De titel zegt het al, maar vandaag is Daniël net zo lang op de wereld als dat hij in mijn buik heeft gezeten. Ik vind het eerlijk gezegd een beetje bizar en tegelijkertijd heel speciaal. Al twee keer 38 weken en 5 dagen ben ik bezig met ons mannetje. Allerlei gedachten vliegen door mijn hoofd, tijd om ze op papier te zetten.
Het begin
Exact 77 weken en 3 dagen geleden zaten wij in Zuid-Frankrijk op een camping. Het eerste jaar met onze nieuwe vouwwagen, onze eerste gezinsvakantie. Helaas word ik, net als we er zijn, ongesteld en niet zo’n beetje ook. Ik zal jullie de details besparen, maar het was enorm pijnlijk en anders dan anders. Ik baal ontzettend, want ik kan al maanden de klok erop gelijk zetten; na 32 dagen word ik standaard ongesteld. Dit keer was ik al ruim een week overtijd, maar een positieve test had ik niet. Voor mij was het dagenlang onverklaarbaar en stiekem had ik toch een klein hoopje. Want geen bloed houdt moed of zoiets toch? Het is al de vijfde ronde dat het niet is gelukt en ik merk dat het me bezighoudt. Ik denk aan Naomi en voor het eerst bedenk ik me dat een tweede kindje ons misschien wel niet gegeven is. Ik loop het toiletgebouw uit om Stephan en Naomi weer op te zoeken. Onderweg besluit ik om het los te laten, te genieten van mijn man, dochter en het heerlijke zonnige weer. Ik wil niet dat die gedachte onze vakantie beïnvloedt. Ik deel met Stephan dat ik toch ongesteld ben geworden, ook hij vindt het jammer, maar zegt: het komt wel goed schatje. We genieten intens van de heerlijke vakantie en moedigen Stephan aan bovenop de Mont Ventoux. Ik ben trots op mijn man! Mijn schoonmoeder zegt op dat moment tegen mij: volgend jaar gaan wij! DEAL zeg ik en in gedachten denk ik; misschien hebben we wel weer een mini en moeten we het een jaar uitstellen.
September is onze maand
Eenmaal thuis merk ik dat ik toch weer denk aan mijn eisprong die dat weekend is. Ik wil zo ontzettend graag nog een keer zwanger zijn. Nog een keer die schopjes voelen, het hartje horen kloppen en ja zelfs een bevalling meemaken. Want echt, wat is dat machtig mooi en pijnlijk. Dat weekend genieten we van de bruiloft van een nichtje van mij en heb ik een uitje met vriendinnen. Stephan heeft een vrijgezellenfeest van een vriend in Amsterdam. Een tof weekend voor ons beide op meerdere vlakken (haha!) en dan is het weer maandag en volgen er weer die twee wachtweken. Volgens mij vindt iedere vrouw dat de meest vervelende weken. Je hebt gedaan wat je moest doen en het enige dat je dan kunt doen is wachten. Je zou zeggen dat je het dan los kunt laten, nou uhm… ja tuurlijk… soort van… Gek genoeg lukte het mij deze keer heel goed. Ik heb een rust over mij, iets dat ik twee jaar eerder ook bij Naomi had. Dan krijg ik vage klachten, maar dat laat ik gaan. Alleen dan…. ik krijg na een week last van puistjes op mijn rug en er bekruipt mij een gevoel; zou het?! Het is nog veel te vroeg om te testen, dus dat doe ik ook niet. Ik wil graag wachten tot 27 september. De dag dat we 4 jaar getrouwd zijn en ik dan exact 3 dagen overtijd ben. Dat loopt echter heel anders, omdat ik de 24e een vrijgezellenfeest heb van een vriendin en ik moet toch wel weten of ik een wijntje kan doen of niet. Op de dag van het vrijgezellenfeest testen is natuurlijk ook geen doen, want als het raak is, dan heeft het geen tijd om te landen en dan zien mijn vriendinnen het natuurlijk meteen aan me. Althans dat bedenk ik me dan zo. En dan test ik dus toch iets te vroeg en ik zie een streep!!!
Lees ook >> Dé dag van de positieve test
Dankbaar
De 34 weken en 5 dagen die vanaf dat moment volgen zijn bijzonder. Ik heb intens genoten van iedere hartslag, ieder schopje, alle echo’s en mijn groeiende buik. Hoe misselijk ik in het begin ook was, hoeveel ik ook overgaf, hoe vaak ik ook flauwviel en hoe pittig ik het soms ook vond. Ik ben zo dankbaar dat ik dit een tweede keer mocht meemaken. Blij ook met alle updates die ik geschreven heb en de rest van de artikelen rondom zwangerschap. Tof om dat nu terug te lezen, al die gevoelens komen weer boven. Het moment dat we hoorden dat we een, voor zover ze konden zien, gezonde zoon kregen herinner ik me nog als de dag van gisteren. Hoe gaaf ik dat ook vond, het was het minst belangrijke nieuws van de 20-wekenecho. We waren namelijk allang blij dat we een bewegend kindje in mijn buik zagen met een kloppend hartje. De tranen rolden over mijn wangen, dit hadden mijn zwager en schoonzus ook moeten zien. Zij zagen een kindje dat niet meer leefde, hun dochter Noa* is vier weken daarvoor met 20 weken zwangerschap stil geboren. Het is een wonder om zwanger te raken, dat te blijven en een kindje op de wereld te zetten dat ademt. Dat weet je ergens wel, maar het beseffen is iets anders.
Voorbereiden
Naomi te zien ontwikkelen en haar proberen voor te bereiden op de komst van haar broertje was mooi. Al had ik niet het idee dat ze het begreep hoor, ze zou immers pas twee jaar zijn als haar broertje geboren zou worden. Als ik haar vertelde dat er een giraffe in mijn buik groeide, had ze dat ook gezegd denk ik 😉 Ik vond het bizar en bijzonder tegelijk dat er straks nog een klein mensje van Stephan en mij zou op deze aardbol rond zou lopen. Zou hij op Naomi lijken qua uiterlijk of innerlijk? Zou ik net zoveel van hem houden als van Naomi? Krijg ik een miniversie van mijn man? Hoe zou ik dit eigenlijk doen met twee kids onder de 2? Vragen die iedere moeder heeft tijdens haar zwangerschap. En zo gaan de weken langzaam aan, maar toch ook snel verder. We krijgen de sleutel van ons nieuwe huis, waar ik overigens niet aan het klussen ben. Alle familieleden werken hard, heel hard en daar ben ik zo dankbaar voor. We organiseren een bbq als extra bedankje in de week dat we er wonen. Dat ik met 32 weken in de kerk weeën aan het opvangen ben, dat had ik ook nooit verwacht. Gelukkig blijkt het vals alarm te zijn en blijft het bij 1 cm ontsluiting.
Eerder thuis
Vanaf dat moment ga ik niet meer aan het werk, maar beland ik in de ziektewet en gaat mijn verlof na twee weken al in. Gek, want dit had ik niet bedacht. Die harde buiken zijn echt vreselijk, maar niet werken, dat helpt wel. Ergens bekruipt op dat moment ook weer het gevoel; wat als deze baby ook met 37 weken komt. Ondanks die gedachten, organiseren we hoogzwanger dat ik ben, een gezellige borrel voor de bewoners van de huizen in onze straat. Zo leuk dat de meesten zijn gekomen, blij dat we dat gedaan hebben. Stuk voor stuk lieve mensen!
Ik ben op een gegeven moment wel een beetje klaar met al die harde buiken en krampen, maar hoop dat Daniël pas geboren wordt na Naomi’s tweede verjaardag. Dat is zo, want we vieren haar verjaardag met onze dierbaren en het was zo leuk. En dan…. na weken van voorweeën, krampen et cetera is het 23 mei. Het is anders dan anders en ik weet gewoon: dit is het, mijn bevalling is begonnen! Waaaaaaaaaaaaaaaah spannend, mooi en pittig!
Lees ook >> Mijn bevalling van Daniël
Gezin van vier
En dan start de tweede reeks van 38 weken en 5 dagen. Ik ben moeder van een zoon. We hebben twee kinderen, wat een rijkdom. Ik voel me zo enorm gezegend en ben dankbaar dat we dit nog eens mee mogen maken. Fantastische weken volgen, waarbij de borstvoeding weer loopt als een tiet! Hij blijft wel geel en daarom hebben we veel afspraken met hem bij de kinderarts en moeten we regelmatig bloedprikken. Borstvoedingsgeelzucht noemden ze het. We merken meteen dat Daniël een stuk rustiger is dan Naomi, maar toch maken we een afspraak bij de osteopaat. Gewoon om even te checken of alles wel goed zit, want bij Naomi hadden we daar achteraf te lang mee gewacht. Na drie behandelingen hadden we een heel andere Naomi. Op het moment dat ik die afspraak maak is er niets aan de hand, maar dan volgen er twee vreselijke weken. Hij huilt en krijst zo ontzettend veel, vooral de avonden en de nachten zijn heel zwaar. Ik voel aan alles dat hij pijn heeft, dat er iets niet klopt. De osteopaat helpt hem, hoera! Daarna hebben we gewoon ons mannetje weer terug. Een heerlijk vrolijk mannetje. De vakantie in Frankrijk was fantastisch met onze vouwwagen. Na thuiskomst lijkt het geelzien van Daniël weg te zijn. Eindelijk. Ondertussen is het ook wennen om een peuter en baby in huis te hebben. Naomi ontwikkelt zich in rap tempo en probeert ons ook enorm uit. Het is voor haar wennen, maar ze doet het zo enorm goed. Trots zijn we! Daniël groeit en ontwikkelt zich gestaag. Als ik aan het werk ben moet het hele gezin weer even wennen. Zitten we in een totaal ander ritme, maar ook dat krijgt uiteindelijk vorm. We krijgen onze avonden terug, omdat Daniël op tijd gaat slapen, de nachten blijven echter nog wel een dingetje. In tijden van ontwikkelingen is hij in de nacht ook veel wakker, anders is het alleen maar 1-2 keer drinken en dat is goed te doen. Het is prachtig en soms ook pittig, maar bovenal genieten we enorm van onze kids en elkaar.
Tijd vliegt
Inmiddels is Daniël bijna 9 maanden, krijgt hij net zo lang voeding van mij in mijn buik als uit mijn buik, kan hij zelf gaan zitten, gaat hij staan, maakt hij geluidjes, eet hij veel al met de pot mee, trekt hij het keukentje van Naomi open en gilt hij het uit van vrolijkheid als Naomi met hem speelt. Het is zo ontzettend gaaf om te zien dat ze steeds meer samen spelen en lol hebben, daar kan ik uren naar kijken. Tussendoor roep ik heel veel op een dag: Daniël dat mag niet, niet doen, uhuhuh, je mag niet aan Naomi’s haar trekken. Terwijl ik dit type, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Het hoort erbij, deze tijd gaat ook voorbij. Een tijd waar ik over 10 jaar waarschijnlijk naar terug verlang. Ik ben trots op beide. Daniël omdat hij zo ondernemend en vrolijk is. Naomi omdat ze zo lief, zorgzaam en creatief is.
Twee bijzondere periodes
Ik vind zwanger zijn prachtig en heb hem beleefd alsof het mijn laatste was, zo intens heb ik van ieder moment genoten. Van hulpeloze baby, naar een ondernemende bijna dreumes. Fantastisch! Ik koester ieder moment, schrijf ze op en sla ze bovenal op in mijn hart. Een tijd om nooit te vergeten.
Liefs Angela
No Comments