Stimuleren of foceren? Het dilemma van iedere ouder

Al die ontwikkelingen die Naomi doormaakt. Ik vind het bijzonder! Maanden waarin ze ontzettend veel heeft geleerd. Waarin wij haar hebben gestimuleerd of hebben we haar soms ook geforceerd? Wij willen Naomi helpen bij haar ontwikkelingen, net als iedere ouder. Het begint vaak met een speeltje aangeven en kijken of ze er naar grijpt. Een knuffeltje aan de ene kant leggen en kijken of ze opzij rolt. Een speeltje voor haar leggen om te kijken of ze er naar toe probeert te kruipen. Of op de tafel leggen en kijken of ze gaat staan. Op alle mogelijke manieren probeerden we haar te stimuleren, haar iets te leren.

Daar is niets mis mee, maar wanneer forceer je dan je kind? Afgelopen weekend op het strand zag ik een moeder lopen met een kindje aan haar hand, net als wij. Dat kindje stond alleen nog niet stevig, viel de hele tijd om, wilde gewoon zitten en ging huilen. Forceerde zij haar kind of wilde ze hem gewoon helpen? Uiteraard het laatste, want dat wil iedere ouder, maar het zag er nogal geforceerd uit. Het kindje wilde namelijk niet en dat is iets wat ik herken.

Ons dilemma
Naomi vond het vreselijk om op haar buik te liggen. Ze kon haar hoofdje na een paar maanden nog niet zo goed omhoog houden als zou moeten volgens de arts van het consultatiebureau. Goed dat ze het zeggen, want daar zijn ze voor. Maar het feit dat we moesten oefenen met haar op de buik te laten liggen, ook al moest ze dan huilen, ging mij wat te ver. Maar als nieuwbakken mama deed ik wat ze zeiden. Ik ging oefenen met haar. Een opgerolde hydrofielluier onder haar borst, zodat ze al wat hoger lag et cetera. Het mocht niet baten. Ze moest huilen en na een paar keer dagen oefenen was ik er klaar mee. Ze huilt niet voor niets, dus ze vindt het niet fijn. Waarom zou ik dat dan forceren? Ik voelde me zo schuldig. Na paar weken deed ze het ineens, ik was zo ontzettend trots op haar. Zie je nou wel, dacht ik. Ze doet het wanneer ze eraan toe is.

Zo ging dat ook met kruipen. We hebben dit niet bewust gestimuleerd, maar al helemaal niet geforceerd. Ze zou dit ook doen als ze eraan toe was. Kruipen doet ze alleen niet zoals het “hoort”. Als in, op twee handen en twee knieën. Ze komt vooruit op haar kont en ze is enorm snel!

Ik ben een kletskous en klets veel, dus ook tegen Naomi. Al vanaf het begin, tijdens het verschonen, in het badje, tijdens het eten, als we een boekje lezen of aan het spelen zijn. Naomi kent een aantal woorden (die, tihtah (tiktak), dees (deze), mama, papa, ja en bah.) Met name met het woord ‘die’ weet ze goed aan te geven wat ze wil. Dan benoemen we ook wat het is, zodat ze dat dan woorden kan koppelen aan een voorwerp. Maar verder zijn het vooral nog veel klanken waarmee ze hele verhalen probeert te vertellen. Het feit dat ze op haar manier kletst, met name als papa dan thuis komt, en op haar eigen manier vertelt, gaat ze vanzelf ook woorden zeggen. Eerlijk gezegd verdiep ik mij er ook niet in of ze nu al veel woordjes zou moeten zeggen.

Laatst waren we bij het consultatiebureau en ze loopt precies op schema. Fijn om te horen, maar als ze niet op schema liep, dan was dat ook prima. Zo’n schema/gemiddelde is er alleen om ergens vanuit te gaan.

Stimuleren, hoe dan?
Ze wilde al vanaf een maand of 9 lopen achter de loopkar en aan twee handen. Ruim een maand geleden zette Naomi haar eerste stapjes aan één hand en ineens zette ze ook drie stapjes los. En toen… toen was ze er ineens klaar mee. Overal langslopen dat heeft ze goed onder de knie. En soms staat ze dan even los, zonder dat ze dit doorheeft. Klimmen kan ze overigens als de beste. Op de trap en de bank en dat hebben we haar echt niet geleerd, dus dat heeft ze goed afgekeken 😉

IMG_20160619_163037

Bij mijn ouders thuis!

 

De laatste week wil ze ineens weer stappen. Geen klein stukje, maar hele tochten naar de speeltuin in onze wijk. Bij opa en oma in de grote tuin en ook bij de andere opa en oma wil ze alleen maar stappen. Ze wordt zelfs boos als we dan weer naar binnen gaan, dus hup dan staan we zo weer buiten. Veel mensen zeggen: “oow dat duurt niet lang meer hoor, die loopt zo!” Dat heb ik al een aantal keer gedacht, maar ik zat er iedere keer naast. Ze kan het, dat weet ik zeker, maar ze moet ook het zelfvertrouwen hebben en dat komt vanzelf.

Wat is dan het dilemma?
Ergens zoek je toch de grens op. Ik wil haar graag helpen, dus ik til haar niet meer overal naar toe. Van de bank naar buiten bijvoorbeeld, dan geef ik haar mijn hand en als ze wil lopen dan laat ik haar lopen. Ook via de achtertuin naar de auto loopt ze, maar als ze gaat zitten of aangeeft het niet te willen dan draag ik haar uiteraard.

Hier geldt volgens mij ook gewoon weer dat ze dit gaat doen als ze eraan toe is! Ik zeg altijd maar zo. Een gezond kindje gaat omrollen, kruipen, praten, lopen et cetera. De één is sneller dan de ander en het enige dat je kunt doen is je kindje op een speelse en leuke manier stimuleren. Dat is wat wij proberen te doen!

Disclaimer: Ik wilde hiermee alleen maar aangeven dat het soms lastig is met het stimuleren van je kindje. Daarmee niemand tegen het hoofd stoten, want iedereen wil zijn of haar kind helpen. Soms kun je ze beter gewoon laten en ze het zelf laten ontdekken. Natuurlijk moet je een kindje wel bepaalde zaken aanreiken, zodat het ook kan leren. Stimuleren of helpen, Het is maar net hoe je het wilt noemen, zonder Naomi iets te laten doen wat ze zelf nog niet kan. Dat is onze sleutel!

Hoe kijken jullie daar tegenaan? En wellicht nog tips hoe je kindjes kunt stimuleren?

Liefs Angela

You Might Also Like

8 Comments

  • Reply
    Nicole
    29 juli 2016 at 07:35

    Wij hebben de tegenovergestelde tactiek gekozen: het op zijn beloop laten. Ik denk als ik me ga focussen op iets dat hij moet leren, het een frustratie wordt voor ons beiden. Behalve overigens toen hij niet op zijn buik wilde ook. Ivm gevaar voor een plat achterhoofd hebben we toen een buiktrainer gekocht en hem daar een paar keer dus mee laten oefenen. Hielp wel.
    Nicole onlangs geplaatst…Shoppen voor ons zoontje!My Profile

  • Reply
    Leonie van Mil
    29 juli 2016 at 10:31

    Het is idd een fijn lijntje tussen stimuleren en forceren. Ik betrap mijzelf ook wel eens op dat ik te graag wil dat mijn kleine nu eens kan rollen. Maar hij gaat het vanzelf doen als hij er aan toe is. Over het voorbeeld die je in het begin noemde: ik denk ook dat die moeder haar kindje alleen maar wilde helpen. Maar ik kijk wel graag naar mijn kind. Ik wil niet dat hij onzeker wordt, omdat ik graag wil dat hij iets kan. Hoewel ik wel van mening ben dat frustratie motiverend kan werken. Maar dan moet het wel echt huilen van frustratie zijn en niet omdat hij iets niet wil.
    Leonie van Mil onlangs geplaatst…Tijdelijke reisblog. Brazilië #5 met een spannende afsluiterMy Profile

  • Reply
    Merel
    29 juli 2016 at 11:15

    Zoals je het beschrijft, wilde dat kindje inderdaad zelf nog niet lopen. Ik zou het dan toch gewoon optillen, uiteindelijk doen ze iets toch pas wanneer ze daar zelf aan toe zijn. Je kunt dan trainen wat je wil, maar echt gelukkig worden ze daar volgens mij niet van. Bovendien zijn de spieren er misschien niet aan toe en wie weet wat je dan lichamelijk forceert.

    Die eerste losse stapjes blijven spannend, wanneer gaan ze echt lopen? Mooi om mee te maken 🙂
    Merel onlangs geplaatst…Mama Challenge 2: Picknick in het park?My Profile

    • Reply
      cheap car ins Dearborn, MI
      10 mei 2017 at 17:07

      I love the idea of embracing the chaos. Which would be especially good for me, as I’m far too lazy to try and organize the chaos.Megan (Best of Fates) recently posted..

  • Reply
    mathiske's mama blog
    29 juli 2016 at 11:54

    Ik vind het zo lastig, Emily kan zelf gaan staan, maar ze wil het vaak niet. En al die mensen die aan je lopen te trekken en tegen je zeuren, loopt ze nou NOG niet aan de hand.. ik word daar soms zo ontzettend onzeker van.

    Ik probeer haar op alle mogelijke manieren te stimuleren maar als ze niet wil, houd het al op .

    Dat komt allemaal vanzelf! Lekker rustig aan en nu kan ik nog lekker alle decoraties laten staan je huis
    mathiske’s mama blog onlangs geplaatst…Shoplog #15: Etos, Essie, Hema, Zara, C&A My Profile

  • Reply
    Vlijtig Liesje
    29 juli 2016 at 12:05

    Ik heb het idee dat kinderen zelf als het ware wel aangeven waarin ze gestimuleerd willen worden.
    Vlijtig Liesje onlangs geplaatst…Groene zeep: wat is het en waar kun je het kopen?My Profile

  • Reply
    wilmaaa
    29 juli 2016 at 20:00

    Ik ben er van overtuigd dat alles wel komt. Yarah kroop best wel laat, maar kon opeens wel snel lopen. Ieder kind neemt zijn of haar tijd.. of er moet echt iets zijn.. Natuurlijk zal ik mijn kind altijd stimuleren in het leren, maar ik zou haar ook echt nooit laten huilen!

  • Reply
    Simone
    30 juli 2016 at 21:15

    Een beetje helpen hier en daar en wat oefenen als je merkt dat je kindje het leuk vind, is dat prima. Maar ik denk dat het allemaal vanzelf komt als je kindje er aan toe is. Ieder op zijn eigen tijd. Zo denk je, goh wat duurt het lang, en dan ineens, van de een op de andere dag dan kunnen ze weer iets. Dus lekker hun gang laten gaan, is volgens mij gewoon het beste.

  • Leave a Reply

    CommentLuv badge

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

    error: Deze content is beveiliigd