Brief aan de borstvoedende vrouw in het openbaar

Lieve borstvoedende vrouw,

Ik zag je laatst. Jij kent mij niet en ik jou niet. Ik wilde zo graag wat tegen je zeggen, maar het kwam er niet van op dat moment. Ik zag je zoeken naar een rustig plekje. Dat je hard aan het bedenken was hoe je aan dat tafeltje zou gaan zitten. Het was druk en er waren maar weinig plekjes. Je besloot aan de zijkant te gaan zitten, waar je niet volledig omringt bent door anderen.

Je kindje ging steeds harder huilen, want hij had immers honger. Je pakte snel een spuugdoekje, een grote hydrofiele doek en ondertussen probeerde je je peuter in een stoel te zetten met een koekje en een pakje drinken.

Ik zag de vermoeidheid en de wanhoop in je ogen. Ik kan mij zo bedenken dat je voor het eerst bedacht om even uit huis te gaan. Even met de kids op stap. Je zou het vast wel redden om weer thuis te voeden. Dat liep echter anders, dus besloot je toch gewoon in het openbaar te voeden.

Je was zenuwachtig, bestelde snel een glas water voor jezelf. Ondertussen voelde je de ogen prikken van de mensen om je heen. Nog meer druk om te voeden in het openbaar. Je probeerde je kindje aan te leggen, in alle rust. Alleen had je de rust zelf nog niet helemaal gevonden.

Je peuter kneep immers haar pakje drinken leeg, je baby was nog steeds aan het huilen en je wist het even niet meer. Je had spijt dat je überhaupt de deur uit was gegaan niet waar? Met man en macht maakte je snel je peuter schoon. Gaf haar een rietjesbeker uit je tas en waagde een tweede poging om te voeden.

Je deed je shirt voorzichtig omhoog. Pakte de grote hydrofiele doek en keek om je heen of niemand het zag. Op dat moment kruiste onze blikken elkaar. Je zag mij en wierp een blik op mijn zoon. Je zag mij in alle rust Daniël voeden, niks geen gedoe met een doek over zijn hoofd. Ook mijn peuter was aan het knoeien. We begrepen elkaar. Ik schonk je de grootste glimlach en gaf je een bemoedigend knikje. Ik wilde zeggen: Je kan het mama, trek je alsjeblieft niets aan van al die mensen.

Ik zag de minachtende blikken van sommige mensen namelijk ook. En ook die deden mij zeer. Want hoewel ik overal voed en dat mij echt geen bal interesseert, doen die blikken je wel wat. We zijn allemaal mensen met gevoelens, dus als iemand je afkeurt op wat voor manier dan ook, dan doet dat pijn. En ook dat voelde jij.

Het voeden van een kindje is voor jou en mij de normaalste zaak van de wereld, maar blijkbaar is dat dus niet zo. Dat kun je wel zien aan de blikken van sommige mensen. Jammer eigenlijk, want topless op het strand zonnen, billboards met halfnaakte vrouwen en reclames met halfnaakte vrouwen op televisie, dat is blijkbaar een stuk normaler.

Je zag mij discreet voeden, zelfs zonder hydrofiele doek. Ik hoop dat je zag dat zo’n doek echt niet nodig is. Door een voedingstop onder je iets wijdere shirt of blouse te dragen, kun je zeer discreet voeden. Wellicht zien mensen een milliseconde iets van je borst, je moet je kindje immers wel aanleggen, maar dat is maar huid. Wil je die doek alsnog gebruiken, helemaal goed natuurlijk, maar lieve vrouw doe dat dan wel voor jezelf. Niet voor die ander die een afkeurende blik werpt op jou. Die persoon moet maar gewoon zijn hoofd wegdraaien.

Ik had geen tijd om je bemoedigende woorden toe te spreken, gelukkig was daar de oudere dame in kwestie. Ze had al eerder naar mij gelachen en dat deed mij heel goed. Ook al kon ik niet verstaan wat ze zei. Aan je gezichtsuitdrukking en die van haar, kon ik opmaken dat ze je een hart onder de riem stak. Precies dát had je nodig!

Gelukkig zijn er ook genoeg mensen die een borstvoedende vrouw wél weten te waarderen. Dank lieve oudere vrouw en andere mensen voor de lieve blikken en lieve woorden als ik of iemand anders in het openbaar voed. Blijf dit doen!

De foto bovenaan dit artikel komt van Shutterstock.

Bewaren

Bewaren

Bewaren