Als je je kindje niet voelt bewegen

Eindelijk genieten van mijn verlof! Ik keek er zo naar uit. Laatste hand leggen aan de babykamer, nog meer tijdschriften en mamablogs (daar was ik verslaafd aan en nog steeds) lezen, babykleertjes wassen, genieten van de zon en vooral ook gewoon niks doen omdat dat mag. Dat laatste had ik me iets anders voorgesteld. Als je zelf kunt bepalen om gewoon niks te doen dan is dat heerlijk, maar als de gynaecoloog je verzoekt (dat is nog zachtjes uitgedrukt) dan is dat niet leuk. Dat bericht kreeg ik te horen op woensdag 29 april 2015. Het is dat de volgende dag mijn laatste werkdag was, want anders had hij me per direct met verlof gestuurd. Die laatste werkdag doe je eigenlijk niets. Ik heb gezellig geluncht met mijn collega’s en mooie cadeaus gekregen en daarna ben ik naar huis gegaan. En toen was het vrijdagochtend 1 mei 7:00 uur…

Ik schrok meteen toen ik wakker werd. Ik voelde geen beweging. “Misschien slaapt de baby nog, dat kan toch?”, zei Stephan. Dat kan inderdaad, maar toch vond ik het vreemd, want zodra ik wakker was, was onze baby dat ook. Ik werd meteen onzeker en dacht aan de woorden van de gynaecoloog: “Als een kindje minder beweegt, kan dat de eerste tekenen zijn dat de baby het niet naar zijn zin heeft”. Naomi was een hele drukke baby, dus dit was echt raar. Druk prikkend met mijn vingers in mijn buik, aaien over mijn buik, niets hielp. Ik kreeg geen contact. Na een half uur afwachten besloot ik om mijn verloskundige te bellen. Slaperig nam ze de telefoon op en ik voelde me meteen schuldig. Dat hoefde natuurlijk niet, ze zei: “Ik bel het ziekenhuis dat je eraan komt, ga je dat redden?” Natuurlijk ga ik dat redden. Snel mijn kleding aan, haar in een staart en de auto in. Stephan vroeg nog of hij mee moest, want werken was niet belangrijk. “Nee joh, dat hoeft niet. Ik bel je wel” en weg was ik.” Even dacht ik nog dat de baby vast onderweg zou gaan bewegen, maar niets was minder waar. In het ziekenhuis kreeg ik meteen op mijn sodemieter, ik had absoluut niet zonder mijn man mogen komen. Dat moest ik de volgende keer niet meer doen. (Dat vond Stephan ook, hij had niet moeten luisteren zei hij).

En daar lag ik dan. In mijn eentje aan het apparaat. Het hartje klopte! Wat was ik opgelucht, maar helaas nog steeds geen beweging. Ik lichtte Stephan in dat het hartje klopte. Daarna moest ik op mijn zij gaan liggen, omdat veel baby’s dan wel wakker worden, maar die van ons natuurlijk niet. Uiteindelijk was het rond 9:15 uur dat ik beweging voelde en hoe! Ik moest zelfs langer blijven, omdat ze een aaneengesloten meting nodig hadden. Meteen lichte ik enthousiast Stephan, mijn moeder, mijn schoonmoeder, mijn schoonzus en mijn vriendinnen in dat alles goed was met de baby. Ik had hen namelijk al verteld dat ze niet moesten schrikken, maar dat ik in het ziekenhuis lag. We waren allemaal erg opgelucht en blij dat alles goed was met de baby! Toch… vanaf dat moment gingen we echt de medische molen in…

Hoe dat verder ging kun je lezen in het allerlaatste deel van mijn blogreeks over de mooie en onzekere kanten van mijn zwangerschap. Nieuwsgierig naar het verloop van mijn hele zwangerschap en mijn bevalling van Naomi? Lees dan de volledige blogreeks!

Heb jij weleens meegemaakt dat je je baby niet voelde bewegen en naar het ziekenhuis moest?