Mijn zwangerschapsverlof liep anders dan verwacht

Zwangerschapsverlof. Iedereen wenst je succes met de laatste loodjes. Vertelt dat je echt nog moet genieten van de rust, want straks is dat over. En nog meer adviezen. Met een hoop cadeaus onder je arm vertrek je van je werk en dan gaat het genieten beginnen. Afspreken met vriendinnen, boeken lezen, kleertjes wassen, kamertje schoonmaken, vluchtkoffer inpakken, adressen op de geboortekaartjes schrijven en de proefkaartjes ophalen. Ik zag het allemaal voor me. Toch liep dat een beetje anders dan verwacht. We werden heen en weer geslingerd tussen blijdschap en zorgen. 

Tot 30 weken zwangerschap had ik niets te klagen. Natuurlijk had ik wel wat kwaaltjes en was ik erg misselijk geweest en moest ik overgeven, maar na 16 weken was dat voorbij. Vanaf 30 weken zwangerschap zag het er iets anders uit. G r o e i a c h t e r s t a n d. Dat was de diagnose. Het stukje van het verhaal rondom mijn zwangerschap en de groeiachterstand kun je hier lezen.

Onzekerheid
Ik heb een hoop tranen gelaten en met Stephan en onze dierbaren in een hoop onzekerheid gezeten. Fijn dat we zo goed in de gaten werden gehouden door het ziekenhuis, maar de groeiecho’s waren verre van leuk. Natuurlijk waren we blij dat we haar konden zien, maar iedere keer in spanning bij die echo en hopen dat ze goed gegroeid was eiste soms zijn tol. Stress was weer niet goed voor de groei van de baby, dus ik probeerde er zo min mogelijk aan te denken of mee bezig te zijn. Soms maakte ik me erg zorgen en er waren dagen dat ik dat helemaal niet had. Maar ik wilde goed nieuws, of was dat teveel gevraagd? Je wilt niet horen dat je kindje niet goed groeit. Ik voelde mij schuldig. Lag het aan mij? At ik niet goed? Hield ik onvoldoende rust? Nee het lag niet aan mij, maar dat laatste was wel mogelijk. Ze zagen wel vaker dat vrouwen tijdens hun verlof ineens een groeispurt hadden. Ik deed voor mijn verlof al veel rustiger aan, want het laatste dat ik wilde was opgenomen worden. Dat zouden ze echt doen als ze dat nodig vonden.

Ik wilde alleen maar nadenken of ik binnen een dutje zou doen of toch buiten in de zon.


Naast de zorg om de groei van Naomi, lag onze dame ook in een stuitligging. Dit was geen verrassing, want vanaf 20 weken zwangerschap was dat al zo. Ze wisselde wel regelmatig van hoofdligging naar stuitligging. Dat doet erg zeer zo rond de 34 weken zwangerschap kan ik je vertellen. Met 35 weken lag mevrouw nog steeds in stuit. Een draaipoging, stuitbevalling of keizersnede was de vraag. We hadden nog meer stof tot nadenken. Terwijl ik alleen maar wilde nadenken of ik binnen een dutje zou doen of toch buiten in de zon.

Geen beweging
1 mei, de start van mijn verlof. G e e n  b e w e g i n g in mijn buik. Ik deelde al eerder mijn ervaring. Er zijn meer vrouwen die dit herkennen, maar ik vond het extra eng. De verloskundige en de gynaecoloog hadden al meerdere malen er op gehamerd dat ik dan aan de bel moest trekken, omdat dat het eerste teken kan zijn dat een kindje het niet naar zijn of haar zin heeft in de buik. Het was zo ver. Ik voelde haar echt niet. P a n i e k. In eerste instantie niet. Ik hield mij groot en Stephan hoefde zelfs niet mee naar het ziekenhuis van mij. Hij heeft heel erg aangedrongen, maar ik was star. Achteraf heel stom, maar blijkbaar had ik ergens toch vertrouwen. Binnen no time lag ik aan de ctg. Het hartje klopte, had geen weeën, maar ze bewoog niet. “De baby kan nog slapen” zeiden ze. Na verschillende lighoudingen van mij, werd ze wakker. Ze trapte er op los. Ik lag er anderhalf uur, omdat ze een aaneengesloten meting moeten hebben. De gynaecoloog wilde direct na mijn ctg een afspraak met mij. Om de dag aan de ctg, zelfs in het weekend. Hij legde uit dat kindjes die aan de kleine kant zijn goed in de gaten moeten worden gehouden, omdat de situatie ineens kan veranderen. Een duidelijk verhaal, maar voorlopig zat ze dus nog goed.

Zwangerschapsfotoshoot
Mijn verlof bestond niet alleen uit ziekenhuisbezoeken natuurlijk. Met 35 weken zwangerschap hebben Stephan en ik foto’s laten maken! Ik wilde dit moment voor eeuwig vastleggen. Hieronder mijn favoriete foto van samen. Wil je meer foto’s zien? Klik dan hier. 😉
knipsel1

De 40 weken niet uitlopen
De doorbloeding van de navelstreng deed het goed, de placenta deed ook nog zijn werk en de bewegingen waren er ook nog steeds. Het hartje klopte goed en ik had nog steeds voldoende vruchtwater, alleen hadden we nog wel te kampen met een stuitligging. Op 13 mei had ik wederom een groeiecho. Naomi was bijna 250 gram gegroeid, goed nieuws! Het totale percentage van alle metingen bij elkaar kwam op P7 uit. Dit houdt simpel gezegd in dat er 93 baby’s zijn die groter zijn dan onze baby en 6 baby’s die kleiner zijn. Ten opzichte van de 20-wekenecho een zichtbare daling, toen was het nog P50, precies gemiddeld. Onder de P5 zou ik officieel overgenomen worden door het ziekenhuis en daar zaten we niet ver vandaan met P7…..

Al snel werd duidelijk dat ik de 40 weken niet zou uitlopen. Er vond een draaipoging plaats en alle geplande afspraken liep ik af. De groeiecho van 27 mei bleef staan, toen niet wetende dat die afspraak niet nodig zijn. Na een draaipoging op vrijdag en een zorgelijk hartfilmpje de maandag daar op, moest ik bijna blijven in het ziekenhuis. Dit was uiteindelijk niet nodig na een goed hartfilmpje van Naomi, maar er werd wel verteld dat ik rond 28 of 29 mei ingeleid zou worden.  Dat de inleiding de volgende dag zou plaats vinden wisten we toen nog niet. In eerste instantie was het eens chok…. Ze woog op dat moment 2256 gram en moesten ook rekening houden met een couveuse opname. Ik had nog maar 2,5 week verlof achter de rug en binnen vier dagen zouden wij ouders zijn. Toen nog niet wetende dat we een prachtig meisje in onze armen mochten sluiten……Nieuwsgierig hoe mijn bevalling is gegaan, dat kun je hier lezen.

Hoe kijk ik er nu naar?
Stiekem denk ik dat gynaecoloog op maandag 18 mei al besloten had dat ik ingeleid zou worden en daarom alvast bij mij wilde kijken en voelen w r o e t e n dus. De volgende dag nam namelijk een andere gynaecoloog het besluit, terwijl het hartfilmpje goed was. Hij had overleg gehad met haar. Op basis van het zorgelijke hartfilmpje die maandag, dat er geen groei meer te zien was en ik al zo vaak naar ziekenhuis moest komen wat ook stress veroorzaakte, was dit volgens hen de beste keuze. En dat was het ook zeker. Geen onzekerheid meer…..

Zwangerschapsverlof, het moet een tijd zijn waarin je geniet. Een tijd waarbij je je kunt voorbereiden op je bevalling. Op de daadwerkelijke komst van een kindje. Tijd om de laatste dingen te doen die je nog wil doen. Gewoon lekker niks. Begrijp mij niet verkeerd, ik heb ook echt genoten, ondanks de zorgen. En wij zijn heel dankbaar dat Naomi gezond ter wereld kwam, want er zijn genoeg andere verhalen. Ik kijk met een goed gevoel terug op mijn zwangerschap en mijn bevalling, maar wat had ik die zorgen graag helemaal niet gehad. En ik hoop dat al die zorgen ons bij een tweede zwangerschap ( als ons dat gegeven is) bespaard worden. Dit is ons bespaard gebleven. In mei 2017 ontvingen wij een prachtige tweede kindje, een zoon. 

Kon jij tijdens je zwangerschapsverlof echt genieten of waren er ook zorgen en andere zaken die dat toch een beetje in de weg stond?

Liefs Angela

You Might Also Like

10 Comments

  • Reply
    Wilmaaa
    1 mei 2016 at 04:22

    Wat een zorgen zeg, lijkt me zo spannend allemaal! Zo fijn dat je nu zo’n mooi en gezond meisje mag hebben:) ik ben zo dankbaar dat het met Yarah altijd goed ging, alleen in het begin leek het fout te gaan. Toen dachten we aan een miskraam wat gelukkig niet zo was.

    • Reply
      Angela Lodder
      1 mei 2016 at 15:36

      Dat was het ook echt. Voor jullie ook schrikken in het begin dan! Dat lijkt mij heel spannend. Gelukkig hebben we allebei een prachtige dochter.

  • Reply
    Nicole
    1 mei 2016 at 06:20

    Wat een verhaal! Ik heb niet echt verlof gehad voor ons zoontje er was. Ik had voor kerst verlof. Dus toen druk met feestdagen enzo en op 4 januari was ons zoontje er al. Daardoor wel extra tijd met hem 😉
    Nicole onlangs geplaatst…WINACTIE & Review – Win een prachtige hamamdoek van Happy TowelsMy Profile

    • Reply
      Angela Lodder
      1 mei 2016 at 15:41

      Dat moet ook een hele rare tijd zijn geweest. Stop je met werken, drukke feestdagen. Denk je dat het nog zo’n vier weken duurt voor je kindje komt en dan heb je een zoon in je armen. Mooi hoe je het keert en zegt dat je extra tijd met hem had. Dat is zeker waar! 🙂

  • Reply
    Marjon
    2 mei 2016 at 14:25

    Jeetje ingrijpend verhaal Angela. Mooi dat je het nog tot in de details kan navertellen. Gelukkig hebben jullie nu een prachtige meid! Maak je niet druk over een tweede.. dat wat bij het eerste is gebeurt hoeft niet ook bij het tweede te gebeuren! Ik blijf je blog volgen! Veel liefs, Marjon

    • Reply
      Angela Lodder
      18 mei 2016 at 22:32

      Dankjewel voor je lieve reactie Marjon! En je hebt ook gelijk, iedere zwangerschap is anders, maar ergens zit het toch in je hoofd ofzo. Liefs!

  • Reply
    Merel
    3 mei 2016 at 05:45

    Wat heftig moet t zijn geweest zeg! Knap dat jullie toch ontspanning vonden.

    Ik moest verhuizen met 36 weken bij de eerste, groot deel kwam op mijn schouders toen. Bij de tweede wel meer ontspanning, maar die kwam halverwege mn verlof met 37 weken. En bij nummer drie werkte ik als freelancer, dus echt sprake van verlof was er niet. Ik bleef af en toe opdrachten doen. Was wel eigen keus trouwens, schrijf graag dus voelde niet echt als werk
    Merel onlangs geplaatst…Spannend: logeren bij haar BFFMy Profile

    • Reply
      Angela Lodder
      18 mei 2016 at 22:31

      Dat was het zeker. Poeh verhuizen met 36 weken, respect hoor! Kwam kindje nummer twee uit zichzelf te vroeg? Schrijven is heerlijk he!

  • Reply
    Simpel, met een snufje liefde
    4 mei 2016 at 05:56

    Wat jammer van je verlof, al die onzekerheid. Dat is echt iets dat je niet wilt in die laatste weken. Mijn verlof was ook helemaal niks. Mijn tweeling werd met 32 weken geboren dus het was een hele onzekere en hectische tijd.
    Simpel, met een snufje liefde onlangs geplaatst…Moederdag cadeautjes verstoppen….het lijkt wel pasen.My Profile

    • Reply
      Angela Lodder
      18 mei 2016 at 22:30

      Wow met 32 weken! Dat kan ik mij heel goed voorstellen!

    Leave a Reply

    CommentLuv badge

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

    error: Deze content is beveiliigd