De mooie en onzekere kanten van mijn zwangerschap – Deel 2: Het eerste trimester

Het eerste trimester, ook wel de eerste drie maanden genoemd, staan bekend om de kwaaltjes en de hormonsters. Zo noemde ik mijn hormonen, want het waren echt soms monsters. Iedere ochtend stond ik op met misselijkheid en stiekem was ik er blij om, dan wist ik zeker dat er nog wat gebeurde daarbinnen. Al zijn er ook genoeg vrouwen, waaronder mijn moeder, die helemaal geen kwaaltjes hebben. Kortom het zegt dus eigenlijk niets over het verloop van je zwangerschap, maar het maakte dat ik iets minder onzeker was. Ik struinde heel het internet af naar kwaaltjes en las op fora! Overigens is dat ook niet altijd slim om te doen, want daar kom je de meest rare verhalen tegen, relativeren dus! Naast misselijkheid en overgeven, was koken voor mij een drama. De lucht van vlees tijdens het bakken vond ik smerig en de smaak van kip kon ik ook niet verdragen, terwijl ik dat nou juist zo lekker vond. De bekende grotere borsten waar je ‘last’ van zou hebben, die bleven bij mij helaas achter 😉 Daarnaast was ik ontzettend moe! Dit zou allemaal beter worden als dit eerste trimester voorbij zou zijn, jullie begrijpen vast dat ik niet kon wachten tot het zover was!

Geheimhouding
In Nederland bestaat zoiets dat je je zwangerschap pas bekend maakt na de eerste 3 maanden, mocht er iets mis gaan. En wij zijn echt het enige land in de wereld, waarbij het overgrote deel zich daar ook echt aan houdt. In andere landen, zoals Mexico bijvoorbeeld, is het heel normaal om het meteen te vertellen en zodra het geslacht bekend is, ook al de naam te delen met de familieleden. Dat laatste gaat mij net iets te ver, maar het meteen vertellen daar zie ik wel logica in! Dan komt het moment dat je beste vriendinnen het eigenlijk nog niet weten en je ook niet van plan was om dat te gaan vertellen. Ergens op een avond in november, gingen we naar een ladiesbingo waar grote prijzen te winnen waren. Bij binnenkomst een glaasje alcohol. Mijn beste vriendin Mélanie wist al dat ik zwanger was en kon mij helpen door de non-alcoholische versie bij mij neer te zetten. Eenmaal wachtend in het toilet vroeg vriendin Nikki het volgende, nadat ze een poster had zien hangen over een papa en mama avond: “En hoe gaat het met jou?” daarbij wreef ze meteen over mijn buik. Zoals jullie zullen begrijpen verstarde ik compleet en wist niet hoe ik mijn gezicht in de plooi moest houden. En eigenlijk begreep zij ook niet waarom ze over mijn buik wreef, een hilarisch moment volgde. Vriendin Ymke zat al op de wc en riep hard: is ze zwanger? Vriendin Dominique kon het allemaal even niet volgen, maar ook daar viel het kwartje snel. Gegil, gekus en felicitaties waren op zijn plaats. Wat een opluchting dat zij het nu ook wisten! Onze eigen grootouders hebben we het ook verteld op mijn verjaardag. Voor Stephan zijn oma, is het het eerste achterkleinkind en voor mijn opa en oma het achtste achterkleinkind. Onze andere grootouders kunnen dit helaas niet meer meemaken.

Naarmate de weken vorderde richting de termijnecho werd ik steeds zenuwachtiger. Op 21 november was het zover, samen met Stephan naar het ziekenhuis voor DE echo, zijn eerste echo! Stephan stelde mij gerust dat het echt wel goed zat, hij was helemaal niet zo zenuwachtig. We werden naar binnen geroepen en ik mocht meteen gaan liggen. Even later zagen we onze eigen uk en het was al zoveel groter dan de vorige keer! Dit maal liet ze het hartje ook aan ons horen, wauw! Dit was bij uitstek het allermooiste geluid dat we ooit gehoord hadden. Hij of zij leefde echt! Nu kon het echte genieten gaan beginnen! Ik werd drie dagen teruggezet, dus 9 juni 2015 was de uitgerekende datum, ik was 11 weken en 3 dagen zwanger!

De bekendmaking
Na deze echo mocht iedereen het weten! Uiteraard eerst onze ouders, broers en schoonzussen ingelicht over deze goede echo. Daarna belden we al onze ooms en tantes, vrienden en vriendinnen op. En vervolgens kon het op Facebook!

Op naar het tweede trimester!

Liefs Angela