Mijn bevallingsverhaal van Daniël

Zo hier is hij dan. Mijn bevallingsverhaal van Daniël waar veel mensen toch wel benieuwd naar zijn. Ik heb dit in verschillende keren geschreven. Ik had er ook simpelweg geen tijd voor, iets met een baby en peuter die veel tijd vragen. Maar dat niet alleen, ik moest mijn bevalling ook zelf verwerken. Bepalen wat ik wel en niet wilde delen en vooral hóe vertel ik het. Het is zeer persoonlijk, maar jullie weten dat schrijven voor mij ook een stuk verwerking is, dus het is een logisch gevolg dat ook deze bevalling op papier staat. Net als de bevalling van Naomi. Al moest ik die bevalling helemaal niet verwerken en dat maakte deze bevalling al zo anders. Oké genoeg geneuzel, ik neem jullie mee in mijn bevalling die ik erg pittig vond.
Het is maandagochtend 22 mei. Stephan brengt Naomi op het kinderdagverblijf waar ze gaat trakteren voor haar tweede verjaardag. Het is een prachtige, warme dag. Mijn oma is jarig en daar ben ik, terwijl ik op de wc wat bloedverlies ontdek. Ik vertel het mijn moeder, oma, opa en een tante die er is. Mijn tante zegt meteen: eerst maar wat eten, dan heb je dat in ieder geval binnen mocht het gaan beginnen. Gelijk heeft ze, dus dat doe ik. Mijn moeder zegt dat ik dat wel even moet melden bij de verloskundige (goed dat ze het zegt, want echt ik ben soms gewoon een vergiet hoor), ik heb daar immers over 1,5 uur een afspraak. Stiekem hoop ik zo dat dit het begin is. Ik ben 38+4 weken zwanger en het goed zat. Na weken van voorweeën, harde buiken, krampen et cetera, heb ik het wel gehad. Immers wilde ik dolgraag Naomi’s verjaardag nog vieren de 20e. Dat is gelukt, dus nu mocht onze kleine man komen. Maar ja ik heb het niet voor het zeggen helaas. Ik vertel verloskundige Sanne dat ik het goed zat ben. Dat ik moe ben en die krampen maar niet doorzetten richting weeën. Daarnaast meld ik ook dat ik wat bloedverlies had, zo maar heel lichtjes en meer roze dan rood. We doen even het testje of het geen vruchtwater is, maar dat is het niet (jammer!). Ik vraag meteen of ze wil kijken hoeveel ontsluiting ik op dat moment heb. Al die voorweeën, krampen et cetera zijn toch niet voor niks geweest mag ik hopen. Ze checkt het, omdat ik dat zo graag wil, en constateert 3 cm ontsluiting en voor tweederde een verweekte baarmoedermond. Dat klinkt mij goed in de oren! Ik bel Stephan, mijn mams en licht wat andere (zwangere) vriendinnen in per whatsapp.

Het is dinsdagochtend 23 mei. Ik word na een goede nacht om 4:47 wakker. Ik ben er maar (ja inderdaad maar!) drie keer uit geweest om te plassen, ik sliep daarna ook meteen weer in en alle uren die ik heb geslapen, sliep ik ook echt diep. Meteen denk ik: stilte voor de storm? Ik ga plassen, post een berichtje op instagram en probeer weer verder te slapen. Om 5:00 uur krijg ik krampen. Krampen die anders zijn dan anders. Mijn gevoel zegt ergens dat het begonnen is, maar ik val weer in slaap. Om 7:00 uur wordt Naomi wakker, ik vertel Stephan dat ik denk dat het is begonnen (je had zijn gezicht moeten zien!). Hij vraagt of hij thuis moet blijven van zijn werk, maar ik bedenk mij dat het nog wel even kan duren. Ik help nog even met het klaarmaken van Naomi, die naar mijn moeder gaat. Ik pak haar nijntje koffer in die al klaar stond, stop er snel haar tandpasta, tandenborstel, haarborstel en de vitamine D pilletjes in. Stephan en Naomi zijn mij op dat moment eigenlijk al teveel, dus ik ben blij als ze weg zijn. De krampen worden vervelend, maar zijn niet pijnlijk.

Ik bel mijn moeder dat Naomi onderweg is met haar koffertje, omdat ik denk dat het is begonnen. Mijn moeder hoopt dat het doorzet, want die weet ook hoe zat ik het ben. Of het wel of niet doorzet vandaag, Naomi slaapt sowieso bij mijn ouders, dat is bij deze afgesproken. Haar advies: blijven lopen he Angela als je weeën doorzetten. Niet vergeten! Ze heeft gelijk, want de yogalerares vertelde dat ook. In beweging blijven, je kind zoveel mogelijk ruimte geven bij je bekken. Met dat in gedachten, haal ik alvast mijn vluchttas naar beneden. Ik app een paar (zwangere) vriendinnen dat ik denk dat het is begonnen en dat ik er zin in heb. Een vriendin tipt me dat ik nog even een buikfoto moet maken. Dat doe ik tussen de weeën door en ik plaats hem nog even op instagram.

Even een happy selfie in mijn instafeed met buik!! 38+5 vandaag!🙌 Ooooh babyboy ik ben zoooo nieuwsgierig naar jou😍 . . . #38weken #bijna39 #babyboy

Een bericht gedeeld door Angela www.mamametpassie.nl (@mamametpassie_nl) op

Ik twijfel een beetje of het nou wel of niet is begonnen, dus bel ik de verloskundige. Nanda komt langs rond 9:00 uur en daar is een Duitse verloskundige bij (zij is voor een week in Nederland, iets met een uitwisselingstraject). Ik vind het allemaal prima. Ze checkt inwendig hoe het er voor staat. Mijn baarmoedermond is zo goed als volledig verstreken, maar nog steeds die 3 cm. Het hoofdje zit heel erg diep, ze moet er omheen met haar vingers om mijn ontsluiting te voelen. Ik moet er rekening mee houden dat als er een paar goede weeën komen, de ontsluiting snel kan vorderen. Een ziekenhuisbevalling zit er dan misschien niet in. Oké, dat is even schakelen, want ik wil het liefst niet thuis, maar goed. Ze verwacht dat het wel doorzet vandaag en anders morgen. Ik moet verder gewoon mijn ding doen, dus ik besluit naar de bakker te gaan. Op het moment dat ik mijn schoenen aantrek voel ik mij niet helemaal lekker, dus ik besluit even naar bed te gaan en niet naar de bakker.

Om 10:15 uur word ik wakker van beginnende weeën, ik moet ze namelijk toch echt wel wegpuffen. Ik besluit om 10:30 uur te timen. De printscreens stuur ik door naar een vriendin met de mededeling dat ik twijfel. Ze belt me en ik vertel dat het best goed te doen is. Dan krijg ik een wee en ze wacht geduldig aan de telefoon. Ze houden dus ongeveer een minuut aan, er zit dan 3,4 of 5 minuten tussen. Na nog peilen bij andere vriendinnen, besluit ik op hun advies te douchen en te bellen. Nanda en de Duitse verloskundige komen er aan. Ik moet Stephan bellen dat hij ook alvast naar huis komt. Om 11:15 uur arriveren ze en ze zien dat ik het toch wel wat zwaarder heb. De weeën komen om de 3-5 minuten. Ik moet beslissen of ik naar het ziekenhuis wil of toch thuis wil bevallen. Ik kan niet volledig ontspannen, dus ik wil naar het ziekenhuis, zoals ik bedacht had. Ik bel Stephan dat hij naar het ziekenhuis moet komen. Ik stap bij de verloskundigen in met al mijn spullen en de maxi cosi (ik zou hem bijna vergeten hebben, het is dat Stephan het zei aan de telefoon!).

Weeën opvangen in de auto is niet tof, maar het gaat redelijk goed. Tussendoor kletsen we wat en ondertussen wordt de kraamverzorgster gebeld. In het ziekenhuis hebben de kraamzorginstanties om beurten dienst in het ziekenhuis. De kraamverzorgster blijft de gehele bevalling. We komen ongeveer tegelijk aan met Stephan, maar ik word bij de voordeur eruit gezet. Ik loop met de Duitse verloskundige naar de afdeling gynaecologie en vang tussendoor weeën op. We moeten even wachten om te kijken of de kraamsuite klaar is. Het is druk namelijk! Er moest een vrouw, die al bevallen was, verhuizen voor mij.

Om 12:10 uur ga ik in bad. Dat voelt fijn, maar ik voel steeds meer druk tijdens een wee. Ik ben nieuwsgierig hoe het er voor staat en het is om 12:40 uur inmiddels 4 cm en volledig verstreken. Er zit wat vordering in en dat voelt fijn. Ik wil dat ze mijn vliezen breken, dus dat doet ze maar ze knappen niet volledig. Er zit wel een gaatje in, want er komt wat vruchtwater. Ik vang de weeën staand op hangend over het bed, net als bij Naomi, ik krijg even een déjà vu naar twee jaar geleden. Ik vind het pittig, maar met hulp van Stephan en Nanda, afgewisseld met Manon (de kraamverzorgster), kan ik het aan. De lieve woorden van Stephan doen mij goed. Om 13:05 uur ga ik douchen, maar dat is in mijn eentje niet fijn. Stephan is op dat moment even naar de wc, dus Nanda komt. Terwijl ik sta, houdt zij de straal van de douche op mijn buik gericht, dat is fijn. Na een minuut of 20 ben ik het zat onder de douche en ga ik naar bed om daar weer te staan. Ik let goed op mijn ademhaling, zorg dat mijn schouders laag zijn en denk aan onze zoon. Ik ben overigens blij dat ik de hand van Stephan en de kraamverzorgster fijn kan knijpen, terwijl ik over het bed hang. Stephan aait over mijn rug en dat is megafijn!

Ik ben opnieuw nieuwsgierig hoe het er voor staat en de verloskundige ook, dus we checken op de baarkruk hoe het staat met de ontsluiting. Om 13:30 uur is dat 6/7 cm. Het gaat lekker, denk ik dan! Rond een uur of twee ben ik zo misselijk. Ik ben bang voor wederom overgeven, net als bij Naomi. Dat gebeurt en net als toen was dat ook met 6/7 cm. Vanaf dat moment vorderde die bevalling snel. En eigenlijk ga ik er op dat moment vanuit dat het nu ook weer zo snel gaat. Boy I was wrong…

Noot vooraf, zodat je het volgende stuk wat beter snapt: In het bevalverslag van de verloskundige staat dat bij de volgende inwendige controle het nog steeds 6/7 centimeter is. Dat het na die 1,5 uur ook minder gunstig aanvoelde. Caput hoger staat er, dat betekent dat het hoofdje verder weg zit. Daarnaast is er toch weer een opstaande rand te voelen. Dit hoorde ik niet tijdens mijn bevalling en dat is maar goed ook…

Om 14:15 uur ga ik toch maar weer onder de douche en al snel op advies van de verloskundige in bad. Stephan houdt de straal op mijn onderbuik gericht en dat is fijn. Ik knijp zijn hand fijn als er een wee komt. Ik merk dat ik een beetje van de wereld ben. Stephan roept meerdere malen: Angela, gaat het!? Ik antwoord een beetje afwezig dat het gaat. Mijn weeën zwakken af, dus Nanda zegt dat het tijd is om uit bad te komen. Stephan en Nanda drogen mij samen af en ik loop als een zombie naar het bed. Ik hang over het bed en maak ronddraaiende bewegingen met mijn heupen. Mijn weeën nemen weer  toe, maar mijn benen zijn zo zwaar. Ik ben misselijk en zo ontzettend moe. Dat zeg ik ook. Ik geef weer over…. Om 15:00 controleert ze mijn ontsluiting en het is nog steeds 6/7 cm. Dan zakt de moed mij in de schoenen, ik ben teleurgesteld. IK KAN NIET MEER, dat spookt constant door mijn hoofd. IK WIL NIET MEER en dat zeg ik ook. Mentaal heb ik het zwaar. Nanda vertelt me dat ik geen keuze heb, dat ik het fantastisch doe en dat ik dit gewoon kan. Dankjewel Nanda, dat had ik ook echt nodig op dat moment. Ik ga even op bed liggen en val af en toe in slaap. Mijn weeën nemen af en ik merk aan mezelf dat ik een knop om moet zetten. Vaag hoor ik dat er iets moet gebeuren, omdat er anders maatregelen genomen moeten worden, zoals weeënopwekkers of misschien wel pijnstilling. Nanda vraagt wat ik wil en ik zeg dat ik nog even wil afwachten wat er gebeurd. Ik spreek mezelf streng toe en zeg: “Kom op Angela, knop om. Dit is een andere bevalling dan Naomi. Je hebt geen keuze, je moet door. Nog even en je zoon is er.” Dan bid ik tot God of hij me alsjeblieft wil bijstaan, of hij me helpt die knop om te zetten, want ik kan niet meer. Ik denk terug aan wat mijn moeder zei en de yogalerares. Als je weeën afnemen, ga bewegen, lopen, staan, maar vooral niet liggen. Je kind ruimte geven, dat moet je doen. Nanda geeft mij als tip om haar vast te pakken en aan haar te hangen tijdens de weeën (Stephan is op dat moment naar de wc). Het werkt, mijn weeën nemen weer toe! Als Stephan terugkomt, neemt hij het over. Mijn vertrouwen komt langzaam aan terug: IK KAN DIT!

Rond 16:37 uur zit ik op de baarkruk, heb 9 cm ontsluiting en beginnende persdrang. Ik vind het zwaar en 10 minuten later mag ik actief persen op de baarkruk. Dat wilde ik zo graag, omdat die houding het meest natuurlijk voelt, de zwaartekracht werkt dan ook mee. Stephan zit achter mij en wrijft over mijn heupen. Ik kan het alleen niet, mijn benen zijn zwaar. Nanda vertelt dat ik ook staand mag bevallen als ik dat wil, maar dat zie ik niet zitten. Ik ga liggen op bed. Het persen gaat goed, maar man wat doet het zeer als het hoofdje weer staat. Alsof je in brand staat en ik schreeuw om een koud washandje! Hij heeft zijn handje opgeslagen naast zijn gezicht, dus Nanda helpt even om het handje terug te duwen. Dan zegt ze dat ik hem mag pakken en ik leg hem meteen op mijn borst. Daniël is na 12 minuten persen geboren. Wauw wauw wauw. Wat een magisch gevoel weer. IK HEB HET GEWOON WEER GEDAAN! Ik ben zo trots op mezelf, dat ik het ook weer zonder pijnbestrijding heb gedaan! Maar man man man, wat was het pittig. De ontlading bij mij is groot. De tranen rollen over mijn wangen. Wat een mooi mannetje. Het is niet te beschrijven hoe dit voelt, het is magisch. Ik dank God dat hij bij mij was en dat we een gezonde zoon in onze armen hebben. Ik ben Stephan ontzettend dankbaar voor de rol die hij speelde. Hij was er voor mij, deed precies de juiste dingen en zei de juiste dingen. Ik vind bovenstaande foto mega waardevol.

Daniël ligt een uur lang op mijn borst en heeft meteen ook gedronken. Wat een bikkel! Hij is wel een beetje misselijk, maar hij doet het goed. We voelen de navelstreng kloppen, zo bijzonder om dat te voelen. Nadat hij niet meer klopt, is het tijd voor de placenta. Hij komt er in zijn geheel uit, wat ik heel fijn vind, dat was bij Naomi namelijk anders. Ik krijg mijn anit-D spuit en wordt gehecht. Ik krijg er een paar zodat het er allemaal net wat mooier uit ziet, maar echt nodig zijn ze dus niet. Wederom geen scheur of knip en daar ben ik dankbaar voor. Stephan belt ondertussen onze dierbaren om het heuglijke nieuws te vertellen. Na een uur wordt Daniël volledig gecontroleerd en hij doet het top. Ik ga lekker douchen, terwijl Stephan zijn zoon vasthoudt. Binnen twee uur na mijn bevalling zijn we thuis. Vanuit de auto bel ik mijn vriendinnen, zo heerlijk om hun blijdschap ook te horen. Thuis bel ik mijn moeder als we gesetteld zijn en zij komen langs, terwijl mijn broertje op Naomi past. Ook mijn schoonouders en een zwager en schoonzus komen langs. Iedereen bewondert onze mooie Daniël. Ons prachtige mannetje, hij is er gewoon!


Dat was hem. Mijn bevalling. Inmiddels zijn we ruim 2500 woorden verder en heb je mijn zeer persoonlijke verhaal gelezen. Het is niet niks om dit te delen, maar het voelt voor mij ook echt als een afsluiting. Een afsluiting van een periode. Dat het lichamelijk pijn doet, dat wist ik. Als je dit leest, dan denk je misschien waarom vond je het pittig? Geen pijnstilling, geen knip, geen vacuümpomp of spoedkeizersnede. Geen horrorbevalling. Klopt, gelukkig niet, maar ik vond deze bevalling mentaal heel erg zwaar, dat maakte hem heel pittig. Het zat op een gegeven moment tussen mijn oren… Ik kijk er overigens goed op terug. Ik ben dankbaar dat de Duitse verloskundige foto’s heeft gemaakt, dat had ik nodig voor de verwerking. Ik ben blij met het verslag van mijn verloskundige Nanda, want ook dat had ik nodig. Ik miste gewoon stukken tijdens mijn bevalling en met de foto’s, het bevalverslag en de gesprekken met Stephan maakte dat het terug kwam en ik er goed op terug kan kijken.

Dankjewel Verloskundigenpraktijk Een Nieuw Begin. Dankjewel lieve Sanne, Liselotte en Nanda voor alle goede zorgen tijdens mijn zwangerschap! Lieve Nanda, dankjewel voor je steun tijdens mijn bevalling. Voor de tips die je gaf, de woorden die je zei. Mede dankzij jou is mijn bevalling een goede ervaring, ook al was het pittig! Kraamverzorgster Manon, ook jij dankjewel voor je goede zorgen en dat ik je hand fijn mocht knijpen. Dankjewel lieve yogalerares, ik heb mega veel aan de lessen gehad. Lieve meiden, 1000 maal dank!

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Liefs Angela

You Might Also Like

7 Comments

  • Reply
    Simone
    13 juni 2017 at 08:09

    Zo zie je maar weer… iedere bevalling is anders. Ik kan me voorstellen dat de moed je even in de schoenen zakt als de weeen verdwijnen. Wat fijn dat je foto’s hebt en een bevalverslag voor de verwerking. Ik kan me niet herinneren dat ik dat destijds zelf ingezien heb, jammer wel.
    Simone onlangs geplaatst…6 x hoe een dreumes in een peuter verandertMy Profile

  • Reply
    Mathiske -gelukineenrompertje-
    13 juni 2017 at 09:07

    Wauw, wat een mooi verhaal. In een adem gelezen. Bizar dat we dit als vrouw gewoon kunnen toch? Je bent een topper en je hebt het kei goed gedaan.
    Mathiske -gelukineenrompertje- onlangs geplaatst…Opvoeden het eerste jaar vs het tweede jaarMy Profile

  • Reply
    Marieke
    13 juni 2017 at 11:12

    Wauw! Wat ben je een topper! X
    Marieke onlangs geplaatst…Weekendoverzicht #24 – Tweestrijd en het grote meidenbedMy Profile

  • Reply
    Anja
    13 juni 2017 at 11:13

    Wow… wat een bevalling. FIjn dat je zoveel mensen om je heen hebt die je gesteund hebben in alles.
    Anja onlangs geplaatst…schooluniformen wel of niet doen: de voor- en nadelenMy Profile

  • Reply
    Ilse
    13 juni 2017 at 18:23

    Heel mooi geschreven kreeg kippenvel! Knap dat hoe je heb volgehouden !!!! Gr Ilse

  • Reply
    Jodi - liefthuis
    13 juni 2017 at 18:42

    Moooi Meis
    Jodi – liefthuis onlangs geplaatst…Eerste indruk van ons nieuwe Babynestje….+ waarom een babynestje…My Profile

  • Reply
    Bregje
    16 juni 2017 at 08:30

    Wow, pittige bevalling! Je mag zeker trots zijn op jezelf! ❤
    Bregje onlangs geplaatst…Ik liet mijn vent in de steek op datenight…My Profile

  • Leave a Reply

    CommentLuv badge

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

    error: Deze content is beveiliigd