Op 30 april had ik mijn laatste werkdag. Toen mijn leidinggevende hoorde dat het ziekenhuis mij opdracht had gegeven om zoveel mogelijk rust te nemen, wilde ze dat ik na mijn afscheidslunch naar huis ging. Met een mooi cadeau en een gezellige lunch was mijn verlof dan echt ingegaan! Ondanks alle afspraken in het ziekenhuis genoot ik van alle bewegingen, de baby was druk en dat was een goed teken volgens de gynaecoloog. Als ik geen beweging zou voelen of zou twijfelen moest ik aan de bel trekken. 
De allereerste beweging kan ik me nog goed herinneren, het was met 17 weken en 5 dagen op een zondagochtend. Blij als ik was gilde ik naar Stephan: “Ik voel de baby!” “Weet je het zeker, zijn het niet gewoon je darmen?” kreeg ik als antwoord terug. Ik wist het zeker, dit was onze baby! Stephan voelde de eerste beweging twee weken later, wederom een bijzonder moment. Vanaf dat moment werd de zwangerschap nog echter, iedere dag voelde ik onze uk meer en meer, totdat hij of zij zelfs een ritme had.
Ik schrok enorm toen ik op vrijdagochtend 1 mei geen beweging voelde. Ik porde in mijn buik, maar er gebeurde niets, terwijl ik normaal meteen reactie kreeg, maar misschien sliep de baby gewoon nog. Na een uur besloten mijn verloskundige te bellen en die belde meteen het ziekenhuis dat ik eraan kwam voor een CTG, dat is een apparaat waarmee ze de hartslag van de baby kunnen checken en de weeën van de vrouw. Daar lag ik dan, aan het apparaat… Het hartje klopte gelukkig, maar van beweging was nog geen sprake. Na verschillende houdingen in het bed, kwam er beweging en hoe! Gelukkig maar, want zo kende ik onze uk weer. Ze hebben een aaneengesloten meting nodig, maar door de drukke bewegingen, was dat niet zo makkelijk. Na anderhalf uur mocht ik van de CTG af, maar had ik nog wel een afspraak met de gynaecoloog. Hij wilde dat ik vanaf dat moment om de dag naar het ziekenhuis kwam, zelfs in het weekend. Hij legde uit dat kindjes die aan de kleine kant zijn goed in de gaten moeten worden gehouden, omdat de situatie ineens kan veranderen. Als er dan minder beweging is, kan het zijn dat de baby het niet meer naar zijn zin heeft in de buik en dat kunnen ze dan aan de hartslag zien. Duidelijk verhaal, maar gelukkig ging het nog steeds goed met ons kleintje. Genieten deden we nog steeds en ergens was het prettig om zo goed in de gaten te worden gehouden, ondanks dat het soms ook echt vervelend was om iedere keer naar het ziekenhuis te rijden. Gelukkig was ik nooit alleen bij zo’n afspraak, Stephan, mijn moeder, schoonmoeder, schoonzus of een vriendin gingen mee. Erg fijn om die steun te hebben!
Zwangerschapsfotoshoot
Met 35 weken zwangerschap hebben Stephan en ik foto’s laten maken! Hieronder mijn favoriete foto van samen. Wil je meer foto’s zien? Lees dan hier. 😉
De laatste groeiecho
Verschillende afspraken volgden en het ging goed met ons kleintje! De doorbloeding van de navelstreng deed het goed, de placenta deed ook nog zijn werk en de bewegingen waren er ook nog steeds, het hartje klopte goed en ik had nog steeds voldoende vruchtwater, alleen nog wel een stuitligging. Mijn eigen verloskundige informeerde mij goed over de mogelijkheden die er op dat gebied zijn, zodat we een weloverwogen beslissing konden maken. Het ziekenhuis was echter niet heel duidelijk. De ene gynaecoloog vond het risicovol om een draaipoging te doen met zo’n klein kindje. Op 13 mei had ik wederom een groeiecho. De baby was bijna 250 gram gegroeid, goed nieuws! Het totale percentage van alle metingen bij elkaar kwam op P7 uit. Dit houdt simpel gezegd in dat er 93 baby’s zijn die groter zijn dan onze baby en 6 baby’s die kleiner zijn. Ten opzichte van de 20-wekenecho een zichtbare daling, toen was het nog P50, precies gemiddeld. Onder de P5 zou ik officieel overgenomen worden door het ziekenhuis en daar zaten we niet ver vandaan met P7. Vervolgens moest ik weer aan de CTG en bespraken Stephan en ik ondertussen dat we niet weg zouden gaan zonder dat er duidelijkheid was. Een gynaecoloog kregen we niet te zien, maar de verloskundige had met hem gesproken en vertelde dat hij een draaipoging wilde op vrijdag 15 mei en daar alle vertrouwen in had, omdat ik meer dan voldoende vruchtwater had en dat de groeiecho van 27 mei zou blijven staan. Ik wist nog niet zeker of ik wel een draaipoging wilde, maar dat zou ik die ochtend bepalen na het gesprek met de versiekundige.
De laatste dagen tot aan mijn bevalling
Stephan en ik vertrekken op 15 mei in de vroege ochtend naar het ziekenhuis voor een draaipoging. De versiekundige vertelde dat ze meerdere succesvolle pogingen had gehad, ook met kleine kindjes en dat een voorwaarde veel vruchtwater was. Dat had ik gelukkig en na de uitleg hebben we toegestemd. De eerste poging mislukte, toen vanaf de andere kant, dat lukte ook niet. Nog één poging vanaf de eerste kant en anders zouden we stoppen. Ik kon niet meer, dus moest echt stop roepen. Op dat moment voelde ik dat er iets uit mijn bekken kwam en de versiekundige voelde dat ook! Ze pakte dat aan om, ondanks dat ik stop had gezegd, toch door te gaan. En jawel de draaipoging was gelukt en onze uk daalde meteen in! Een voetje zat klem, dus kon gewoon niet uit zichzelf draaien. Wat een opluchting!
Ik moest die dag rustig aan doen en zoveel mogelijk in kleermakerszit. Als ik beweging voelde, was ik bang dat ze toch weer ging draaien. De volgende dag had ik erg behoefte om even te zwemmen, mijn buik voelde erg beurs, dus dat leek mij wel lekker. Een van mijn schoonzussen ging met me mee, echt genieten was het!
Op maandag 18 mei stond er weer een afspraak in het ziekenhuis voor een CTG. De gynaecoloog kwam op dat moment (gynaecoloog nummer 4 die ik ondertussen zag) om te vertellen dat ze zich zorgen maakte om de baby en vroeg of ik mij geen zorgen maakte. Ik had een boek gelezen, want had er alle vertrouwen in dat het wel goed zou gaan met ons kleintje, dus ik schrok erg. Ze vertelde: “Als het hartfilmpje zometeen niet laat zien wat we willen, dan nemen we je op in het ziekenhuis.” Uitgerekend die dag had ik niemand bij me. Snel Stephan gebeld om hem in te lichten en als ik zou moeten blijven zou hij naar huis komen, want ik vond dat hij nu toch niets voor mij kon doen. Ik werd op een aparte kamer gelegd, zodat ze daar nog een keer een CTG konden maken. Daarnaast werd ik tussen alle echo’s van anderen ingepland, want ze wilde nog even de groei van de kleine bekijken. Zenuwachtig als ik was lag ik daar weer. En het verbaasde me niets, de groei liep nog steeds achter. Ze schatte de baby toen op 2256 gram. Dat is niet veel voor bijna 37 weken, maar ja mijn placenta en de navelstreng deden wat ze behoren te doen. De gynaecoloog snapte zelf eigenlijk ook niet waarom de baby zo weinig woog. Hartfilmpje was goed, dus ik mocht naar huis, maar ik moest wel om de dag voor een CTG blijven komen, startend vanaf 19 mei. De groeiecho van 27 mei bleef staan en we zouden meteen daarna een gesprek krijgen om af te spreken wanneer ze me zouden inleiden, want die 40 weken zou ik nooit halen. Vanaf 38 weken is het beste om in te leiden zeiden ze, dus dat zou dan 28 of 29 mei worden. Oké duidelijk verhaal dit keer. Ze wilde inwendig nog even kijken. Ik had geen ontsluiting, maar wel een verweekte baarmoedermond en toen heeft ze zitten wroeten. Weer naar huis en hopen dat de baby in ieder geval tot 38 weken bleef zitten en nog even een groeispurt maakte.
Maandag 19 mei plaatste ik voordat ik naar het ziekenhuis ging deze foto op instagram en facebook. Nog niet wetende dat ze die dag mijn bevalling zouden opwekken. Klik hier om dat verhaal te lezen.
No Comments