Je leest het goed. Ik was een weekje alleen met de kids. Om precies te zijn 5 hele nachten! Ik zal je eerlijk zeggen dat ik er ontzettend tegenop zag. Toen hij wegging, voelde het alsof hij voor maanden vertrok en rolden de tranen rijkelijk over mijn wangen. Belachelijk natuurlijk, maar zo voelde dat echt. Ik vond het enorm spannend.
Het was ook nog eens mijn tweede werkweek na 5 maanden verlof. Dus alles bij elkaar vond ik het gewoon een dingetje, of eigenlijk gewoon een heel ding. Stephan en ik zijn echt een team. We doen alles samen als het om de kids gaat. Dat had ik eerst niet eens zo heel erg door, maar na deze week uiteraard wel. Wat heb ik hem gemist!
Lieve mensen
We hadden enorm veel lieve mensen om ons heen. Op maandag kon ik bij een vriendin van bijbelstudie een warme ovenschotel ophalen. Op dinsdag verzorgden mijn ouders het eten. Woensdag hielp mijn moeder mij met schoonmaken en aten we met zijn allen een patatje. Op donderdag gingen we op visite bij een zwangere vriendin en haar zoontje. Vervolgens naar een andere zwangere vriendin en haar dochter om een hapje te blijven eten. Vrijdag at ik bij mijn schoonouders en daar ging Naomi ook nog eens in bad. Daarnaast kreeg ik heel veel lieve berichtjes via whatsapp van dierbaren om te vragen hoe het ging en of ze me nog ergens bij konden helpen. Enorm dankbaar voor zoveel lieve mensen om mij heen!
Pittig
Het is pittig zo in je eentje, althans dat vind ik. Mega veel respect voor de alleenstaande moeders (of vaders natuurlijk!) en ook allerlei andere vrouwen die hun partner doordeweeks of zelfs voor een aantal weken moeten missen. Het is me gelukt, maar juist ook door al die lieve mensen om mij heen. Wat ik vooral pittig vond waren de avonden. Het op bed leggen en alles klaar leggen voor de volgende werkdag. Daniël was standaard onrustig als Naomi naar bed moest. Ik koos er dan altijd voor om Naomi op bed te leggen en dan lag Daniël hooguit 10 minuten te huilen. Het was niet anders, ik wist gewoon dat ik met Daniël langer bezig zou zijn en Naomi moet gewoon op tijd naar bed. Eén avond zat ik er helemaal doorheen. Daniël werd niet rustig, omdat ik onrustig was. Ik belde Stephan, zette de telefoon op luidspreker en op het moment dat hij ging praten werd Daniël rustig. Hij ging zelfs om zich heen kijken of hij papa zag. Heel bijzonder om te zien en ik was zo blij dat hij rustig was. Daarna is hij ook direct gaan slapen. De nachten waren ook onrustiger dan normaal, moest er veel uit voor Daniël. De kinderen merkten denk ik toch aan mij dat ik het ook best spannend vond.
Weer normaal
Sinds Stephan weer thuis is, zijn de avonden rustig. De nachten weer normaal en slapen de kinderen ook weer een stuk langer. Kortom iedereen is heel blij dat papa weer thuis is. We hebben enorm genoten van het weekend met zijn viertjes. Het was immers lekker weer! En ik besefte maar weer eens al te meer hoe zielsveel ik van Stephan hou en dat ik ook gewoon echt niet zonder hem kan.
Hoe vind jij het als je partner langer van huis is?
Liefs Angela
5 Comments
Marije
25 september 2017 at 07:42Leuk om te lezen hoe anderen de afwezigheid van hun partner ervaren. Mijn man is voor de tweede keer dit jaar 4 maanden weg. Herkenbaar dat je hem zo mist in de verzorging van de kids en bij de maaltijden. Naarmate de kids wat ouder worden gaat het wel makkelijker in de verzorging want met een baby is het echt best pittig. Wij hebben onze missie thuis zeg ik altijd 😉 Gelukkig kan ik zelf goed een knop omzetten en alleen zijn. Het fijnste moment en al het wachten en missen waard: die armen weer om je heen! Na een week of een half jaar.. dan kun je weer de hele wereld aan (en een keertje uitslapen haha)
Lyset
25 september 2017 at 08:11Als chauffeursvrouw is het voor mij een eitje om alleen te zijn met de kinderen . Maar ik snap dat het voor jou ineens heel lastig is!
Christine
25 september 2017 at 19:10Wat fijn dat er geen al te gekke dingen zijn gebeurd en je zoveel steun uit je omgeving kreeg!
Wat zal jij genoten hebben afgelopen weekend 😉
Hier was ik diegene die regelmatig een week van huis was, maar daar ben ik in de zwangerschap mee gestopt. Het is toch iets anders als je niet meer met z’n tweeën bent maar kinderen hebt en de verzorging compleet aan de ander moet over laten! Nou vooruit, één week heb ik mijn man wel alleen gelaten met onze dochter, dat was niet voor werk maar voor een zomerkamp waarbij ik meeging als leiding.. en ik mistte ze allebei, niet normaal!!
Simone
26 september 2017 at 22:39Oh ik zou dat ook echt helemaal niet fijn vinden. En ik kan me heel goed voorstellen dat de kinderen er ook onrustiger van worden. Ze merken toch dat het anders is als papa er niet is en inderdaad je bent zelf niet helemaal in je beste doen dan en dat voelen zij ook weer. Fijn dat hij weer terug is en alles weer is zoals het hoort 😉 Dat heb je maar mooi achter de rug nu!
Marian Zw
31 mei 2018 at 20:27Mijn man is ook vaak weg, op dit moment in shanghai. Gelukkig zijn mijn kids niet meer zo klein, inmiddels 6 en 8 jaar. Vooral de avonden vind ik inderdaad zwaar. Voordat ze op bed liggen. Pfftt..Gelukkig heb ik nog een volwassen dochter die studeert. Dan is het fijn als ze ook een avondje thuis komt. Ook om iemand te hebben om tegen te praten s avonds