook nog eens zes weken lang ongesteld. Maar….. hoe cliché, dit alles weegt niet op tegen je prachtige kindje(s) die je in je armen hebt. Het is het waard, hij of zij is het waard!

Dan ben je dus ineens moeder en een ander mens. Want… hoe hard je het ook negeert, het moederschap verandert je wel degelijk. Bepaalde dingen vind je ineens heel belangrijk en sommige dingen zijn zo onbelangrijk geworden. Ik ben niet meer de Angela van vier jaar geleden toen ik net trouwde. Die hormonen a.k.a. hormonsters, gooien jouw hele ‘zijn’ omver. Dat heb je misschien al gemerkt tijdens je zwangerschap, maar daarna komt er nog een schepje bovenop. Je hormonen nemen de overhand, want vergeet het slaaptekort niet, daar word je echt geen leuker mens van. Dat is pas killing en wellicht behoor je tot de moeders die lekker door kunnen slapen, maar het overgrote deel moet er toch echt een paar keer per nacht aan geloven. Er zijn ook fantastische mannen op deze wereld die een flesje geven in de nacht, maar veelal de borstvoedende moeders die moeten het toch ontgelden.

Je partner ligt naast je te ronken met zijn waardeloze tepels. Jij zit daar weer met je slaperige ogen je kindje te voeden en ondertussen op je smartphone met andere moeders te appen, je instagram en facebook te checken. Je voedt je kindje met liefde, uiteraard, maar je mag het ook zeker zwaar vinden. Je mag ook denken dat je soms zou willen dat je partner eens voelt hoe dit is. Die gedachten heb ik nu namelijk ook weleens. En nee dat is niet eerlijk, want hij kan er niets aan doen dat zijn tepels zo waardeloos zijn. En om hem nou wakker te maken alleen maar omdat ik wakker ben, nee dat is niet fair.

Er komt een punt dat je gaat twijfelen. Ow lieve mama’s die twijfel, dat is een vervelend gevoel. Doe ik het wel goed? Eet, poept en plast hij wel goed? Waarom huilt hij? Ik snap echt helemaal niks van mijn baby. Dat is toch niet normaal? Ik ben moeder, dan hoor ik mijn eigen kind toch te snappen? Herkenbaar? Dan ben je dus een volkomen normale moeder. Die gedachten hebben we namelijk allemaal wel eens. Zelfs als je een dreumes en peuter in huis hebt, ook dan zijn er momenten dat je het allemaal even niet snapt.

Je voelt je ondertussen op sommige dagen alsof je de wereld aan kan. Je haar zit tof, je kleding zit leuk, je make-up zit ook nog eens top. Je kind(eren) zit niet onder de spuug of poep. En als kers op de taart is ook nog eens je hele huis schoon. Dus… werkelijk alles gaat van een leien dakje. Goed zo! Geniet daarvan, want er zijn ook andere dagen. Dagen dat je eruit ziet als een slons en je meer lijkt op een zombie, dan op een mama, omdat het spuug niet alleen op je shirt zit, maar ook in je haar. Dat het een hele prestatie is als je hebt kunnen douchen en mascara op hebt kunnen doen, dat ontdek je als je moeder bent. Het is überhaupt fijn dat je voor je gevoel toonbaar bent als je de deur open doet voor de postbode, die het zoveelste setje kleding voor je kleine telg komt langs brengen.

Moest je net lachen? Hou dat vast, want dat is je redmiddel om de zware dagen door te komen. Altijd blijven lachen. En de ene dag lukt dat beter dan de andere dag, maar hee je bent ook maar een mens. Huilen lucht ook op, dus doe dat vooral ook als het je hoog zit. Zoek vooral ook andere mama’s op. Ik zou namelijk niet weten wat ik zonder mijn lieve mama vriendinnen had gemoeten in die eerste babytijd, dreumestijd, peutertijd en nu ook weer de babytijd. Vergeet bovenal je partner niet, want die maken dit ook mee. Ook voor hen is alles nieuw! Zij moeten al heel snel weer aan het werk en jij hebt nog even een paar maanden om je daar op voor te bereiden. Als je aan het werk gaat natuurlijk. Blijf met elkaar praten, ook al zijn die momenten in het begin wat schaars, ze zijn er wel. Vraag aan elkaar hoe het gaat en vertel dan ook eerlijk hoe het gaat. Het zijn de welbekende tropenjaren en nee dat ervaar je zeker niet iedere dag zo, gelukkig maar.

Hou je taai en vergeet niet dat je het fantastisch doet! Volg altijd je moederinstinct. Dikke kus

De afbeelding bovenaan dit artikel komt van Shutterstock.

 

 

 

 

 

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Liefs Angela

You Might Also Like

3 Comments

  • Reply
    Simone
    9 oktober 2017 at 20:45

    Ik lees dit artikel met een traan en een lach. Wat heb je dit ontzettend goed en herkenbaar geschreven! Ben zelf net 7 weken moeder en we mogen echt niet klagen met ons tevreden ventje.. Maar toch is het ook vaak zwaar.. Maar inderdaad… hij is het zo waard!!

  • Reply
    Simone
    9 oktober 2017 at 20:54

    En zo is het maar niet. Heel herkenbaar deze gevoelens. Als je alles toch eens van te voren zou weten, haha. Nee dan zou ik het nog doen 😉 ‘Je krijgt er zoveel voor terug’ 😉
    Simone onlangs geplaatst…Vlog: Even schrikken van de 20 weken echo…My Profile

  • Reply
    Thea
    9 oktober 2017 at 22:45

    Hoe deden ze dit vroeger toch ???????? Groetjes Thea

  • Leave a Reply

    CommentLuv badge

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

    error: Deze content is beveiliigd