De mooie en onzekere kanten van mijn zwangerschap – Deel 3: Het tweede trimester

Tijdens het tweede trimester, maand 4,5 en 6 van een zwangerschap, voelen de meeste vrouwen zich een stuk beter dan in de eerste drie maanden. Helaas was dat bij mij nog niet het geval. Ik was erg moe, kon de geur van gehakt niet aan en kip smaakte me ook niet. Hoe vaak ik ook kleine beetjes at, die droge crackers kwamen ook mijn keel uit, ik bleef misselijk. En ik als kokhalzende vrouw tijdens het avondeten, kwam de eetlust van Stephan ook niet ten goede. Avond aan avond moest hij dit aanzien. Natuurlijk was het voor mij erger, ik was misselijk en ik moest overgeven, niet hij. Hij vond het erg sneu voor mij, maar helpen kon hij natuurlijk ook niet. Alleen maar heel hard hopen dat het snel zou veranderen, want dat begin van het tweede trimester zag er voor mij nog net zo uit als het eerste trimester en ik was inmiddels ook alweer 4 kilo afgevallen, 59 kilo gaf de weegschaal aan…

Eindelijk, toen ik zo’n 16 weken zwanger was, verdwenen mijn kwaaltjes als sneeuw voor de zon. Ik werd wakker zonder misselijk te zijn en kon zelfs naar huis rijden van mijn werk zonder bang te zijn, te moeten overgeven. En het mooiste was dat Stephan zijn eetlust nu ook niet meer verpest werd tijdens ons avondeten. Kip daarentegen lustte ik nog steeds niet, maar dat was geen ramp. Mijn energie kwam ook weer terug, wat heerlijk! En ondertussen was mijn platte buik al niet meer plat en genoten we van de afspraken bij de verloskundige, waar we iedere keer het hartje hoorden!

Het verzamelen kon beginnen
IMAG1987Vanaf het moment dat ik wist dat er een minimensje in mij groeide, had ik in mijn hoofd de babykamer al ingericht. Ik kon niet wachten om allerlei spullen te kopen voor onze kleine uk. In december 2014 gingen we ons wat gerichter oriënteren, maar wat een prijzen! Economische crisis? In de babybranche niet hoor, het leek in de winkels alsof ze het gratis weggaven zo druk dat het er was. Voor alsnog waren we dus aan het oriënteren.
Mijn twee oudere nichten hadden nog een hoop mooie spullen staan en dat konden we bij hun ophalen als we wilden. We namen het volgende mee: een box, een regenhoes voor de kinderwagen, een boxkleed, loopwagen en boxmobiel van Woezel en Pip, lakentjes, maxicosihoezen etc. Superfijn, want het kost nogal niet wat. We werden ook behoorlijk verwend met cadeaus door vrienden en familie. De kinderwagen kregen we van mijn ouders en van Stephan zijn ouders de kinderstoel met babyset! Prachtige cadeaus! De meubels voor de babykamer hadden we ook al snel en geheel onverwachts tweedehands bij ons in het dorp. Een prachtig ledikant, kast en een grote commode in het wit, precies wat we zochten. Met mijn moeder de negenmaandenbeurs bezocht en daar schitterende dekens, lakentjes en een aankleedkussenhoes gekocht van mijn favoriete merk! Een mix van tweedehands en nieuwe spullen maakt dat we al snel klaar waren voor de komst van onze uk en de schommelstoel maakte het voor mij helemaal af!

De 20-wekenecho
Zo zenuwachtig als ik was met de termijnecho, zo zenuwachtig was Stephan voor deze echo. We zouden vandaag te horen krijgen of bij de baby alles er op en er aan zat. Het is dat de echoscopiste vertelt wat ze op dat moment ziet en dan zie je ook wel wat het is, maar anders… Ze hebben blijkbaar een bepaalde volgorde als ze de 20-wekenecho doen, maar doordat onze baby er niet goed voor lag kwam dat in de knel, aldus de echoscopiste. Mij interesseerde het vrij weinig dat haar volgorde daarmee in de knoei kwam, als ze alles maar kon zien wat ze hoorde te zien. Het duurde allemaal wat langer dan verwacht, normaal duurt het zo’n 30 minuten, bij ons anderhalf uur…. “Anders ga je even staan en beetje springen”, vertelde ze. Ik kon niet geloven dat ze zei dat ik moest gaan springen met mijn broek half op mijn knieën, maar ze meende het serieus. Daar stond ik dan te hupsen in de hoop dat babylief zou draaien. Gelukkig heb ik niet voor niets voor paal gestaan, want ook bij het hartje zag alles er goed uit. We waren erg blij en gingen met een mooie foto naar huis!

Het is een medische echo, maar voor velen ook een kans om achter het geslacht te komen. De verleiding was bij mij erg groot, bij Stephan totaal niet! De eerste weken heb ik gedacht dat het een meisje zou zijn, maar nu sterk het gevoel voor een jongetje. We gingen weg zonder het te weten, want:
1. Dat hadden we afgesproken
2. Ik het best wel leuk vond om het niet te weten
3. Ik kan toch mijn mond niet houden
4. We wilden niet dat anderen het wisten, zie probleem punt  3.

En we groeien door…
Ondertussen groeide mijn buik gestaag door. Bijna aan het eind van het tweede trimester, woog ik zo’n 6 kilo meer, had ik een mooie ronde buik en voelde ik me fantastisch! We genoten van ons kleine wonder dat erg goed groeide.
Op de foto ben ik 25 weken zwanger 🙂

We hadden echter niet verwacht dat we een iets ander bericht zouden krijgen met de 30-wekenecho. Lees daar hier meer over.

Liefs Angela

You Might Also Like

1 Comment

  • Reply
    De mooie en onzekere kanten van mijn zwangerschap – Deel 4: Het derde trimester (1) | Mama met passie
    27 oktober 2015 at 15:04

    […] Ik zal eerlijk zeggen dat het moederschap niet altijd over rozen gaat, echt niet. Iedereen die zegt dat het alleen maar geweldig is, die houdt wat informatie achter zullen we maar zeggen 😉 Het moederschap is geweldig, overweldigend, onzeker en ook pittig. Zo ervaarde ik mijn zwangerschap ook, want de onzekerheid begint vanaf het moment dat je je urine hebt opgevangen en dat staafje erin hebt gestoken, bij mij dan tenminste. In een korte serie van vijf blogs vertel ik over de mooie en onzekere kanten mijn zwangerschap. Later vertel ik ook meer over hoe ik het moederschap ervaar. Zowel de mooie als de pittige kanten. Dit is deel 3 van mijn korte blogserie: het tweede trimester. Lees ook deel 1 en deel 2 en deel 3. […]

  • Leave a Reply

    CommentLuv badge

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

    error: Deze content is beveiliigd