Ik kom er eerlijk voor uit, ik voel mij afgewezen

Iedereen is weleens afgewezen. De zoveelste sollicitatiebrief de deur uit en een onpersoonlijke reactie terug dat je niet bent uitgenodigd. Als je al een reactie krijgt. Je hebt een date, maar van zijn kant klikt het niet. En zo zijn er nog veel voorbeelden. Ik voel me echter afgewezen op een gebied waarvan ik niet wist dat je je ook afgewezen kunt voelen.

Op het werk vroeg iemand aan mij hoe het met mijn dochter ging en met mij. Een kort gesprekje volgde over dat er na 14 maanden een einde kwam aan ons waanzinnig mooie borstvoedingsavontuur. Zij, ook moeder van een zoon, was onder de indruk dat ik zolang heb gevoed. Ze was heel positief en vertelde dat ik trots mocht zijn en dat het goed is dat Naomi zelf niet meer wilde. Ze legde precies haar duim op mijn zere plek: Naomi wilde niet meer. Diep van binnen voelde ik mij afgewezen, maar dit zei ik niet.

Ik heb het heel stoer gezegd hè: het is goed zo. En natuurlijk is dat ook zo, maar…. Ik voel mij dus een klein beetje afgewezen. Noem mij sentimenteel, een muts of een moeder die haar kind niet kan loslaten. Het is een persoonlijk gevoel dat ik heb en met jullie wil delen.

Eerlijk gezegd vind ik dat best eng om te delen. Waarom? Omdat het van de zotte is dat ik mij afgewezen voel door een dreumes van 14 maanden. Omdat ik mij niet afgewezen mag voelen ofzo. Ik deel het omdat er misschien moeders zijn die het herkennen en met zo’n zelfde gevoel rondlopen. Het is zo persoonlijk en iedereen heeft er wel een mening over. Ja, ik ben trots op mezelf dat ik zolang gevoed heb en door wat tegenstand ook doorgezet heb. Ik ben ook dankbaar voor het feit dat Naomi zelf is gestopt, want anders had ik de keuze moeten maken zodra ze twee werd en dan zou mijn moederhart vast ook zijn gebroken. Al jullie berichtjes waren echt heel lief, maar dat neemt mijn gevoel helaas niet volledig weg. Waarom voelt het dan diep in mijn hart wel zo?

Mijn borsten waren handig in zoveel situaties. Ik zou oprecht niet weten hoe ik dat anders had moeten doen:

  • Honger? Vanzelfsprekend voeden.
  • Sprongetje, waardoor heel de wereld anders is voor Naomi en ze van slag is? Ook aan de borst.
  • ’s Nachts wakker om wat voor reden dan ook? Jep daar is die borst weer.
  • Gevallen en hard huilen? En hier ook.
  • Ontroostbaar? Weer aan de borst.
  • Geen idee wat er is? Lang leve de borst!
  • Huilen na een inenting? Juist de borst.
  • En zo kan ik nog wel even doorgaan…..

Als ze nu moet huilen, ontroostbaar is, gevallen is, een sprongetje heeft of wat dan ook. Dan heeft ze mij eigenlijk niet per se nodig. En dat is hetgeen wat misschien wel een beetje steekt. Het was zo mooi dat de borst haar gaf wat ze nodig had. Voeding, troost of gewoon even een gezellig momentje. Borstvoeding is namelijk zoveel meer dan alleen voeding. Nu is papa in alle gevallen volledig in beeld, soms is papa alleen genoeg. Dat was hij uiteraard al en soms hielp de borst ook niet en was papa de held, maar in 90% van de gevallen waren dat toch echt mijn borsten. Dus ja, ik voel mij stiekem afgewezen. Ze wil wel bij mij zijn en ik geniet intens van die momentjes, maar ik mis het moment van rust. Dat ze echt lekker tegen mij aan ligt. Met haar grote blauwe ogen mij aankijkt en naar mij lacht. Ons momentje. Gelukkig hebben we meer dan genoeg foto’s waarbij ze bij mij drinkt, ik koester deze momenten voor altijd. En ik sluit positief af, dat gevoel wordt met de dag minder 🙂

Voor iemand herkenbaar?

Liefs Angela

Liefs Angela

You Might Also Like

5 Comments

  • Reply
    Simone
    6 augustus 2016 at 07:53

    Ik herken zeker je gevoel! Ik had dat ook wel een beetje. Vooral de angst dat ik geen andere manieren had om troost te bieden. Maar op een gegeven moment leer je dat ook een knuffel van mama heel veel troost brengt. En op een gegeven moment ben je ook heel blij dat niet alleen jij je bed uit hoeft, maar je kindje het ook prima vindt om van papa een knuffel te krijgen. Dat is ook iets moois.
    Maar dat je er best even emotioneel over mag zijn, ben ik helemaal met je eens.
    Simone onlangs geplaatst…It’s the end of an era: De box is wegMy Profile

  • Reply
    Charlotte
    6 augustus 2016 at 08:30

    Ah dikke knuffel lieverd! Er komen dadelijk weer heel veel andere fijne momentjes samen voor terug!
    Charlotte onlangs geplaatst…Hoe mijn teek geen teek bleek te zijnMy Profile

  • Reply
    mathiske's mama blog
    6 augustus 2016 at 08:56

    Ik herken het heel erg. Toen Emily op die ochtend ineens niet wilde drinken heb ik alle in mijn hoofd gehad om het op gang te houden voor als ze misschien nog wilde. Ik had mij kolf net verkocht, ging ik een nieuwe kopen of niet? Uit eindelijk een handvol gekocht, maar het mocht helaas niet baten. Ik kon ze niet dwingen om te drinken bij mij.
    Ik wilde er niet om vechten en mee worstelen. Ik ben er ook toen ook echt wel verdrietig om geweest.

    Nu kan ik met trots terug kijken, maar het voelt wel als een afwijzing. En dat doet zeker even zeer.
    Sterkte en succes dikke knuffel! je bent echt een topper
    mathiske’s mama blog onlangs geplaatst…keek op de week. W E E K 31My Profile

  • Reply
    Nicole
    6 augustus 2016 at 09:00

    Ik denk dat het juist goed is en gewoon de natuur is. En maak je geen zorgen, al die dingen die je opnoemt, dan kun je er nog gewoon zijn voor haar hoor. Maar gewoon als mama, daar heb je echt geen borstvoeding voor nodig. Ik ben zelf met 3 maanden gestopt en anders had ik er op al die momenten nooit voor mijn zoontje kunnen zijn en dat is onzin natuurlijk. Het is gewoon op een andere manier.
    Nicole onlangs geplaatst…Oh jee…. we zijn niet creatief #zwangerschapsaankondigingMy Profile

  • Reply
    Cindy - levenalsmama.nl
    7 augustus 2016 at 21:14

    Ik heb geen borstvoeding kunnen geven, dus ik kan wat dat betreft niet zeggen dat het voor mij herkenbaar is. Maar ik kan wel zeggen, dat jullie vast heel veel andere mooie en ook pure manieren gaan vinden waarin jullie ook een intieme band kunnen delen en waarin je ook veel troost en liefde kunt bieden. Hoe dan ook, ik kan me wel voorstellen dat het nu eventjes zo voelt. Fijn dat je in ieder geval al merkt dat het met de dag minder wordt.
    Cindy – levenalsmama.nl onlangs geplaatst…Fotodagboek: Week 31My Profile

  • Leave a Reply

    CommentLuv badge

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

    error: Deze content is beveiliigd