“Het is best zwaar hoor grote zus zijn”

Hi allemaal. Naomi hier. Ik ben even achter de laptop van mijn moeder gekropen toen ze het niet zag. Ik moet namelijk toch even wat kwijt. Hoe ze het niet door kon hebben dat ik aan het bloggen was? Heel simpel, ze was weer eens bezig met Daniël.

Sinds hij er is, heb ik niet meer de onverdeelde aandacht van papa en mama. Ik snap het ergens wel hoor, maar ik vind het gewoon soms lastig en niet leuk als mama met mij aan het spelen is, dat dan Daniël ineens weer moet eten. Ik zeg dan wel dat Daniël moet huilen en dat hij moet drinken. Dat moet hij dan natuurlijk ook, maar het lijkt wel alsof hij de hele dag aan die borst moet. Ik ben echt de behulpzame zus he, begrijp me niet verkeerd. Ik pak een spuugdoekje, een schone luier en doekjes. En ik geef mama haar fles drinken, want tijdens borstvoeding geven drinkt ze altijd water. Ik geef hem kusjes, hou hem graag vast enzo, maar het is niet altijd leuk. En dat mag ik best zeggen toch?

Ik wil heel graag met hem spelen bijvoorbeeld. Dan geef ik een puzzelstuk, een potlood of een stuk groente vanuit mijn keukentje. Hij pakt het gewoon niet aan. Ik hou het voor zijn neus en hij doet net alsof hij het niet ziet. Zó niet leuk is dat. Mama en papa vertellen wel dat hij dat niet kan, maar hoezo niet kunnen? Hij heeft toch handjes, ik begrijp dat gewoon niet. Kunnen jullie dat uitleggen?

En dan nog zoiets he. Mama praat tegen mij gewoon normaal, maar zodra ze met Daniël aan het kletsen is dan krijgt ze zo’n rare stem. Papa ook een beetje, maar niet zo erg als mama. Andere mensen trouwens ook, waarom doen ze dat?

Het is soms ook wel heel leuk hoor. Als Daniël naar mij lacht of tegen mij kletst. En als ik hem dan vast mag houden vind ik het ook heel leuk. En als hij slaapt, dan is het nóg leuker, want dan hebben papa en mama echt aandacht voor mij. Kunnen we verstoppertje spelen, tikkertje doen of gewoon rennen door het huis zonder reden. Dat doen we ook wel als Daniël in de box ligt of in zijn wipper hoor, maar het is toch anders. En in het weekend papa helpen in de tuin of met zijn allen weg zijn top.

De dagen dat ik samen met mama en Daniël ben die zijn ook er leuk. Dan gaan we weleens spelen met mijn vriendinnetje Lieke en haar mama. Dat is echt zó leuk. Of we gaan even naar het dorp, naar de mekkerstee, naar oma of naar een hele grote speeltuin. En dan slaapt Daniël heel vaak gewoon, dat is fijn voor mij, maar ook voor mama. Dan kan ze mij de aandacht geven die ze wil.

Ze zei laatst dat ze het soms ook lastig vindt om aandacht te verdelen. Ik ben nog niet zo zelfstandig zegt ze dan: uhuh. Ik kan heel veel al zelf hoor, echt. Zeker als we allebei huilen, dan weet ze niet zo goed hoe ze dat moet doen. Daniël wil ze niet laten huilen omdat dat nog een baby is, mij daarentegen laat ze dan toch wat sneller huilen. De lastige keuzes in het ouderschap, aldus mama.

Wat ik wel heel leuk vind, is dat papa en mama echt trots op mij zijn. Dat ik zo lief en behulpzaam ben, ook met in bad doen. En als hij huilt dan ben ik er ook voor hem en vind ik dat zielig. Het is nogal wisselend he, zoals je leest. Ik vind het ook niet altijd makkelijk, omdat ik ook nog veel moet leren. En dan heb ik weleens van die peuterbuien die ik lastig vind, maar mama en papa zeker ook. Ik leer mijn ‘eigen ik’ ontdekken en ben ineens grote zus. Dat is gewoon niet niks hoor.

Maar alles komt goed, dit is gewoon weer een fase met leuke en lastige momenten.

Ik ga weer stoppen nu, want mama komt eraan! Wellicht tot de volgende keer.

Liefs Naomi

Bewaren

Bewaren

Liefs Angela