De mooie en onzekere kanten van mijn zwangerschap – Deel 1: de onzekerheid van de dubbele streep

Ik zal eerlijk zeggen dat het moederschap niet altijd over rozen gaat, echt niet. Iedereen die zegt dat het alleen maar geweldig is, die houdt wat informatie achter zullen we maar zeggen 😉 Het moederschap is geweldig, overweldigend, onzeker en ook pittig. Zo ervaarde ik mijn zwangerschap ook, want de onzekerheid begint vanaf het moment dat je je urine hebt opgevangen en dat staafje erin hebt gestoken, bij mij dan tenminste. In een korte serie van een aantal blogs vertel ik over de mooie en onzekere kanten mijn zwangerschap. Het moederschap begint bij die allereerste onzekerheid van de dubbele streep….

Eerste gamedrive met een wijntje!

Toen Stephan en ik vorig jaar op 10 oktober in Zuid-Afrika een positieve test in onze handen hadden, waren we vanzelfsprekend dolbij! Dit was precies wat we wilden en dé reden dat ik gestopt was met de pil een paar maanden eerder. Ik was al drie dagen misselijk en waar ik eerst nog dacht dat ik iets verkeerds had gegeten, kon ik dat na drie dagen ook niet meer geloven. Maar een zwangerschap, zou het echt?! Ja ik was wel moe, maar zo’n reis van 25 dagen is ook intensief en voor de vakantie hadden we ook nog een negatieve test. Het schoot door mijn hoofd dat ik volop genoten heb van de wijn en rood vlees, allemaal dingen die je niet mag als je zwanger bent. Tadaaa daar komt de onzekerheid al om de hoek kijken en ik moest die test nog doen…..


Enkele zenuwachtige
seconden volgen en daar stonden ze echt. Binnen 30 seconden: twee mooie donkerroze strepen… ECHT Z W A N G E R!

“En nu?!” vroeg Stephan op de vroege morgen in Knysa. “Eh, de verloskundige contacten”, zei ik. Gelukkig bestaat er zoiets als internet en e-mail. De e-mail was zo gestuurd, want ik had werkelijk waar geen flauw idee hoe lang ik al zwanger was en ik voelde me ontzettend stom dat ik wijn had gedronken etc… en die foliumzuurtabletten, die ik altijd trouw innam, die had ik ook niet bij me. Waarom niet? Ik wilde tijdens die reis even niet bezig zijn met het zwanger worden. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan kan ik je vertellen, want als je het wil dan wil je het eigenlijk ook meteen. Of is dat gewoon typisch vrouw?

Het verlossende woord
Binnen een paar uur had ik een e-mail terug! Ik moest me vooral geen zorgen maken over die wijn, dat rode vlees en de foliumzuurtabletten, maar vanaf dat moment raadde ze me aan dat niet meer te doen en proberen of ik de tabletten daar kon kopen. Het duurde namelijk nog een week voor we weer in Nederland waren. “Folic Acid” moesten we hebben. Klonk op zijn Engels toch slechter dan in het Nederlands… Verder kon ze natuurlijk ook niet vertellen hoe ver ik was, maar ze wilde ons graag zien als we weer in Nederland waren. We konden op 17 oktober al langs! De rest van de dagen hebben we genoten van het schitterende land en ik was duidelijk zwanger, want de misselijkheid was volop aanwezig!

Terug in Nederland met groot nieuws
Mijn ouders haalden ons op in Amsterdam! In Zuid-Afrika hadden we besloten het onze ouders te vertellen, we wilden steun als het mis zou gaan. We hadden twee paar kleine zachte slofjes gekocht en ingepakt. “We hebben een groot cadeau voor jullie, maar het is nog heel klein”, vertelde Stephan. Mijn moeder maakte het cadeautje open en begreep meteen de hint! “Echt waar!?” riep mijn vader! De tranen rolden over de wangen van mijn moeder en van mij natuurlijk, hormonen!  Diezelfde avond tijdens het eten vertelden we het aan mijn schoonouders, ook daar was de verbazing en blijdschap volop aanwezig! Stephan zijn oudere broer met vriendin waren komen eten en zijn jongere broertje met zijn vrouw ook. We besloten het ter plekke ook aan hen te vertellen! Net als mijn broertje, was iedereen blij en vol verwachting!

De eerste twee afspraken

echoDe volgende dag zaten we om 9:00 uur bij de verloskundige. We moesten een hoop vragen beantwoorden over onze gezondheid en dergelijke. Toen de verloskundige zei: “Zullen we meteen maar even kijken” wisten we niet zo goed wat we moesten zeggen. “Zoals ik net vertelde volgen wij momenteel nog een opleiding voor echoscopiste, maar als je al 9 weken zwanger zou zijn, dan kan ik dat wel zien”, vertelde ze. Daar lag ik dan met mijn blote buik, waar een prachtig minimensje in groeide. Ze zag wel iets, maar het was nog heel klein en lag helemaal in een hoekje lekker knus (lijkt nu al op mij), geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap, dat is in ieder geval één opluchting. Even later belde ik voor een afspraak naar het ziekenhuis en konden we op 21 oktober 2014 terecht voor een echo. Helaas kon Stephan niet mee, maar één van mijn schoonzussen had herfstvakantie en was in de gelegenheid om mee te gaan. Fijn dacht ik, want als het niet goed was, dan zat ik daar tenminste niet alleen. Ook hier moest ik weer vragen beantwoorden en daarna mocht ik gaan liggen voor een inwendige echo, dan konden ze meer zien. En wat we toen zagen, wauw! Tranen in mijn ogen, een miniboontje met een prachtig kloppend hartje! Mijn schoonzus vond het erg bijzonder om haar toekomstige neefje of nichtje zo te zien en ik was ontzettend blij dat ik het met haar kon delen! Ze schatte dat ik ruim 6 weken onderweg was, 12 juni 2015 was de voorlopige uitgerekende datum. Meteen de trotse papa en opa’s en oma’s gebeld!

Jullie vragen je misschien af of de onzekerheid toen weg was, maar ik kan je vertellen dat dat niet zo was, want we waren de magische 12 wekengrens nog niet voorbij! Het eerste trimester was best zwaar.

Liefs Angela

Liefs Angela

You Might Also Like

1 Comment

  • Reply
    De mooie en onzekere kanten van mijn zwangerschap – Deel 3: Het tweede trimester | Mama met passie
    26 oktober 2015 at 17:41

    […] mooie als de pittige kanten. Dit is deel 3 van mijn korte blogserie: het tweede trimester. Lees ook deel 1 en deel […]

  • Leave a Reply

    CommentLuv badge

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

    error: Deze content is beveiliigd