Mijn eerste weken als moeder van twee kids zit er op. Ik kan die weken het beste omschrijven met de woorden: “oh ja zo was het om een baby te hebben”. Het is prachtig, genieten, zwaar en pittig. Tegenstrijdig vind je? Dat is het moederschap ook. Je gaat van mij niet horen dat het alleen maar geweldig was de afgelopen zes weken. Dan zou ik namelijk tegen je liegen. Het was niet alleen maar geweldig. Mijn tijd als kraamvrouw zit er nu dan echt op!
Die allereerste week
Die eerste tijd startte met de geboorte van Daniël en de kraamweek. Mijn bevallingsverhaal heb je kunnen lezen en je hebt ook mee kunnen kijken in mijn kraamweek. Daarnaast had ik veel oh ja momenten, zo was het inderdaad die kraamweek! Ik heb zo enorm genoten van die eerste week. Zo bijzonder die eerste ontmoeting tussen Daniël en Naomi. Het was een hele fijne week, langzaam aan wennen als gezin van vier. Ik voelde mij direct enorm gezegend en zat op een grote blauwe wolk. Een prachtige dochter, een schitterende zoon en de meest lieve man op aarde die een vrouw zich kan wensen.
Wennen? Een beetje maar.
Het is zeker wennen, maar zo anders dan bij een eerste kindje. Ik vond het toen allemaal mega spannend. Google was mijn grootste vriend en hem bezoek ik nu zelden. Het is op de een of andere manier relaxter, doordat het niet nieuw is. Ik voel me een stuk zelfverzekerder dan twee jaar terug. Maak mij niet druk om die borstvoeding, vraag mezelf niet af of die borstvoeding wel goed loopt, of ik hem nu wel of niet langer dan 4 uur kan laten slapen overdag. Ik doe maar van een eind en dat werkt ook gewoon. De combinatie van een baby en een peuter in huis, dat is dan weer wél wennen. Al zitten Stephan en ik er goed in, we zijn echt een team, is het voor ons beide ook pittig. Ik ben soms ook een heks tegen hem (slaaptekort en hormonen doen rare dingen met je). Er zit wel een systeem in. In de ochtend focust Stephan zich op Naomi en ik op Daniël. En in de avond verschilt dat. Een van ons legt Naomi op bed, dat werkt veel beter dan toen we het samen deden. Daar zijn we nog maar sinds een week achter hoor, maar dat scheelt een hoop. Dan kan de een met Daniël rondlopen als hij onrustig is of beneden alles even opruimen als hij slaapt.
Onrust in huis
Over de onrust gesproken. Daniël ging de eerste maand goed qua poepen. Helaas ging dat ineens naar om de twee/drie dagen en hij heeft daar last van. Krampjes zijn normaal bij een baby, maar hij heeft er wel erg veel last van. Dat resulteert zich ook in spugen. Zo zielig, want soms slikt hij het door. Het is erg geïrriteerd bij hem. Hij overstrekt zich helemaal en in de avond is zijn gekrijs soms niet om aan te horen. Sneu voor hem en pittig voor ons. Ik ben gewoon geen nachtmens. Jij wel? Overdag kan ik het allemaal goed aan, dan kan ik úren met hem rondlopen. Al zijn die momenten schaarser, want vooral de avond en begin van de nacht zijn onrustig. En dat maakt mij vaak erg wanhopig. Ik vind het zo sneu voor hem dat hij zoveel pijn heeft van de krampen, dan weer voeding wat omhoog komt. Gelukkig is Stephan er dan voor hem, want Daniël wordt niet rustig als ik zelf ook met tranen zit. Huilen? Ja absoluut, ik moet gewoon huilen. Zoals ik al zei, het is niet alleen maar fantastisch. Ik ben ontzettend dankbaar voor Daniël, maar dit vind ik het zwaarste aan het moederschap. Ik zou het liefst zijn pijn wegnemen, maar dat gaat niet.
Dus… osteopaat!
We zijn om die reden ook naar een osteopaat gegaan, een vroegere vriendin van mij die gespecialiseerd is in zwangere vrouwen en baby’s. Ik kan het in haar termen niet uitleggen, maar even globaal in mijn woorden: er zit een nekwervel vast, heiligbeen een beetje vast, veel spanning in zijn middenrif, slokdarm, ontzettend veel spanning bij zijn darmen, gewoon een hoop disbalans waardoor het allemaal niet goed kan functioneren. Arm jochie, hij heeft gewoon pijn. Daarnaast staat alles schuin: wieg, box, kinderwagen, aankleedkussen. Alles om te voorkomen dat die voeding snel omhoog komt. Verder neem ik Orthica Orthiflor start. Je kunt dit ook aan je baby geven, maar dan moet ik dat weer door de melk doen. Ik probeer het eerst zo, want alles wat ik tot mij neem, komt ook in mijn melk, dus dit ook lijkt mij. Ik kijk dat dus even aan. Ik kreeg veel tips en adviezen op Instagram. Ontzettend bedankt! Handig al die lieve ervaren mama’s. Reflux heeft hij niet, maar hij heeft er iets van weg, net als alle baby’s eigenlijk, aldus de huisarts. We gaan nu niet van alles door elkaar proberen. We gaan naar de osteopaat, ik let op mijn voeding (geen melkproducten, minderen in toegevoegde suikers en koolzuur) en neem dus die probiotica. Daarnaast krijgt hij Cinnababy van VSM, in de categorie baadt het niet, dan schaadt het niet. Hadden ook Sab Simplex, maar doordat hij zo weinig poept werkt dit niet. Echt heel veel tips zijn handig en passen we zeker ook toe, maar sommige tips voelen nog niet goed, daar is het te vroeg voor. Ik waardeer ze echter enorm, ik vind dat wij moeders elkaar moeten helpen en steunen en dat is precies wat ik nu ervaar. Duizendmaal dank! Sinds een aantal dagen gaat het heel erg goed met Daniël. Hij heeft nog wel krampjes, maar niet meer zo last dat hij krijst. Hij spuugt nog wel een beetje, maar niet meer zoveel. Daarnaast komt er nog spuug omhoog en dat vindt hij niet fijn en dat laat hij ook merken, maar het is niet meer zo erg als eerst. Blij dus! Aanstaande maandag staat het derde bezoekje aan de osteopaat gepland en dan zien we vast weer vooruitgang!
Wat zorgen
Daniël ziet nog erg geel. Nu geef ik borstvoeding en dan mag het ook langer duren dan bij kinderen met flesvoeding. Inmiddels is hij zes weken en brachten we een bezoekje aan de huisarts. Als het geel zien erger werd, moesten we daar naar toe. Dat vertelde de jeugdarts van het consultatiebureau aan ons. Het werd dus erger en dat betekende bloedprikken. Tot twee keer toe, omdat de waardes maar niet daalde. Ze zijn niet zo zorgwekkend, maar het feit dat ze niet dalen, hij al zes weken is, goed drinkt en niet suf is, maakt het een beetje vreemd dat hij nog geel is. Om die reden wil de kinderarts hem zien en daar brengen we vandaag een bezoekje aan. Spannend vind ik het toch, ook al lijkt er niets aan de hand te zijn verder. Hij groeit goed, kijkt goed de wereld in, maar ja het geel zien… Er is vast niks aan de hand zeggen we tegen elkaar, maar toch zit het niet lekker. Wel zijn we heel blij dat de kinderarts naar hem kijkt. To be continued!
Genieten
En genoeg ‘geklaagd’. Het is enorm genieten, weer zo’n prachtig minimensje in huis van Stephan en mij. Naomi is zo’n lieve zus. Wil iedere ochtend bij hem kijken, als Daniël huilt zegt ze: “Oh Daniël juilen, mama kjoelen”. Ze kan zijn naam ook heel goed uitspreken en dat is zó schattig. Ze is zorgzaam en helpt echt overal bij. Soms vindt ze het ook lastig als ik aan het voeden ben, maar dat is ook niet gek. Ze heeft twee jaar lang alle aandacht gekregen en nu moet ze dat delen. Soms levert dat dus onbegrip op van haar kant, maar ze leert er steeds beter mee omgaan. Ze slaapt goed en dát is een zegen. Twee spokende kinderen iedere nacht lijkt mij helemaal zwaar, dus we zijn dankbaar. Het is op de dagen dat ik met de twee kids samen ben, soms nog even zoeken dus. Die tijd gun ik mezelf ook. Al lijkt er wel steeds meer een ritme in te komen en dat vind ik fijn. Ik voel mij een gezegend mens met mijn prachtige gezin. Ik had nooit durven dromen dat het moederschap zo zwaar, maar bovenal zo mooi zou zijn. Kinderen maken je leven nóg mooier dan het al is. Je krijgt er absoluut veel voor terug: #wallentotopjeknieën #spuugvlekkenopjekleding #lekkendetietenenduseennatshirt, maar ook die lieve kleine armpjes om je heen. Naomi die blij is als ze je ziet in de ochtend of als we haar ophalen van het kinderdagverblijf. Hoe ze lief mama roept, hoe ze zo intens geniet van die kleine dingen. Ze laat mij anders kijken naar de wereld. Een vlieg of mier is voor ons zo normaal, maar zij bestudeert ze uitgebreid. Is verwonderd als ze een vogel ziet in de tuin, ook al is dat 20 keer op een dag. Daniël die met de week groeit en zich ontwikkelt. Van ogen die eerst scheel kijken naar ogen die je aankijken. Minilachjes en dan die kleine handjes en voetjes. Smelt. Dát maakt het moederschap zo mooi.
Wat vind jij het zwaarste en het mooiste aan het ouderschap?
Liefs Angela
1 Comment
jodi - liefthuis
6 juli 2017 at 17:34Heerlijk meis, ik kan hier alleen maar naar vooruit kijken. Ik straks met mijn twee mannen. Hopelijk kan ik ook zo genieten.
jodi – liefthuis onlangs geplaatst…Wij zijn wettig partner… Ons geregistreerde partnerschap…